Τελευταία σελίδα αριστερά

Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη, μήπως όμως θα μπορούσε να είναι άλλη; Για πράγματα που γράψαμε πριν ένα χρόνο πριν δύο χρόνια πριν είκοσι χρόνια, δεν χρειάζεται, να ξαναμπούμπε στον κόπο. Σας ρωτάω τι έχει αλλάξει από τότε; Είναι δράμα, μέσα από μια καθημερινή στήλη, σε μια επαρχιακή εφημερίδα, σε μια μικρή πόλη, να γράφεις και να ξαναγράφεις για προβλήματα που γνωρίζουν όλοι, που βιώνουν όλοι, που ταλαιπωρούν όλους. «Για νέο μας το λες;» Είναι η λογική απάντηση των αναγνωστών. Όταν ο δημοσιογράφος δεν έχει νέα τι άλλο πρέπει να κάνει από το να καταθέσει τα όπλα του. Έχω σκεφτεί ότι είναι προτιμότερο, να προσπαθήσω να κλείσω, εκείνο το λάκκο, που οδήγησε το αυτοκίνητο μου στο συνεργείο, παρά να κάθομαι να εξιστορώ την περιπέτειά μου. Φαντάζομαι ότι εκατοντάδες συμπολίτες μου θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε και σωματείο, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, και με ότι μέσα διαθέτουμε να βάλουμε ένα χεράκι .   Δεν αστειεύομαι. Από το 1993 που γ...

Το ξέρουμε είναι άσχημα τα πράγματα. Αυτή η καταστροφή όμως,   που κάθε μέρα μπαίνει στα σπίτια μας   από τους τηλεοπτικούς δέκτες, μας δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Είναι δυνατόν να   ζούμε ακόμα ; Μπορεί  κάποια  στιγμή να  απαλλαγούμε από τα σκουπίδια,  από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, πως;  Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος. Έγραφα παλαιότερα , γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. «Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει». Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες,  σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναν...

Πως θα   έπεφτε η Τροία χωρίς ένα δούρειο ίππο. Για το κόπο ούτε λόγος να γίνεται, την φυγοπονία την έχουμε αναγάγει σε επιστήμη, για τον τρόπο ο λόγος, που σε πολλές περιπτώσεις γίνεται μοχλός και σηκώνει βάρη ασήκωτα. Στην περίπτωση μας, ακόμα και να αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά μάλλον δεν γίνεται τίποτα, ας στραφούμε σε εναλλακτικές μορφές, αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστ...

Για το πως πέρασα το Πάσχα δεν έχει και πολύ σημασία, για το πως περάσαμε, ο λόγος. «Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του», έγραφε σε παλαιότερο άρθρο του ο Νίκος Ξυδάκης. Και κανείς δεν μπορεί να εορτάσει μόνος του. Θα το θυμόμαστε και αυτό το Πάσχα, όχι από το πως το πέρασε ο καθένας, αλλά όπως και το προηγούμενο, υπό το βάρος της κρίσης. Θα το θυμόμαστε αυτό το Πάσχα, όπως κάθε γιορτή, που σκληρά γεγονότα φρόντισαν να την χαλάσουν. Θα το θυμόμαστε όμως γιατί αρχίσει να αχνοφαίνεται, η ανάγκη που κάνει αυτόν τον λαό να αντιδρά, πιασμένος απ’ το χέρι σε κάθε συμφορά. «Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του», ούτε και να χαρεί, ούτε και να πεθάνει. «Αίφνης, παρά τη σύγχυση και την απαισιοδοξία, όλο και περισσότεροι Έλληνες κατανοούν ότι από τη συμφορά δεν μπορείς να κρυφτείς ατομικά. Ακόμη κι αν γλιτώσεις μια περιουσία κι ένα εισόδημα, μια δουλειά, είναι δύσκολο να ζήσεις σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι θα δυστυχούν… «Δεν γλιτώνει λοιπόν κανείς. Ούτε ο πλούσιος ούτε ο μ...