Τελευταία σελίδα αριστερά

Το παρακάτω θα έπρεπε να το είχα γράψει την περασμένη Πέμπτη το βράδυ. Ήμουν όμως τόσο θυμωμένος που το απέφυγα. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, που δημοσιεύεται σήμερα στον τοπικό τύπο, την Πέμπτη 2/4 είχαμε 116 παραβάσεις “Άσκοπης Μετακίνησης” στην Κέρκυρα και 90 είχαμε χθες. Προφανώς τα νούμερα είναι πλασματικά, ελάχιστοι είναι αυτοί που μετακινούνται άσκοπα και εξηγούμαι: Είμαι υπέρ των μέτρων για την προστασία της Δημόσιας Υγείας, συμμερίζομαι τους σοβαρούς κίνδυνους που διατρέχουμε από την διασπορά του ιού, καθώς και τους κινδύνους που διατρέχουν τα αστυνομικά όργανα, που είναι αναγκασμένα να κάνουν τους έλεγχους, αυτό όμως που συμβαίνει ξεφεύγει από το σκοπό. Βγαίνω το βράδυ γύρω στις 9 από το σπίτι για μια ώρα περπάτημα. Η πόλη είναι νεκρή, μόνο τα φώτα από τις σειρήνες των περιπολικών μαρτυρούν ότι υπάρχει ζωή. Ελάχιστοι πολίτες, φαντάζομαι σαν και εμένα, βγαίνουν αυτή την ώρα που ο κίνδυνος ελαχιστοποιείται για να ξεσκουριάσουν. Δεν υπάρχει άσκοπη μετακίνηση, άλλωστ...

Αποτελούμε πλέον αναφορά για τις επόμενες γενιές , όπως αυτοί που ζήσανε τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο , την κατοχή και την ισπανική γρίπη . Είμαστε οι γενιές του κορωνοϊού, κάτι είναι και αυτό, να μην πάμε άκαπνοι. Είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μέρος της μεγάλης Ιστορίας και απέναντι μας, όχι ένας κοινός εχθρός, αλλά ένας αόρατος φονικός εχθρός. Αυτός ο κορωνοϊ ός είναι η ευκαιρία μας, όσο τον μαθαίνουμε τόσο θα μα θα ίνουμε για τον εαυτό μας και για τη ζωή. Είναι σοκαριστικ ό αυτό το αόρατο , Παρόλα αυτά είναι και συναρπαστικό, οι σκέψεις που κάνει κάποιος τώρα είναι πέρα από τη λογική. Γίνεται ένα ελκυστικό παιγνίδι με το χρόνο, που δεν καταργεί ακριβώς το μέλλον, αλλά αποθεώνει το παρόν. Σε ένα παρόν που απέναντι στον κορωνοϊό εί μαστε όλοι ίσοι και αυτό έχει μια φυσική τιμιότητα, που δεν είναι άδικη. Και επειδή είμαστε ίσοι γι ΄ αυτό συστρατεύει όλη την ανθρωπότητα εναντίον του, σε διαφορετική περίπτωση για ...

Πάνω από δέκα αγγελτήρια θανάτου παρατήρησα χθες σε διάφορα σημεία της πόλης . Δέκα νεκροί, μπορεί και παραπάνω, που δεν είχαν όμως τη τύχη να πεθάνουν από κορωνοϊό! Σήμερα ό πο ιος δεν πεθάνει από κορωνοϊό, δεν γράφεται, ουσιαστικά δεν πεθαίνει. Τριακόσιοι πενήντα πέθαναν χθες στη χώρα μας, εμείς πέντε ξέρουμε, που στην πλειοψηφία τους έφυγαν πλήρεις ημερών. Για μας τους έγκλειστους, υποχρεωτικά πλέον, η είδηση , που ξεκινάει με τον βομβαρδισμό των Μ.Μ.Ε. από το πρωί , τα οποία μετρούν στους διασωληνωμένους και περιμένουν την τελευταία τους ανάσα, μέχρι την επιβεβαίωση στις 6 το απόγευμα από την κυβέρνηση, οι νεκροί είναι πέντε. Δεχόμαστε το νούμερο με ανακούφιση, σχεδόν πανηγυρίζουμε για το θάνατο 5 συμπατριωτών μας . Μόνο πέντε σε σχέση με τις εκατοντάδες που πεθαίνουν σε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό και αν είναι, μια χαρμοσύνη είδηση. Για φαν τασθείτε η αναγγελία θανάτου να αποτελεί χαρμοσύνη είδηση... Στην Ελλάδ...

Είμαστε σε θάλασσα τώρα, φουρτουνιασμένη. Όλες οι καταιγίδες, σαν μία, μας δέρνουν. Αδύνατον να προβάλλεις το παρόν στο κοντινό μέλλον, αδύνατον να χρησιμοποιήσεις την έως τώρα εμπειρία για να σχηματίσεις το αύριο. Η πανδημία τ’ αλλάζει όλα, αιωρούμαστε στο κενό, δεν ξέρουμε που να πατήσουμε, στεκόμαστε όλοι στο ένα πόδι, σε ασταθή ισορροπία, αβέβαιοι και ετοιμόρροποι. Οι βεβαιότητες για ανέφελο και λαμπρό μέλλον έχουν εξατμιστεί. Τώρα διψάμε για ζωή και είμαστε έτοιμοι πλέον να ξεθάψουμε τις ξεχασμένες δυνάμεις, τα χαμένα αισθήματα. Στα χείλη μας ξανάρχονται οι άγνωστες λέξεις…. συντροφικότητα, αλληλεγγύη, συλλογικότητα, έγνοια, φίλος παλιός. «Της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά» αναζητεί ο Καβάφης... τέτοια κι εμείς. Τι προτείνει ο Καμύ; Ταιριάζει στο σήμερα. «Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου, λέει σωστά ο Έμερσον. Ας μην ψάχνουμε αλλού την πόρτα εξόδου παρά στον τοίχο όπου είμαστε στριμωγμένοι. Αντιθέτως, ας αναζητήσουμε την ανάπαυλα εκεί όπου βρίσκεται, δηλαδή στο κέντρο της μάχ...

Χθες έγραφα για τις παλιές φωτογραφίες και για το πόσο ευεργετική ενέργεια προσφέρουν στο παρόν μας. Συνεχίστε να ανταλλάσσετε παρελθόν. Είναι χρήσιμο να κοιτάμε διαρκώς προς τα πίσω, για να αντλήσουμε λίγο νόημα, μήπως και με το νόημα του παρελθόντος φωτίσουμε τον ζόφο του παρόντος και ανοίξουμε δρόμους προς το μέλλον. Το ξαναδιάβασμα του παρελθόντος αυτές τις μέρες που κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια, μπορεί να είναι προωθητικό. Παρένθεση: έχω ένα πρόβλημα ας με βοηθήσει κάποιος της τεχνολογίας. Εκεί που προσπαθώ να σκεφτώ, από δεξιά και κάτω η οθόνη του υπολογιστή μου, με βομβαρδίζει με φόβο, κάποιες σελίδες κατάφερα να τις απενεργοποιήσω, το “ Έθνος” επιμένει, δεν βρίσκω το τρόπο να το αποτρέψω, θέλω άμεσα να απαλλαγώ απ΄ αυτήν την επίθεση φόβου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, αργότερα δεν θα μπορώ να κοιμηθώ. Ο φόβος είναι το χειρότερο μαρτύριο και ο χειρότερος σύμβουλος για τους ανθρώπους που υποφέρουν χωρίς να έχουν καταλάβει ακόμη πού έφταιξαν. Ο φόβος τρώει τα σωθικά, παγώνε...