Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτές τις μέρες συνήθως συμβαίνει. Tης άνοιξης που είναι και δεν είναι. Πρώτη φορά γράφτηκε στο περιοδικό ΕΧΙΤ του Παναγιώτη Περιστέρη, τέτοιες μέρες πριν 7 χρόνια έφυγε από κοντά μας. Επανέρχεται πάντα σε χρόνο αναμονής. Αυτές τις μέρες της άνοιξης της αναποφάσιστης, με κυνηγάει μια σιωπή. Όχι για να με προφυλάξει. Να κρατήσει προσπαθεί μια στάση ζωής, που δε θέλει να γίνεται ρετάλι. Αρνείται την πλειοδοσία και τα ισοδύναμα, όταν πρόκειται για θέματα ψυχής. Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να γίνει διαχειριστής του εσωτερικού κόσμου του άλλου; Όχι. Μόνο λέξεις χωρίς ήχο στις παρούσες καταστάσεις, που ο καθένας ψιθυρίζει μέσα του, δίνουν μια ασφαλή εικόνα. Μια μέρα μόνος, μακριά από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από τα «θέλω» των άλλων, με τα δικά μου «θέλω», που χάνονται μέσα στην φασαρία. Με τα δικά μου «θέλω», που δεν θέλουν τίποτα από τους άλλους. Με αυτά τα αδικημένα «θέλω», που κάποια στιγμή επαναστατούν και ζητούν τα δίκια τους… από...

Μια συρραφή αποσπασμάτων παλαιότερων κειμένων, για να θυμηθούμε ότι τα συσσωρευόμενα προβλήματα που πνιγούν σήμερα τον τόπο δεν είναι σημερινά. «Όλα τα μέτωπα ανοιχτά, σ’ αυτήν τη μικρή μας πόλη και εμείς στην δυσάρεστη θέση της επανάληψης. Και πώς να γίνει διαφορετικά; Στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν κύκλους περνώντας επιδειχτικά από μπροστά μας, για να μας επιβεβαιώσουν ότι οι επιπόλαιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους, έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, μια τρυπά στο νερό. Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με χέρια και πόδια να βουλώνουμε τρύπες, μπας και γλιτώσουμε το καράβι. Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού». «Έχετε περπατήσει στις γειτονιές της πόλης να δείτε το μέγεθος της αναρχίας που επικρατεί; Το επισημαίνω γιατί μπορεί να προηγείται το κ...

Πως το λένε εκείνο το τραγούδι, “είκοσι χρονών και κλαις … “ Βάλε λίγο μουσική και σταματά να τα δραματοποιείς όλα σε τούτη τη ζωή. Σήκω και πάρε δυο στροφές, δίωξε τους ίσκιους, που σε ακολουθούν κατά πόδας. Κόψ' τους το θάρρος, που τους έχεις δώσει όλα αυτά τα χρόνια.  Όλα αυτά τα χρόνια, που νόμιζες ότι η ζωή είναι ένας ωραίος φιόγκος. Κόμπος ήτανε, που λίγο έλειψε να σε πνίξει.  Δίωξε τους πόνους και τους φόβους, που φτιάχνεις στο αθώο μυαλουδάκι σου. Η ζωή είναι αλλού, με πόνους και φόβους και χαρές πολλές. Από αλήθειες όμως.  Δεν είναι οι καλλίτερες μέρες ας μην τις κάνουμε χειρότερες. Γιατί πόνος χωρίς πόνο; Που να βρεις δάκρυα όταν τα ξοδεύεις για το παραμικρό; Ένα χιλιοστό το μυαλό ν’ αλλάξει θέση, και να το φως.  Όταν μας παρέσερναν οι αέρηδες, σε άγνωστες χαράδρες, πάντα μια αλήθεια τους έκοβε τη φόρα. Πως νομίζεις φτάσαμε μέχρι εδώ; Πως αντέξαμε τις μπόρες; Με τη ζωή που αγαπήσαμε.  Με την ευκολία του απέξω θα μου πεις. Και με ...