Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Πάλι καλά

Το κείμενο που ακολουθεί είχε γραφτεί για μια μέρα σαν τη σημερινή, μόνο που σήμερα δεν είχα τη τύχη να βρω, μπροστά μου ένα φίλο. Είχα την τύχη όμως αυτό που έγινε σήμερα να έχει ξανασυμβεί. Τώρα ήξερα τον τρόπο. Ένα φρεσκάρισμα στο παλαιότερο κείμενο και σήμερα θα μπορούσε να είναι χθες.
Είναι κάτι μέρες που στις φυλάει Θεός. Όλα μαζεμένα. Τρέχεις και δεν φτάνεις, απελπίζεσαι και αφού είναι αδύνατο να αντεπεξέλθεις στη υπερφορτωμένη καθημερινότητα, εύχεσαι να γλιτώσεις τα χειρότερα. Πάλι καλά, ούτε έμφραγμα, ούτε εγκεφαλικό.
Μια τέτοια μέρα η προχθεσινή. Στον απόηχο της, συναντήθηκα στο δρόμο με ένα φίλο μου και τακτικό μου αναγνώστη. «Συγκινήθηκα με το σημερινό σου κείμενο» μου είπε. Για να σας θυμίσω «χωρίς το φόβο του κενού» ήταν ο τίτλος του.
«Έτσι σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει, γιατί ζει ψηλά»
Έτσι ένοιωσα και αλάφρωσα από όλα εκείνα τα άχρηστα βάρη. Ψήλωσα και έλαμψα. Αφού κατάφερα να συγκινήσω ένα τύπο, που από την πρώτη ματιά δεν φαίνεται ευάλωτος. Αφού κατάφερα να ανακαλύψω ένα άνθρωπο και από μια άλλη οπτική γωνία. Αφού έγινα αφορμή εξόδου, δυνατών συναισθημάτων, που συνήθως καταχωνιάζουμε για να μην δηλώσουμε αδυναμία, ελάχιστα σκοτίζομαι που δεν κατάφερα να διεκπεραιώσω, όλο εκείνο το χάρτινο βουνό των υποχρεώσεων, που πριν από αυτή την συνάντηση με είχαν φέρει στα όρια μου.

«Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, φίλε Νίκο, τα πράγματα είναι οριακά. Η ζωή πίσω μας, έχει χαλάσματα. Η ζωή μπροστά μας έχει την ηλικία των παιδιών μας,. το θέμα είναι έχει το σχήμα των ονείρων μας; Κλείσαμε πολλές υποθέσεις βιαστικά, βγήκαμε σε άγριες θάλασσες και επιστρέψαμε ζωντανοί, δώσαμε το χρόνο μας αντιπαροχή, για μια ασφαλή αγκαλιά. Πόσο πόνο έχει ακόμα; Δεν ξέρω, αν το ήξερα, θα είχαμε ξοφλήσει και τα πανωτόκια και θα τρέχαμε ξένοιαστοι με τις μηχανές μας, στα τοπία που μας νοιάζονται».
Δύο ώρες πριν, αν οι δρόμο είχαν συνεννοηθεί και οι παράλληλοι, προσποιούνταν ότι τέμνονται, θα είχα ξεφορτωθεί, αυτό το χάρτινο βουνό από τα άχρηστα, γιατί φίλε μου, εκείνη η στιγμή της συγκίνησης είναι τελικά αυτό που μετράει. Τα υπόλοιπα ασκήσεις γυμναστικής.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Μοναχικές πορείες

Η απογοήτευση, που αποτυπώθηκε στο χθεσινό κείμενο μαζί με την μαυρόασπρη φωτογραφία, πηγάζει κυρίως από το κατάντημα της πολικής, την έλλειψη της συντροφικότητας και των οραμάτων που καλλιεργούσαν οι ιδεολογίες. Κάποτε οι ιδεολογίες, είχαν κάποιο αντίκρισμα. Σήμερα παίζουν ρόλο υποβοηθητικό στην προσπάθεια, να κλείσουμε μαύρες τρύπες. Οι θυσίες για μια ιδέα ανήκουν πλέον στην ιστορία.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ιδεολογίες, δεν καθορίζουν το πολιτικό γίγνεσθαι, η αναφορά τους επιβάλλεται για να τυλίξει τις πομπές. Θα έλεγα αποτελούν το άλλοθι για την χαμένη τιμή της πολιτικής.
Οι ιδεολογίες που εφαρμόσθηκαν από τα διάφορα κόμματα τον περασμένο αιώνα είναι βέβαιο ότι καθόρισαν την σημερινή πραγματικότητα, η διαφορά είναι ότι από το γενικό πέρασαν στο ατομικό.
………………………………………………………………………………………….
Συνήθως δεν φλυαρώ στη στήλη, αναγκάστηκα, σήμερα για να καταλήξω, ότι οι κομμουνιστές, οι σοσιαλιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες οι φασίστες οι φιλελεύθεροι, αποτελούν πλέον μονάδες και όχι κόμματα.
Κάντε μια βόλτα σε ένα κόμμα και θα διαπιστώσετε ότι έχει απ’ όλα τα φρούτα. Και όχι μόνο στην βάση τους, αλλά και στα ανώτατα κλιμάκια

Αν τα κόμματα σήμερα υπολειτουργούν και στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν ούτε τα μέλη τους, αν η πολιτική έχει χάσει την αξιοπιστία της και η διάβρωση έχει εισχωρήσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, είναι γιατί δεν υπάρχει ομοιογένεια. Δεν υπάρχουν θέσεις που να υποστηρίζονται με συνέπεια απ’ αυτούς που κρύβονται πίσω από τις ταμπέλες. Υπάρχει διχόνοια στην ομάδα. Και πώς να μην υπάρχει μ’ αυτή την πανσπερμία τάσεων ρευμάτων και του «τίποτα» μέσα στον ίδιο χώρο;
Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ότι πέθαναν οι ιδεολογίες, είναι που τις κουβαλάει ο καθένας μόνος του και δεν μπορεί να βρεθεί με του ομοϊδεάτες του, ώστε να σχηματισθεί μια καθαρή πρωτοπορία.
Και επειδή όλα τα παραπάνω είναι στη σφαίρα του ιδεατού, καλό είναι να στραφούμε στις μονάδες.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Αγάπη που έγινε δίκοπο μαχαίρι

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Καμία διάθεση σνομπισμού, αγάπης θα έλεγα που έγινε δίκοπο μαχαίρι. Μέχρι τώρα μου συνέβαινε αποσπασματικά, για πρόσωπα, για μέρη αγαπημένα, για στιγμές, για μήνες και για χρόνια. Τελευταία ο τόπος έγινε πόλη και νησί, και ο χρόνος είναι λίγο πριν λίγο μετά, όπως και οι άνθρωποι λίγο πριν, λίγο μετά…
Η άρνηση γενικεύτηκε, αυτός ο τόπος ο ευλογημένος τελικά είναι καταραμένος.

Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως
«ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», διαφάνεια. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Στον τόπο του πουθενά, στην κοινωνία του δήθεν.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Βαρύς ο Δεκέμβρης φέτος

Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Βαρύς ο Δεκέμβρης φέτος. Από την μεταπολίτευση και μετά ο πιο βαρύς. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει την συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Το ξέσπασμα του περσινού Δεκέμβρη φαίνεται που ακόμα δεν έχει ξεσπάσει…Η αλλαγή της κυβέρνησης, μπορεί να αναθέρμανε ελπίδες, επί της ουσίας όμως τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Τα μεσαία στρώματα πλήττονται από την κρίση και φοβούνται τα χειρότερα• τα κατώτερα στρώματα τρέμουν τη διολίσθησή τους προς τον αποκλεισμό…

Πάνω από τη χώρα πλανιέται ο φόβος της πτώχευσης. ο Πρωθυπουργός προ ημερών σε μια δραματική αποστροφή μίλησε, για χρέος που απειλεί την ίδια την Εθνική Κυριαρχία και ζήτησε συναίνεση και συστράτευση για νέες θυσίες, πολύ πιο επώδυνες απ’ αυτές που κάνει τόσα χρόνια ο Λαός. Αυτό ήταν το κέρδος από την λιτότητα που προηγήθηκε, να οδηγηθούμε στην εξαθλίωση. Πόσες θυσίες πια…
Θα πρέπει να αντιληφθεί ο πρωθυπουργός, ότι έχει να κάνει με μια η κοινωνία οργισμένη από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και τη διαφθορά, μια κοινωνία που διακατέχεται, από ανησυχία και φόβο, από καχυποψία και μίσος για τους κρατικούς μηχανισμούς. Πρέπει να πείσει η νέα κυβέρνηση και να εγγυηθεί, δικαιοσύνη και ισοπολιτεία, έννοιες άγνωστες σε όλες τις προηγούμενε θυσίες που προηγήθηκαν

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Το παραδοσιακό, το εναλλακτικό ...

Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου. Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε απελευθερώνουν από το βάρος τους, για να πάρουμε και την αισιόδοξη άποψη. Οι απολογισμοί είναι το πρόβλημα, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν πρέπει να κάνουμε ταμείο; Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη.
«Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά; Ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες».

Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί των λογιστών. Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί ακόμα να πάρουν φωτιά, όχι για να καούν αλλά για να φωτίσουν.
Οι άλλοι; Έτσι και αλλιώς είναι καμένοι και δεν χρειάζεται φωτιά γι’ αυτό.
Χριστούγεννα και πάλι με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες και να βάζει φρένο στην υπερβολή.
Η εναλλακτική σκέψη, η διέξοδος. Χριστούγεννα, σε μια φωτιά, σ’ ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...