Τελευταία σελίδα αριστερά

Θα μείνω εντός. Γι όσο χρειαστεί αφού οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται. Περί άλλων τυρβάζουν. Θα διατηρήσουμε ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρουμε να κτυπήσουμε κάποια κρυμμένη φλέβα ευαισθησίας. Εδώ στο δικό μας κόσμο το μικρό, τον καθημερινό, στον δικό μας τόπο, που καμιά φορά τυχαία μας εκπλήσσει, πάντα όμως, για μας που δεν ψάχνουμε στα σκοτεινά καταλήγουμε με ένα «κοίτα σύμπτωση» και το κλείνουμε το θέμα. Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ότι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Πόσες φορές χρειάστηκε να προκαλέσω τεχνητό χασμουρητό για να εισπνεύσω μεγαλύτερη δόση αέρα φτάνοντας έτσι την ανάσα εκεί που το ααα σε ησυχάζει. Στους μικρούς τόπους, μπερδ...

Κατ’ εξαίρεση η στήλη, μπήκε σε ξένα χωράφια χθες, άφησε τη σκιά της φαντασίας, και τις διαδρομές πέρα από τα χωρικά ύδατα και επιχείρησε να σπάσει την ομερτά των τοπικών μέσων, με την ελπίδα ότι θα ακολουθήσουν και άλλες φωνές. Για να επανέλθω στην τάξη, ένα παλαιότερο κείμενο, με την σκέψη μου στο ποιητή της σιωπής, στο μεγάλο έλληνα σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο, στον δικό μου Αγγελόπουλο και ας μην τον έχω γνωρίσει. Το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη. Για μας που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, το όνειρο που χτίζουμε σε κάθε στάση, είναι ανάσα επιβίωσης. Δεν αποφεύγω με κείμενα συν...

Σήμερα ξεκίνησα από τον τίτλο, για να ενισχύσω την άποψη, ότι εδώ στη μικρή μας πόλη, το ασήμαντο τις περισσότερες φορές γίνεται πρωτοσέλιδο και για πράγματα που θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες «Ουδέν σχόλιο». Είναι η παθογένεια της επαρχίας, η μικρή κοινωνία, που δεν επιτρέπει, που βάζει κόκκινες γραμμές και υποβαθμίζει το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Σε κάποιες περιπτώσεις θα λέγαμε ότι είναι ανθρώπινο, γνωρίζει ο ένας τον άλλο, «έχουμε πιει και έναν καφέ», «βρεθήκαμε σ’ κείνη την παρέα», «λέμε και μια καλημέρα». Έτσι παρατηρούμε μια αντιστροφή των ρόλων. Παρουσιάζεται το φαινόμενο, ο κόσμος να το έχει τούμπανο και τα τοπικά Μ.Μ.Ε, κρυφό καμάρι. Ένα παράδειγμα. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν αναρωτήθηκε για κάποιες σκανδαλώδεις περιπτώσεις κερκυραίων μεγαλοοφειλετών - δόθηκαν στην δημοσιότητα τα ονόματά τους - από πού προέκυψαν τέτοια ιλιγγιώδη ποσά χρεών προς το δημόσιο; Κανένα σχόλιο. Το «ρεπορτάζ» και η «έρευνα» της πλειοψηφίας των μέσων, σε τοπικό επίπ...

Η επανάληψη των λέξεων, που χρησιμοποιούνται για την αναφορά προβλημάτων, τις οδηγεί στη βαθμιαία ανυποληψία, στον μαρασμό και εν τέλει στο θάνατο. Πάλι οικονομική κρίση, πιο σοβαρή αυτή την φορά και από το οικονομικό κραχ του 1929 υποστηρίζουν μερικοί. Πάλι λιτότητα, ανεργία φτώχεια. Να σφίξουμε και άλλο το ζωνάρι, ποιο ζωνάρι και σε ποια μέση; Πέθανε και ο Βέγγος… Όλα αυτά τα χρόνια ξορκίζαμε το κακό, ώστε όταν μας βρει, να μας έρθει ποιο μαλακά. Είναι αυτό που κάνω και εγώ με την ηλικία από τα τριάντα, για να μπω στα πενήντα, σαν έτοιμος από καιρό. Κάθε χρόνο γράφουμε για την τουριστική σαιζόν, για την καλλίτερη που πέρασε και για την χειρότερη που θα έρθει. Κάθε χρόνο τα ίδια, τόσες φορές πια που χόντρυνε το πετσί μας για να σπάζει τα μούτρα του ο φόβος. Αν αυτά που έγραφα πριν πέντε χρόνια τα έγραφα και σήμερα τίποτα δεν άλλαζε και για του λόγου το αληθές ορίστε… «Τουριστική κρίση», πόσες φορές την ημέρα και επί ποσά χρόνια ακούμε την παραπάνω φράση; Τόσες θα έλεγα ώστε να ...

Όνειρο ήταν και έσβησε. Για την ώρα δεν με ενδιαφέρει η φροϋδική θεώρηση. Δεν θα σας βάλω στη δοκιμασία, να σας το διηγηθώ, για να είμαι ειλικρινής ούτε και εγώ μπορώ να αντέξω διηγήσεις ονείρων. Πέρα από την συγκεχυμένη εικόνα, που έστω με κάποιο τρόπο μπορεί να μεταφερθεί, τα έντονα συναισθήματα πώς να τα μεταφέρεις; Απόψε ταξίδεψα σε άγνωστο χρόνο και τόπο, στην κόλαση ή στον παράδεισο, δύο προορισμοί για τους οποίους ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Ήταν από εκείνα τα όνειρα, που νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί, απ’ αυτά που θέλεις να ξαναδείς, και με κάποιο τρόπο μαγικό το υποσυνείδητο, σου κάνει το χατίρι και τα προβάλλει, όταν η ψυχή τα έχει ανάγκη. Οι αισθήσεις έδωσαν το καλύτερο εαυτό τους, ακόμα και η όραση που ταλαιπωρείτε, από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό πρεσβυωπίας, κατάφερε να δει και στο σκοτάδι. Όλα δυνατά. Με την πραγματικότητα να σκάει στη ζήλια. «Μην τον ξυπνάτε θα λαχταρήσει όταν γυρίσει ξανά στη γη»,λέει ένα τραγούδι. «Τώρα το που υπνοβατεί και πως ...