Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Θεός ο μονεταρισμός

Αυτές οι οικονομίστικες λογικές μας οδήγησαν στην καταστροφή. Το χρήμα, που πήρε τη θέση του θεού και της ψυχής μας. Το χρήμα όλο και πιο πολύ, για να ανασαίνουμε όλο και πιο λίγο. Αυτός ο νέος θεός, έβαλε μπρος για να καταστρέψει τον πλανήτη.
Θα ενισχύσω το χθεσινό προβληματισμό, με ένα παλιότερο, ακόμα δεν είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση.
Τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο μην τον περιμένετε, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, κυλάει στο αίμα μας, έχει πολιορκήσει το μυαλό μας. Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.
Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο 3ος παγκόσμιος βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει σχέση με τους προηγουμένους που περιγράφει η ιστορία, αυτός θα μας αφανίσει και κανείς δεν θα το μάθει. Δεν έχει ομαδικές εκτελέσεις, κρεματόρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά δειγματοληπτικά, για περιοχές που δεν βλέπουν τηλεόραση. Έχει εκατομμύρια αυτοκίνητα, προϊόντα μιας χρήσης, δημοσκοπήσεις, διαφημίσεις, μπαζωμένα ρέματα, οικοπεδοποιήσεις, δασικών εκστάσεων, χρηματιστήρια, πιστωτικές κάρτες, δάνεια, στεγαστικά, επαγγελματικά εορτοδάνεια και για ότι χρειαστείς, δάνεια. Έχει λιωμένους πάγους, φαινόμενα θερμοκηπίου τρύπα του όζοντος. Μην ξεχάσω τα κλιματιστικά και τα κινητά.
Το τέλος του πολέμου θα μας βρει στο καναπέ, απέναντι από την μικρή οθόνη. Ζωντανοί ή πεθαμένοι δεν έχει και μεγάλη διάφορα.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Το λιγότερο είναι περισσότερο

H αλήθεια είναι, ότι η αλόγιστη και περιστασιακή αντίδραση για κατακτήσεις που χάνονται, για μέτρα που οδηγούν όλο και περισσότερους έλληνες κάτω από το όριο της φτώχιας, δεν μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα. Να αντιδράσουμε σ’ αυτό το τρόπο διαβίωσης του σήμερα και του χθες, σε ένα μοντέλο που στηρίξαμε και εμείς οι ίδιοι, ώστε να μπορέσουμε να σωθούμε από τους ίδιους μας τους ευατούς, αποχαιρετώντας τον παλιό τον κόσμο με δάκρυα χαράς
Κανένα Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, υπαγορευόμενο από το διευθυντήριο των Βρυξελών, δεν μπορεί να μάς σώσει, ίσως αποτρέψει την πτώχευση, αλλά δεν θα αλλάξει, τον τρόπο διαβίωσης, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας, μέσα σ’ αυτό το σαθρό περιβάλλον. Πάλι θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, αλόγιστα, να σπαταλάμε ακαταλόγιστα, ανακυκλώνοντας με βεβαιότητα την κρίση. Και η ανακύκλωση δεν μπορεί να διαρκέσει στο διηνεκές, ο πλούτος δεν παράγεται από τον εαυτό του. Οι πηγές και η ενέργεια δεν είναι ανεξάντλητες. Ο κόσμος δεν είναι άπειρος. Τα αποθεματικά των ταμείων του πλανήτη έχουν μειωθεί επικίνδυνα.
Να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Να δούμε τον κόσμο με μάτια, που μας τα κρατά ορθάνοιχτα η παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας. Να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, που περιφέρονται στο διαδίκτυο και φτιάχνουν φανταστικές παγκόσμιες παρέες.

Το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης, σ’ αυτόν το κόσμο το παλιό, που διψάει για περισσότερο δανεικό χρήμα, για περισσότερα αυτοκίνητα, για προϊόντα μιας χρήσης, για περισσότερη συσσώρευση ύλης, αντλεί στερεότυπα του παρελθόντος, με βασικό συστατικό την κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των τρεχουσών αναγκων, που ήταν πάντοτε και θα συνεχίσουν. Πρόκειται για μια θνησιγενή απόπειρα που διαδραματίζεται μέσα στα πλαίσια ενός συστήματος που ήδη έχει ξεκινήσει τον επιθανάτιο ρόγχο.
Η χώρα μας αποτελεί απτό παράδειγμα γι’ αυτά που έρχονται, ο ξεσηκωμός των νέων του Δεκέμβρη του 2008, σε συνάρτηση με την οικονομική κατάρρευση, μας προετοιμάζουν για το καινούργιο. Με δάκρυα χαράς ας αποχαιρετίσουμε τον κόσμο τον παλιό με την ευχή να πάει στο καλό και να μην ξανάρθει.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο

Συνήθως τον τίτλο το βγάζω στο τέλος, σήμερα θα ξεκινήσω ανάποδα. Για το κόπο ούτε λόγος να γίνεται, την φυγοπονία την έχουμε αναγάγει σε επιστήμη, για τον τρόπο ο λόγος, που σε πολλές περιπτώσεις γίνεται μοχλός και σηκώνει βάρη ασήκωτα. Στην περίπτωση μας, ακόμα και να αποφασίσουμε να δουλέψουμε σκληρά μάλλον δεν γίνεται τίποτα, ας στραφούμε σε εναλλακτικές μορφές, αντιμετώπισης της καθημερινότητας.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα.
Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει τον σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.
Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε «υπερπολίτης» και αμολύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο, αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν. Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.
Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και ο αργηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδυ.

Το καλύτερο;
Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.
Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τι που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη.
Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα. Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο, γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο, αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.
Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Ξαναζεσταμένη σούπα

Μπορεί ο «Καλλικράτης» να γεμίζει προσδοκίες για μια σύγχρονη αυτοδιοίκηση, οι δυνάμεις όμως που θα κλιθούν να υλοποιήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα, δείχνουν έντονα σημάδια πολιτικής ανεπάρκειας. Το πρόβλημα είναι συνυφασμένο με την γενικότερη πολιτική κρίση που ταλανίζει την χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, μια κρίση που τα επακόλουθα της, φαίνονται σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα αν υπήρχε πολιτική λειτουργία τέτοια, που να στηρίζεται σε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο με επίκεντρο πάντα το κοινωνικό συμφέρον.
Κάνοντας μια ανάδρομη σε πρόσωπα και σχήματα που έλαβαν μέρος σε περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις, θα διαπιστώσει κανείς, ότι αυτό το πάρε δώσε, με προσχωρήσεις αποχωρήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, και πάλι από την αρχή, δημιούργησαν ένα περιβάλλον χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όραμα και προοπτική, που καθήλωσε την τοπική κοινωνία στη μιζέρια.
Όπως όλα δείχνουν και τα επόμενα βήματα σ’ αυτόν το δρόμο θα βαδίσουν, μια
ξαναζεσταμένη σούπα.

Η αποστασία του 1965 αποτελεί ένα μελανό σημείο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Στις αντιπαραθέσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής της χώρας, ανασύρεται πολλές φορές σαν επιχείρημα, εναντίον αυτών που πρωτοστάτησαν. Οι μικρές και μεγάλες αποστασίες, που ακολούθησαν, κεντρικά ή στις τοπικές κοινωνίες, στις μέρες μας περνούν απαρατήρητες, γίνονται μέρος του παιγνιδιού και σε πολλές περιπτώσεις νομιμοποιούνται από το εκλογικό σώμα. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οι αποστάτες αλλάζουν χώρους σαν τα πουκάμισα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα, η προσωπικές φιλοδοξίες, με την ανοχή της κοινωνίας, που σε πολλές περιπτώσεις επικροτεί τη στάση τους .
Οι ελπίδες που γεννά η νέα διοικητική μεταρρύθμιση φοβάμαι, που θα πνιγούν στο «προσωπικό» , που εδώ και χρόνια έχει αντικαταστήσει το κοινωνικό…

.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...