Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Δεν φταίνε τα ψάρια

Το έχουμε παρατηρήσει στα ψάρια, ανάλογα με το θαλάσσιο περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν, διαμορφώνεται και το χρώμα τους. Όταν έγραφα πρόσφατα ότι υπάρχει μια γενιά, που ακόμα κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο και ας έχει φτάσει τα σαράντα, παιδιά της «ένδοξης γενιάς του πολυτεχνείου», είναι γιατί δεν διακρίνω πάνω τους χρώμα. Άχρωμοι και άοσμοι και αναρωτιέται κανείς, το περιβάλλον της γυάλας που τους επιβλήθηκε είναι η αιτία;
Μεγαλώσανε άκαπνοι, με χρήματα πολλά, αλλά και εφόδια, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να τους διασφαλίσουν το μέλλον. Μπορεί οι περισσότεροι να «διασφαλίσαν» τον εαυτό τους, το μέλλον αυτού τόπου του όμως, το έκαψαν.
Για πιο μέλλον να μιλήσουμε, όταν στην άκρη του τούνελ, εμφανίζονται φαντάσματα. Όταν η ανακύκλωση συνεχίζεται και συνεχίζεται και ένας θεός ξέρει, όταν η φθορά του χρόνου ολοκλήρωση το έργο της, τι μέλει γενέσθαι.
Το περιβάλλον είναι η αιτία για το χρώμα ή καλλίτερα για το άχρωμο, το επιβεβαιώνουνε τα ψάρια. Και το περιβάλλον, που μεγάλωσαν είχε τέτοια επιρροή, που δεν του άλλαξε μόνο το χρώμα αλλά τους μετάλλαξε σε ψάρια, για να θυμηθούμε και το στρατό.
Όχι δεν φταίνε τα ψάρια, η έλλειψη αλληλεγγύης από μια γενιά που πίστεψε πως δεν θα γεράσει ποτέ, από μια γενιά που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.
Όχι δεν είναι ακραία τα παραπάνω, δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ’70 είναι καλοστημένες καλοσερβιρισμένες έτοιμες να δεχτούν άφεση αμαρτιών. Δημιουργικές ενοχές μια γενιάς που όπως ορθά την χαρακτηρίζει η βραχνή Κυρία της μεταμεσονύκτιας ραδιοφωνικής εκπομπής, «γενιά της χαραμάδας» γιατί η ιστορία την χαράμισε να σκάσει μύτη πάνω στην τεμπελιά της. Έτσι εφηύραμε τους ευατούς μας, την ομφαλοσκόπηση, την ψυχανάλυση, τη βαθιά σκέψη και τη βαριά ανάλυση, με ταλέντο δε λέω, με χιούμορ, αλλά και μπόλικο σαρκασμό. Κάναμε τις πληγές μας λόγια, λέξεις , έννοιες, κάποιοι βάλανε μουσικές, κάποιοι άλλοι τις φωνές, επικοινωνήσαμε και γίναμε οι αποκλειστικοί φορείς του αυστηρά προσωπικού. Δηλαδή της μοναξιές μας… τώρα ζητάμε και τα ρέστα;
Δεν φταίνε τα ψαριά...

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Για να δικαιολογήσω την εμμονή

Πάντα έχω διάθεση όταν ξεκινάω ένα κείμενο, είναι ο ενθουσιασμός της αρχής και κυρίως της προσδοκίας, η απογοήτευση έρχεται αργότερα. Επειδή σε όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή, κυρίως απογοήτευση εισέπραξα, θα πρέπει να δικαιολογήσω αυτή μου την εμμονή.
Εγώ θα συνεχίσω να γράφω, για πράγματα, σε μια εποχή που κλείνει μάτια και αυτιά. Θα συνεχίσω να γραφώ για μια άλλη εποχή, που δεν θα προκύψει ουρανοκατέβατη.
Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό.
Γράφω γιατί οι γραφικοί του σήμερα δικαιώνονται στο μέλλον
Γράφω, για να δείξω τους πολιτικούς, που συμβιβάζονται σ΄ αυτούς τους εκβιασμούς και νομιμοποιούν ένα καθεστώς που παραπλανεί το λαό και τους στερεί το αγαθό της ενημέρωσης. Όταν θα σκεπάσει σταχτή όλο αυτό το σκουπιδαριό, να μην θέλουν να βγουν και από πάνω.
Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου.
Εγώ θα καταγγέλλω απ’ αυτήν την στήλη, όλους αυτούς που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, εις βάρος του Λαού. Θα καταγγέλλω τα μέσα εξυπηρέτησης συμφερόντων, τις τηλεοπτικές εργολαβίες, αλλά και την αισθητική εικόνα του κιτς που ακολουθεί, σαν φυσική συνέπεια της ανεπάρκειας όλων αυτών που έχουν αυτοαναγορευτεί
γενικοί εισαγγελείς, απονέμοντας από την τηλεοπτική έδρα εικονική δικαιοσύνη.
Θα καταγγείλω και τους πολιτικούς που για το σκοπό αγιάζουν τα μέσα και θα τους πω, ότι ο σκοπός τους, υπολείπεται από την νομιμοποίηση και ενίσχυση που προσφέρουν σε ένα καθεστώς, που η ιστορία θα περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα..
Η Ιερά εξέταση ωχριά μπροστά σ’ αυτήν την Λερναία Ύδρα.
Θα τα γράψω σήμερα, για αύριο και περιμένω και όλοι αυτοί και είναι πολλοί να ενώσουν τη φωνή τους…
………………………………………………………………………………………….Γράφω και για ένα άλλο λόγο, άλλα αυτός έχει να κάνει με μένα και τους αναγνώστες μου. Αυτός είναι και πιο ισχυρός…

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Όταν η Ελένη συνάντησε την Ρίτσα

Όταν η φιλία ξεχειλίζει, η αλληλογραφία αποκτά μια άλλη διάσταση. Όταν μάλιστα αυτό συμβεί από δυο κυρίες της γραφής και της αγάπης για τα βιβλία, τότε το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Η στήλη σήμερα και αύριο ( για την εφημερίδα), θα φιλοξενήσει μια συνάντηση μέσα από την δύναμη των λέξεων, της φίλης μου Ελένης Γκίκα, με τη φίλη της Ρίτσα Μασούρα.
«Το γράψιμο είναι μοναχική δουλειά. Εσύ κι ο κανένας. Εσύ και το χάος. Εσύ και η πληγή. Εσύ και ο φίλος που θα ‘θελες εκείνη τη στιγμή αλλά τώρα πού να τον ενοχλείς. Εσύ και το ακατανόητο. Εσύ και η ζωή σου που - τι να την κάνεις τώρα. Εσύ και η απώλεια. Εσύ και ο χρόνος. Εσύ και το αόρατο. Εσύ και το ανείπωτο. Εσύ ως οφθαλμαπάτη, ψευδαίσθηση, εσύ που όμως όταν πονάς τόσο αληθινή.
Το διάβασμα είναι, επίσης, μια περίεργη κατάσταση. Μοναχική, όπως πίστευα, κι αυτή. Εσύ και κάποιος άγνωστος που κάποτε κάπου κάτι έγραψε. Εσύ και ό,τι διαθέτεις, να το προβάλεις, σαν σε καθρέφτη να το κατανοείς τόσο, καθόλου, να μην το κατανοείς.
Το θέατρο είναι παιχνίδι ομαδικό. Εξαρτάσαι ακόμα κι απ’ την ανάσα, το βλέμμα, το άγγιγμα, την μυρωδιά του άλλου. Απ’ την αύρα. Το αποτέλεσμα, σαν το άδηλο και το ανείπωτο, μαγικό.
Ευτύχησα και το έζησα, με το «Πλήθος είμαι» πρώτα το καλοκαίρι. Και μαγεμένη τώρα με τον «Υγρό Χρόνο» το ξαναζώ. Διαπιστώνοντας γιατί είμαι τόσα πολλά χρόνια με την Αναστασία, πόσο ευαίσθητη είναι η Άννα, και πόσο μεγάλωσε η Χαρά. Πώς έγινε και με κατάλαβε τόσο πολύ η Μελίνα, πώς διασώθηκε η φιλία μου με την Ματίνα και τον Γιώργο νικώντας τον καιρό. Πόσο όμορφα παίζουν πιάνο και κιθάρα ο άλλος Γιώργος και ο Σπύρος, τι όμορφη Σαβίνα γίνεται σε κάθε παράσταση η Αθηνά. Πόσο Άγγελος είναι ο Θάνος.
Και πόσοι πολλοί εν τέλει είναι αυτοί που μ’ αγαπούν. Πώς έτρεξαν αμέσως για να μ’ αγκαλιάσουν κοντά μου η Νεφέλη με το ραβδί της νεράιδας, η Ντανιέλα, ο Γιάννης, η Μαρία, ο Μάνος, ο Μανόλης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Αντώνης, η Μηλίτσα, ο Ερρίκος, το Νατασσάκι, η Θαλασσινή, η Λιάνα, ο Δημήτρης, ο Κωνσταντίνος, η μικρή Αλεξάνδρα, ο Άγης, η Σοφία, ο Άκης, ο Διονύσης, ο Βασίλης που ήρθε από μακριά, η Κατερίνα που μας φροντίζει από το Βόλο, η Ειρήνη, η Φωτεινή.
Αλλ’ η χαριστική βολή είχε το όνομα «τυφώνας Ρίτσα». Η φίλη μου Ρίτσα Μασούρα που αίφνης το Σάββατο τα ξαναθυμήθηκε όλα για να μου ζεστάνει με τη φιλία της την κουρασμένη μου καρδιά.
Ριτσάκι, αυτά! (το κείμενό σου) ή άλλως Όταν το άλεφ συνάντησε την κυρία Ρίτσα Μασούρα»



Η Απάντηση.

«Ήθελα πολύ να πω δυο κουβέντες για την Ελένη. Πείτε το απωθημένο. Μ’ έτρωγε μέσα μου.
Η σχέση μας άρχισε ξαφνικά ένα βράδυ μέσα από μια πολύ συνηθισμένη ενδοδιαδικτυακή επικοινωνία, άγνωστες μεταξύ αγνώστων.
Προς στιγμήν λοιπόν, νόμισα ότι το Άλεφ ( αυτό είναι το μπορχικό μπλογκο-όνομα της Ελένης) είναι κάποιο αγοράκι που ξέρει καλά ελληνικά και γράφει όμορφα κείμενα. Απάντησα λοιπόν σε σχόλιό της με μια ανάλαφρη μαγκιά, να μην προδοθώ κιόλας. Οπότε σε δέκατα του δευτερολέπτου έφτασε ένα μέιλ στον υπολογιστή μου με το ψευδώνυμο Ουλρικε που λέγε τα εξής
«Καλησπέρα, κι έτσι,
η ελένη γκίκα από το Εθνος της Κυριακής είμαι. Απολαμβάνω τα κείμενά σας στην εφημερίδα, και μ' αρέσει πολύ και το μπλογκ.....
Αισθάνομαι λίγο σα να κλέβω εκκλησία με το άλεφ. Για λόγους που ούτε σε μένα μπορώ να εξηγήσω, μου ήρθε να το κάνω με ψευδώνυμο. Αλλά σε σας ήθελα να το πω. Εξάλλου είναι γνωστό σ' αρκετούς, δεν το κρύβω. Τα κείμενα είναι τα κείμενά μου στην εφημερίδα. Διαβάζω σαν σπαστικό από παιδί. Μέγα πάθος. Κάθε Σάββατο είμαι στο Πολυχώρο της Αγκυρας (11 με τέσσερις), έχω την επιμέλεια της νεοελληνικής πεζογραφικής σειράς, Ενα χειρόγραφο κάθε νύχτα, μέγα πάθος κι αυτό. Κερνάω καφέ σε ένα μικρό δωματιάκι. Θα χαρώ να σας κεράσω....Καληνύχτα, ελένη γκίκα ή άλεφ προς ώρας (το Ούλρικε, κρίση στιγμής, ηρωίδα του Μπόρχες, μέγα ψώνιο, μάλλον με έχει κουράσει το ονοματάκι μου ή δεν είμαι αρκετά σοβαρή)».
Από κείνο το βράδυ και οι δυο πιάσαμε την άκρη του νήματος μιας φιλίας που αντέχει στο χρόνο, στις αποστάσεις, στην υπερεργασία, στις αμοιβαίες καταθλίψεις , τα παιδικά φαντάσματα, τις δειλίες, τους φόβους μας και τα ζόρια των γυναικών της δικής μας γενιάς. Αντέξαμε και είμαι εδώ για να δηλώσω δημοσίως πόσο τυχερή νοιώθω που η Ελένη με θεωρεί φίλη της και πόσο θα ‘θελα να κλέβω χρόνο από το χρόνο της για να μαθαίνω τη ζωή.
Γιατί αν κάτι καταλαβαίνω, ακολουθώντας τις ανηφοριές και τα στενοσόκακα του νου της, η ζωή δεν μετουσιώνεται σε μεγαλείο αν δεν πονέσεις αρκετά, αν δεν πονέσεις πολύ. Το ‘χε πει και ο Οκτάβιος Παζ, μου το λέει συχνά και η Ελένη μέσα από τις γραμμές των κειμένων.
Το τελευταίο της βιβλίο «Ο Υγρός Χρόνος» - ο τερματισμός και η μυθοπλασία μιας αμφιλεγόμενης για το μέσο καθωσπρεπισμό σχέσης - είναι άρτια δομημένο λογοτεχνικά με μπαρόκ σύμβολα, αληθινές ή πλασματικές θεωρίες του εσωτερισμού και παράλληλα ξεχειλίζει από ερωτισμό, αισθησιασμό, έρωτα και αγάπη, από αυτές που σπανίως κατακλύζουν τον άνθρωπο. Ένα βιβλίο που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να σου δίνεται αυτό που νομίζεις υπέρτατη ευτυχία και σχεδόν αμέσως να το χάνεις....
Κι αν θα μπορούσα με μουσικούς όρους να περιγράψω την εναλλαγή του αυτομαστιγώματος με την υπέρβαση των αδυναμιών των πρωταγωνιστών, θα έλεγα ότι πρόκειται για Μουσική Δωματίου. Ελάχιστοι άνθρωποι ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους. Ενδεχομένως και χωρίς παράθυρο και χωρίς πόρτα. Ίσως γιατί μόνον όταν είσαι τόσο στριμωγμένος, τόσο αδιέξοδος εσωτερικά, μπορεί να σκεφτείς τις καλύτερες αποδράσεις. Για να καταλήξεις βέβαια βγαίνοντας ότι «Μονάχα ένας άνθρωπος γεννήθηκε και πέθανε σ’ ολόκληρη τη γη. Ο δικός σου αγαπημένος άνθρωπος»....Όλα τ’ άλλα παίρνουν το σχήμα του καλουπιού αργότερα, με τον καιρό....

Η ιερή αταξία της ζωής μας είναι πέρα για πέρα κληρονομική και παραδοσιακή. Χωρίς να καταλαβαίνει από λάθη, η μοίρα μπορεί να είναι ανελέητη, ακόμα και για την παραμικρή απροσεξία.
Ελένη σε ευχαριστώ που μ’ έχεις φίλη.
Ριτς"

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Από 1864 είναι και η Κέρκυρα Ελλάδα

Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Τα σκουπίδια απειλούν τη ζωή μας. Γνωρίζω όλες τις διαστάσεις του προβλήματος, που δεν είναι σημερινό. Δεν θα γράψω σήμερα το ιστορικό. Τη λύση την έχει στα χέρια του το κράτος, που δεν μπορεί να αδιαφορεί τόσο προκλητικά για ένα τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Να θυμίσω στην σημερινή κυβέρνηση ότι η Κέρκυρα μαζί με τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου έχουν ενωθεί με την μητέρα πατρίδα από το 1864.
Το σημερινό κείμενο αποτελεί υποσημείωση του προηγουμένου. Σεμνά και ταπεινά με το χαρακτήρα που δείχνουμε στη κηδεία εν προκειμένω για το τόπο μας.
Μια άλλη παράμετρος από ένα παλαιότερο κείμενο που συνεχίζω να το πιστεύω.
«Από την αρχή της εβδομάδας έκανα απόπειρες, προσγείωσης. Μάταια. Δυσμενείς καιρικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν. Ακόμα στον αέρα βολοδέρνω. Η πραγματικότητα από εδώ ψηλά, πολλές φορές φαντάζει αστεία. Βιαστικά μικρά ανθρωπάκια σπρώχνονται για να προφτάσουν, ανάμεσα από σταματημένα μηχανοκίνητα οχήματα, που βλαστημούν την ώρα και στιγμή που φτιάχτηκαν με ρόδες και όχι με φτερά.
Καλές οι εναέριες βόλτες στους ενεστώτες, μέλλοντες, αόριστους, παρατατικούς, παρακείμενους και υπερσυντέλικους χρόνους, με την πραγματικότητα να φαντάζει παιγνίδι από εδώ ψηλά, όμως πόσες βόλτες πια…
…………………………………………………………………………………………..Απ’ αυτήν εδώ την στήλη έχω υπερασπιστεί μετά μανίας τα δικαιώματα των σκληρά φορολογούμενων πολιτών. Είναι πανθομολογούμενο ότι οι υπηρεσίες που απολαμβάνουν είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτά που πληρώνουν.
Προσγειωμένοι πλέον και αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, θα επαναλάβουμε, αυτά που χρόνια λέμε, με την πεζότητα του λόγου που αρμόζει.
Νοσοκομείο, οδικό δίκτυο χώροι στάθμευσης, κυκλοφοριακό σχολεία, μνημεία, πόσιμο νερό, αστικές συγκοινωνίες, αθλητικοί χώροι. Και μόνο η αναφορά, μας παραπέμπει στο πρόβλημα. Παρέλειψα από την λίστα την καθαριότητα γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί χωρίς την συμμετοχή όλων μας. Όσο και να αυξηθούν τα τέλη καθαριότητας, όσο προσωπικό και να προσθέσει ο δήμος στις δυνάμεις της υπηρεσίας του, η πόλη δεν θα αλλάξει εικόνα, αν συνεχισθεί η νοοτροπία «περιμένοντας την καθαρίστρια»
…………………………………………………………………………………………..
Από εκεί ψηλά είδα πολλούς να φέρονται άστοργα σ’ αυτή την πόλη».
…………………………………………………………………………………………..
Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε και το μεγάλο πρόβλημα του προορισμού των σκουπιδιών, αυτό που αναφέρω στην αρχή. Επειδή η λύση του ξεπερνάει τα χωρικά μας ύδατα και επειδή για την διεκδίκηση χρειάζεται δυνατή φωνή, χωρίς παράσιτα και μία φωνή, ας γίνουμε όλοι ένα στόμα…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...