Τελευταία σελίδα αριστερά

Το έχουμε παρατηρήσει στα ψάρια, ανάλογα με το θαλάσσιο περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν, διαμορφώνεται και το χρώμα τους. Όταν έγραφα πρόσφατα ότι υπάρχει μια γενιά, που ακόμα κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο και ας έχει φτάσει τα σαράντα, παιδιά της «ένδοξης γενιάς του πολυτεχνείου», είναι γιατί δεν διακρίνω πάνω τους χρώμα. Άχρωμοι και άοσμοι και αναρωτιέται κανείς, το περιβάλλον της γυάλας που τους επιβλήθηκε είναι η αιτία; Μεγαλώσανε άκαπνοι, με χρήματα πολλά, αλλά και εφόδια, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να τους διασφαλίσουν το μέλλον. Μπορεί οι περισσότεροι να «διασφαλίσαν» τον εαυτό τους, το μέλλον αυτού τόπου του όμως, το έκαψαν. Για πιο μέλλον να μιλήσουμε, όταν στην άκρη του τούνελ, εμφανίζονται φαντάσματα. Όταν η ανακύκλωση συνεχίζεται και συνεχίζεται και ένας θεός ξέρει, όταν η φθορά του χρόνου ολοκλήρωση το έργο της, τι μέλει γενέσθαι. Το περιβάλλον είναι η αιτία για το χρώμα ή καλλίτερα για το άχρωμο, το επιβεβαιώνουνε τα ψάρια. Και το περιβάλλον, που μεγά...

Πάντα έχω διάθεση όταν ξεκινάω ένα κείμενο, είναι ο ενθουσιασμός της αρχής και κυρίως της προσδοκίας, η απογοήτευση έρχεται αργότερα. Επειδή σε όλη αυτή την μεγάλη διαδρομή, κυρίως απογοήτευση εισέπραξα, θα πρέπει να δικαιολογήσω αυτή μου την εμμονή. Εγώ θα συνεχίσω να γράφω, για πράγματα, σε μια εποχή που κλείνει μάτια και αυτιά. Θα συνεχίσω να γραφώ για μια άλλη εποχή, που δεν θα προκύψει ουρανοκατέβατη. Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό. Γράφω γιατί οι γραφικοί του σήμερα δικαιώνονται στο μέλλον Γράφω, για να δείξω τους πολιτικούς, που συμβιβάζονται σ΄ αυτούς τους εκβιασμούς και νομιμοποιούν ένα καθεστώς που παραπλανεί το λαό και τους στερεί το αγαθό της ενημέρωσης. Όταν θα σκεπάσει σταχτή όλο αυτό το σκουπιδαριό, να μην θέλουν να βγουν και από πάνω. Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου. Εγώ θα κα...

Όταν η φιλία ξεχειλίζει, η αλληλογραφία αποκτά μια άλλη διάσταση. Όταν μάλιστα αυτό συμβεί από δυο κυρίες της γραφής και της αγάπης για τα βιβλία, τότε το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Η στήλη σήμερα και αύριο ( για την εφημερίδα), θα φιλοξενήσει μια συνάντηση μέσα από την δύναμη των λέξεων, της φίλης μου Ελένης Γκίκα, με τη φίλη της Ρίτσα Μασούρα. «Το γράψιμο είναι μοναχική δουλειά. Εσύ κι ο κανένας. Εσύ και το χάος. Εσύ και η πληγή. Εσύ και ο φίλος που θα ‘θελες εκείνη τη στιγμή αλλά τώρα πού να τον ενοχλείς. Εσύ και το ακατανόητο. Εσύ και η ζωή σου που - τι να την κάνεις τώρα. Εσύ και η απώλεια. Εσύ και ο χρόνος. Εσύ και το αόρατο. Εσύ και το ανείπωτο. Εσύ ως οφθαλμαπάτη, ψευδαίσθηση, εσύ που όμως όταν πονάς τόσο αληθινή. Το διάβασμα είναι, επίσης, μια περίεργη κατάσταση. Μοναχική, όπως πίστευα, κι αυτή. Εσύ και κάποιος άγνωστος που κάποτε κάπου κάτι έγραψε. Εσύ και ό,τι διαθέτεις, να το προβάλεις, σαν σε καθρέφτη να το κατανοείς τόσο, καθόλου, να μην το κατανοείς. Το θέατρο είναι ...

Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Τα σκουπίδια απειλούν τη ζωή μας. Γνωρίζω όλες τις διαστάσεις του προβλήματος, που δεν είναι σημερινό. Δεν θα γράψω σήμερα το ιστορικό. Τη λύση την έχει στα χέρια του το κράτος, που δεν μπορεί να αδιαφορεί τόσο προκλητικά για ένα τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Να θυμίσω στην σημερινή κυβέρνηση ότι η Κέρκυρα μαζί με τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου έχουν ενωθεί με την μητέρα πατρίδα από το 1864. Το σημερινό κείμενο αποτελεί υποσημείωση του προηγουμένου. Σεμνά και ταπεινά με το χαρακτήρα που δείχνουμε στη κηδεία εν προκειμένω για το τόπο μας. Μια άλλη παράμετρος από ένα παλαιότερο κείμενο που συνεχίζω να το πιστεύω. «Από την αρχή της εβδομάδας έκανα απόπειρες, προσγείωσης. Μάταια. Δυσμενείς καιρικές συνθήκες, δεν επέτρεψαν. Ακόμα στον αέρα βολοδέρνω. Η πραγματικότητα από εδώ ψηλά, πολλές φορές φαντάζει αστεία. Βιαστικά μικρά ανθρωπάκια σπρώχνονται για να προφτάσουν, ανάμεσα από σταματημένα μηχανοκίνητα οχήματα, που βλαστημούν την ώρα και στιγμή που φτιά...