Τελευταία σελίδα αριστερά

Σήμερα - σε συνέχεια του χθεσινού - κυριαρχούν κάτι τύποι «Δροσεροί», γέννημα μιας εποχής που αποζητά  το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μη ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι καιροί , πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα, με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν ο...

«Ε! Και», η συνήθης ατάκα που προσδιορίζει τη σοβαρότητα του προβλήματος και δείχνει το μέγεθος της αναισθησίας. Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν και οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το ματοκύλισμα των Λαών, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένας θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει. Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά. Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς μας. “Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό. Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν”. “Σιγά για νέο μας το λες;” Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εν...

Τι έχω πάθει με τις πορτοκαλιές τουλίπες δε ξέρω. Κάθε φορά που σκέπτομαι να αποπειραθώ να γράψω ένα μυθιστόρημα, αυτόματα πετιέται ο τίτλος «στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες». Κανένα παιδικό βίωμα δεν συνηγορεί, σ’ αυτήν την εμμονή χρόνων και την Ολλανδία μόνο από το χάρτη τη γνωρίζω. Μπορεί κάπου να το διάβασα και να έχει κολλήσει σε κάποια γωνία στον εγκέφαλο μου, επειδή όμως δεν πρόκειται να γράψω μυθιστόρημα ας κρατήσω τον τίτλο. Η αναφορά έχει γίνει και σε παλαιότερο κείμενο, πάλι αρχές Καλοκαιριού, ακριβώς την εποχή που ξεγελάω τον εαυτό μου, προγραμματίζοντας δήθεν για το επόμενο διάστημα, σε χαρτιά που σκίζω κάθε χρόνο, ανανεώνοντας το ραντεβού για τον επόμενο Σεπτέμβρη. Εν τω μεταξύ συνεχίζω κανονικά την διαδρομή, άνευ σημειώσεων. «Στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες». Οι τουλίπες αποτελούν σημείο αναφοράς Γιατρέ μου; Τις θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μαζί με το δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που...

Γράφτηκε το 2014 .   Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει. Τα ίδια σήμερα   και αύριο…  «Όπως, κάποιοι εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω…» Και τι να πω;  Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες. Ψέματα καλυπτόμενα με άλλα ψέματα, και πορείες χωρίς κανένα προσανατολισμό. Το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν έχουν όνειρα, δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν συναίσθημα. Μια συνήθεια ακολουθούν. Τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν τις πομπές τους,  να ικανοποιήσουν  τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκεια τους.  Αυτά γενικά… Αν εδώ και κάποια χρόνια, εμείς οι «αιρετικοί» αμφισβητούσαμε το δημοκρατικό πολίτευμα, σήμερα στην πλειοψηφία του Λαού, έχει γίνει ολοφάνερο, ότι δημοκρατία δεν υπάρχει. Η  κρίση, που βιώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα η χώρα μας,  έσβησε και τις τελευ...