Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Το μπλε δεν είναι του Αιγαίου

Πως έχω την αίσθηση, ότι η νέα κυβέρνηση είναι παλιά; Βεβαίως και δεν είναι του παρόντος οι μέλλουσες κρίσεις, όμως και τα πρόσωπα, αυτά τα ξινά, συντηρητικά, απομεινάρια του παρελθόντος. Και εκείνο το μπλε, που δεν είναι του Αιγαίου, που τα ντύνει και τα πνίγει. Να μην ξεχάσω και το άρωμα Σημίτη, τότε που η Ελλάδα έτρεχε, να γίνει Γερμανία σε μια αποκριάτικη γιορτή. Μόλις έσπασε και η τελευταία φούσκα, μας έσφιξε η Γερμανία στην αγκαλιά της, τόσο μέχρι να σκάσουμε.
Συνεχίζει η Σταματέλλα, και με βγάζει από την δύσκολη θέση, να γράψω πικρά λόγια για ένα κομμάτι της αριστεράς, που όχι δεν σέρνει μόνο τα ποδιά του, σε μια κυβέρνηση που στην ουσία δεν πιστεύει, αλλά και τη ψυχή του.

…………Παύση…..Μικρή , μεγάλη , δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχει παύση , για τις θολές εξελίξεις, για την ασφυκτική καθημερινότητα και κυρίως για αυτά που έπονται…Ποιος μπορεί να σχολιάσει μπερδεμένες καταστάσεις , όταν κι αυτοί που τις δημιουργούν και συμμετέχουν στο αποτέλεσμα σαν παρανυχίδα, που δεν την θέλεις, απλά ξεφύτρωσε και πρέπει να κοπεί, τρέχουν δεξιά κι αριστερά σαν αποκεφαλισμένοι κόκορες. Η κυβέρνηση νέας κοπής μου θυμίζει αυτές τις επισκέψεις που πρέπει να πας, ενώ κατά βάθος δεν θέλεις και δεν έχεις τίποτα να πεις με την οικοδέσποινα που στολίστηκε το γαλάζιο της φόρεμα για να σε υποδεχτεί και το γλυκό καταπράσινο συκαλάκι, που σε τρατάρισε είναι τόσο ξινό που περιμένεις την πρώτη ευκαιρία για να το πετάξεις με τρόπο στη γλάστρα. Κι αφού δεν περνάς καλά γιατί πάς;........Παύση…….Δεν έχεις δικαίωμα να παραπονιέσαι, ούτε να σχολιάζεις δυσμενώς τους συνδαιτυμόνες σου. Τους διάλεξες και τέλος…
Αντιλαμβάνομαι, ότι αυτός ο ερωτάς, ο πόνος και ο καημός για την αριστερά, αυτές τις μέρες για κάποιους, γίνεται και παράπονο.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Να βάλουμε και λίγο χρώμα

Ο χρόνος με αναγκάζει να πάω προς τα πίσω, το κείμενο πριν δυο χρόνια για την κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, χωρίς ούτε μια λέξη να αλλάζει για τη σημερινή κυβέρνηση Σωτήριας. Τα ίδια, λίγες ώρες πριν ορκιστεί, για να κάνουμε συγκρίσεις. Μακάρι να βγούμε ψεύτες. Στρατηγικές επιβίωσης, καταρτίζει, η κοινωνία, σε ένα κράτος που η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, αλλά διεκπεραιώνει και εκτελεί αποφάσεις τρίτων. Ο όρος «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης», όπως κάποιοι την αποκαλούν μάλλον τη ψηλώνει. Οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό αλλάζουν δραματικά, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον επώδυνο για πολλές ομάδες εργαζομένων. Τα «ενοικιαστήρια» και τα «πωλητήρια» γεμίζουν τις άδειες βιτρίνες σαν αγγελτήρια θανάτου. Η κοινωνία βουλιάζει καθημερινά στην ύφεση και στο φόβο. Οι κατακτήσεις δεκαετιών για ένα κοινωνικό κράτος, γκρεμίζονται και στα χαλάσματα ο καθένα προσπαθεί να βρει δρόμους για να επιβιώσει.
Η στήλη προκείμενου να μην γίνει αφορμή, αναπαραγωγής τρόμου και θλίψης, παίζει με χρώματα του παρελθόντος και του μέλλοντος σε δρόμους ελπίδας. «Κόκκινο του πάθους, του βάθους, του λάθους!» σχολιάζει η αναγνώστρια σε ένα προηγούμενο κείμενο. Και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε σε μια προσπάθεια ατομικής επιβίωσης.
«Πείρα της νοσταλγίας το Λιλά που παραμένει έτσι, ακόμη και όταν υπαγορεύεται από το ροδί της ύφεσης, το έριξα στην παλέτα και στη συνεχεία πρόσθεσα το γκρι – μοβ της λήθης, το βαθύ γκρενά της αμαρτίας και γύρω – την τοξίνη των γραμμάτων, τίναξα ίχνη άσπρης σκόνης απ’ τα μαλλιά μου και την ανακάτεψα με χρώματα των χειλιών που πάνω τους ξεθωριάζει η ευθύνη.
Η μπλε φλεβίτσα εφιάλτης και παράδεισος, μαζί με το βαθύ γαλανό, όπως το κύμα που σπάει τα μούτρα του στο βράχο. Έριξα λίγο νερό της μοναξιάς κα πρόσθεσα ροδί, όπως το χρώμα της πληγής της φρέσκιας μαζί με το μαβί της υπέρβασης, το μενεξεδί της ψυχής, το ροδακινί της πορείας. Στο τέλος πάλι το κόκκινο και το λευκό, που έρχεται μόνο του»

Ύστερα με ρώτησε, «τι θα πει αμαρτία;» Γύρισα πίσω σε ηλικία παρορμητική, που η παντοτινή μου φίλη, μου είχε δώσει την απάντηση: «σημασία έχει η πρόθεση» και τα παραδείγματα δεν χωρούν αμφισβήτηση.
«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».
Έτσι πέρναγε η νύχτα .Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια ... «Ξημερώναμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές, σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Στρατηγικές επιβίωσης, που ξεφεύγουν από το οικονομικό Βατερλό, παραμερίζοντας τους αριθμούς, με λέξεις και χρώματα που οδηγούν σε δρόμους φωτεινούς…

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Το πάθος ήταν για τη ζωή

Από παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις, ούτε προεκλογικό, ούτε μετεκλογικό. Μια καταγραφή συμπεριφορών, ως προς την διαχείριση της νίκης ή της ήττας, συνήθως από την πλευρά μου της ήττας.
«Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο ταπί, αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια, που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Το διαπιστώσαμε φαντάζομαι αυτές τις μέρες. Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι, την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες και η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία αυτή των εκλογών.
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας και μειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που η εμπειρία τους, επιτρέπει να σκέφτονται το μέλλον, να σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουνε στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ήξεραν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που έπαιξαν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κράτησαν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους έμμεινε σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει ότι με αγώνα και θυσία προσέφεραν μια ζωή.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
«Είναι αυτοί», που έλεγε το βράδυ η ραδιοφωνική μου φίλη «που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…»
έχουμε περάσει στην μετεκλογική περίοδο, εμείς όμως θα συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος. Τα κείμενα που προηγήθηκαν δεν ήταν προεκλογικά, δεν γράφτηκαν για να πάρουν αλλά για να δώσουν και σεις που διαφωνείτε έτσι να τα εκλάβετε.
.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας;

Η επόμενη μέρα έχει αρχίσει. Σήμερα, αύριο, το αργότερο μεθαυρίο, θα σχηματισθεί κυβέρνηση με κορμό την Ν.Δ. και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ένα μικρό κόμμα, που ύστερα από μια ισχυρή έκρηξη τους τελευταίους μήνες, από το 4,6% έφτασε στο 16,7% κι από κει στο 27%, σήμερα βρίσκεται να εκφράζει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού Λαού. Μεγάλο το βάρος, αλλά και μεγαλύτερη η πρόκληση. Το κόμμα της αριστεράς, έχει απέναντι του και πάλι, τους δυο πρωταγωνιστές, του πάλαι ποτέ δικομματισμού, που θα επιχειρήσουν να αποτελειώσουν, αυτό που ξεκίνησαν και οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Έχει απέναντι του, κόμματα που έχουν δεσμευτεί με τις υπογραφές των αρχηγών τους, Σαμαρά και Βενιζέλου, απέναντι στους εταίρους και δανειστές μας και έχουν δοκιμαστεί για τη διαπραγματευτική τους δεινότητα. «Τα δύο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. που μας έφεραν έως εδώ», γράφει ο Στάθης «πήραν την εντολή που χρειάζονταν απ’ το ικανό κι αναγκαίο εκείνο μέρος του Λαού για να μας πάνε παρακάτω (στον γκρεμό), παραμέσα (στον τάφο), θα δείξει. Τώρα μιλούν για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας - ποιων; της Διαπλοκής; της διαφθοράς; της υποτέλειας; της εξάρτησης; Τώρα μιλούν για βιώσιμη κυβέρνηση - που θα κάνει τον βίο αβίωτο στους Έλληνες. Περισσότερο αβίωτον απ’ όσον έως τώρα οι ίδιες δυνάμεις έχουν καταφέρει».

Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στους πολιτικούς να λειτουργούν με τόση αναξιοπιστία απέναντι στους ψηφοφόρους, χωρίς να νοιώθουν ποτέ την ανάγκη να απολογηθούν, για εκείνα που μας έλεγαν χθες και για τα αλλά που μας λένε σήμερα.
Βεβαίως και δεν ανακάλυψα την Αμερική, όμως απορώ πως αυτή η παρωδία αντέχει στο χρόνο, όταν είναι πρόδηλο και στον πιο ανυποψίαστο, ότι δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες ήταν ανίκανος επικίνδυνος διαπλεκόμενος, μέσα σε μια μέρα να μεταμορφώνεται σε άξιο ηγέτη. Δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες, έλεγε όλα αυτά, ο ίδιος χωρίς να κοκκινίζει με την άνεση που του δίνει η σιωπηρή αποδοχή, να λέει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα. Να τελειώνουμε κάποια στιγμή με όλα αυτά τα φαινόμενα, υπολείμματα μιας περιόδου, που «να είμαστε καλά να την θυμόμαστε».

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ο χρόνος έκανε και πάλι το θαύμα του

Αν ο ελληνικός Λαός ψήφιζε σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πρώτο κόμμα. Οι καλοί θεοί επιβράβευσαν χθες, το κόμμα της αριστεράς, που με συνέπεια, υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του ελληνικού λαού, και του προσέφεραν τον απαραίτητο χρόνο, για να γίνει ακόμα πιο δυνατό, για να δημιουργήσει η αριστερά ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που θα της επιτρέψει, να διαχειρισθεί την τύχη της πατρίδας μας, χωρίς δεκανίκια του παρελθόντος.

Ο Λαός άντεξε κόντρα σε μια πρωτοφανή επίθεση εκβιασμών από δυνάμεις, εντός και εκτός της χώρας. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε τέτοια ωμή παρέμβαση από εξωτερικούς παράγοντες στα εσωτερικά της πατρίδα μας, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα τους ικανοποιήσει . Ο Λαός άντεξε και ενίσχυσε το κόμμα της αριστεράς, με τρόπο μαγικό, στέλνοντας τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, να παίξει την τελευταία του πράξη σ’ αυτόν το άχαρο ρόλο, που του έχουν επιβάλει οι «αγορές».
Ο χρόνος, που τόσο είχε υμνηθεί από την στήλη, έκανε και πάλι το θαύμα του. Το μέλλον, όπως είπε χθες και ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει στους κομιστές της ελπίδας.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...