Τελευταία σελίδα αριστερά

«Αρκεί να πονέσουμε   ξανά», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος, στο παρακάτω κείμενο της αναγνώστριας και φίλης, που θυμήθηκε τον Καραγάτση, με αφορμή τη σημερινή πραγματικότητα. Εκείνα τα συναισθήματα τα ακουμπισμένα στο ράφι ύστερα από την ανάγνωση, μπορεί, να γίνονταν αέρας και καπνός την επόμενη στιγμή,     βοήθησαν όμως τη μνήμη και τη ψυχή,  να μην γίνει λήθη και πέτρα.   Σήμερα η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία,   το παραμύθι έχει δράκο, όχι ζωγραφιστό και δεν είναι παραμύθι: «Τον Καραγάτση τον διαβάσαμε νωρίς, κι όπως ακουμπούσαμε το βιβλίο στο ράφι, ακουμπούσαμε και την ντροπή, τον πόνο, τον πόθο, την ταπείνωση. Ακουμπούσαμε και τον έρωτα μαζί και το θάνατο στο ράφι, γιατί δεν είχαμε γνωριστεί τότε ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο. Το γιάπικο κουστούμι και η τσάντα με μονόγραμμα παριζιάνικο, δε χωρούσε καραγατσικά συναισθήματα. Οι βουτιές στα βαθιά, οι λάσπες και οι μπόρες, ήταν άγνωστα εδάφη και μακρινά. Άλλωστε η ευεξία και η ησυχία α...

Μέρες   απεργιακών κινητοποιήσεων. Κάπως έτσι μετράμε το χρόνο τελευταία. Σκληρά, άδικα αναποτελεσματικά μέτρα τη μια, αντίδραση με απεργίες και διαμαρτυρίες την άλλη. «Ο σκληρός χειμώνας του 2011» έγραφα πέρυσι, «έτοιμος να γράψει ιστορία. Και θα είναι ένας, γιατί δεύτερος δεν θα μας βρει εδώ. Θα το θυμόμαστε, όπως το σκληρό κατοχικό χειμώνα του 1941». Και που να ήξερα τον ακόμα σκληρότερο Χειμώνα του 2012, που και αυτός μας βρίσκει   στους δρόμους, όρθιους ακόμα, να μετράμε μέρες απεργιακών   κινητοποιήσεων   και νίκες   θάρρους και αξιοπρέπειας, απέναντι σε μια αδίστακτη «κεντρική εξουσία».    Η εικόνα της χώρας, έρχεται σιγά σιγά, να επιβεβαιώσει πλάνα ταινίας, επιστημονικής φαντασίας. Πωλητήρια - ενοικιαστήρια αγγελτήρια θανάτου, μιας στρεβλής αγοράς, που αργοπεθαίνει. Άνεργοι, απολυμένοι φοβισμένοι, περιμένουν τα χειρότερα. Περιμένουν το χειμώνα, χωρίς καμία προσδοκία. Βιάζονται να έρθει, για να φύγουν   μαζί του   και τα τελ...

Το παρακάτω κείμενο είχε γραφτεί ένα χρόνο πριν, κυνηγός ο χρόνος έγραφα τότε, για το χρόνο που   μας αποχαιρετούσε, σήμερα κυριολεκτώ ξεκινώντας.   Κυνηγός ο χρόνος, μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους. Κάθε φορά αυτές τις μέρες, που ο χρόνος μας αποχαιρετά, ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα µου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεων τον καινούργιο προϋπολογισμό. Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Είναι σαν τα όνειρα που κάνουμε όταν ξυπνάμε. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος. Τώρα για τις ενοχές, για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μήνες μπροστά μας. Α… να μην ξεχάσουμε και το τέλος του κόσμου στις 22 Δεκεμβρίου του 2012,σύμφωνα με τους Μάγια. Το περιγράφε...

Δόση με δόσεις, Δόση δηλητήριο. Οι δανειστές πλέον ζητούν ενέχυρο, ένα εξαθλιωμένο λαό, στρατιές   ανέργων, μισθούς πείνας,     την εθνική μας ανεξαρτησία,     την εδαφική μας κυριαρχία, την κρατική   περιουσία   και ό,τι τέλος πάντων μπορεί να έχει κάποια αξία σ’ αυτόν τον τόπο. Αυτές τις μέρες, είναι αλήθεια, δύσκολα μου βγαίνουν οι λέξεις. Ακόμα και τα παραμύθια ημιτελή τα παρατάω. Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος. Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούν στην πραγματικότητα. Ημιτελή παραμύθια, με επίλογους από λάστιχο. Τα δικά μας παραμύθια, που παίρνουν μορφή ανάλογα με τους καιρούς. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά. Δ...

Χριστούγεννα και πάλι, με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες,   ο μόνος σύμμαχος το παρελθόν που ζήσαμε.   Πιο βαρύς   ο χειμώνας φέτος, αναμενόμενο και ο   χρονικός ορίζοντας σκοτάδι.   Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου, που φεύγει, χωρίς δυστυχώς να μας απελευθερώνει. Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη. Κάπως έτσι είναι η λογική σειρά, κάπως έτσι συνέβαινε, σήμερα μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, η μεταφορά υπολοίπου μας έχει δεσμεύσει, όχι μόνο για τον χρόνο που έρχεται, αλλά για μια ζωή. Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Το ξέσπασμα των νέων του Δεκέμβρη του 2008 φαίνεται που ακόμα δεν έχει ...