Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Μας περισσεύουν τα λόγια... μας λιγοστεύει η ζωή

Σε τέτοια γωνία του κύκλου, με τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου να μας καλεί να ζήσουμε… και μείς να γράφουμε για  σκουπίδια…   Και μεις να εγκλωβιζόμαστε μέσα σε τετράγωνα βλακείας, σε μια αν προηγούμενου πλειοδοσία μιζέριας και κακομοιριάς.     Να σας πω, ότι η στήλη αντιπαθεί τα τετράγωνα  και τις λογικές τους,  μέσα σε κύκλους περιστρέφεται  και επανέρχεται. Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει.
Αυτό δεν σας το είχα πει, πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.
Έχετε ακούσει για τους ανθρώπους των ρολογιών; Οι άνθρωποι των ρολογιών  πιστεύουν ότι κάνουν ιστορία  και το τέλος της ιστορίας θα έρθει όταν καταστραφούν τα ρολόγια. Τι θα γίνει μετά; Θα περάσουμε σε ένα «συνεχές» λένε  που το ονομάζουν  «αιωνιότητα της χαράς»,  σε μια άχρονη κατάσταση, όπου οι βαριεστημένοι, οι απογοητευμένοι  και οι ανικανοποίητοι  άνθρωποι, δεν θα χρειαστούν  πια να σκοτώνουν την ώρα τους,  γιατί ο χρόνος θα είναι τελικά νεκρός.


Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλω το χρόνο  και είναι εις γνώσιν μου, που κυνηγάω ουτοπίες . Επανέρχομαι  σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξει δύναμη σε ένα τετράγωνο»  γράφει ο Τομ Ρομπινς. Και αυτό γιατί η δύναμη του κόσμου  κινείται  πάντα σε κύκλους.  «Το κάθε τι προσπαθεί να είναι στρογγυλό δεν υπάρχουν τετράγωνα  στη φύση ούτε στο μακρόκοσμο ούτε στον μικρόκοσμο  η φύση δημιουργεί σε  κύκλους και κινείται σε κύκλους,  τα άτομα και οι γαλαξίες είναι κυκλικά καθώς και τα περισσότερα οργανικά πράγματα που υπάρχουν ανάμεσα τους. Η Γη είναι στρογγυλή, ο άνεμος φυσάει σε δίνες, η μήτρα δεν είναι σαν χαρτόκουτο για παπούτσια. Που είναι οι γωνίες ενός αυγού, που είναι οι γωνίες  του ουρανού; Κοίτα τις φωλιές των πουλιών,  το τετράγωνο είναι παράγωγο της λογικής.  Κοίτα την κοιλιά σου κυρία καθηγήτρια, κοίτα τα κωλομέρια σου, κοίτα τα βυζιά σου…» Ο όλος σκοπός της λογικής είναι να τετραγωνίσει τον κύκλο… όμως  η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό καλό  είναι να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε. Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε.
Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια  και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα.

Αυτές οι μέρες του Ιουνίου, είναι οι πιο κρίσιμες. Ακόμα και τις σκιές, του πολιτικού μας βίου τις εξαφανίζει, δεν αντέχει το σκοτάδι. Να πετάξουμε τα βάρη για να ξεκολλήσουν τα πόδια μας. Έχουμε δρόμο ακόμα και ο Ιούνιος μέσα στον κύκλο περιστρέφεται και  θα ξανάρθει.

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Θέλει σεβασμό ο τοπος



Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες  στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο  τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα, ούτε και το μηδέν. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Παραπανίσιες  οι φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει. Δεν είμαι ούτε μ’ αυτούς που χωρίς δεύτερη σκέψη  βαθμολογούν με άριστα, ούτε με τους άλλους που βάζουν μηδέν.   Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα. Ανατρέχω σε ένα παλαιότερο κείμενο, που με βγάζει από τη δύσκολη θέση να κουράσω το μυαλό μου, με την τοπική επικαιρότητα. 


Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους.
Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές.
Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στη βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε το μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε τη βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.
Αυτές  τις μέρες θυσιάζουμε τις λέξεις. Η «ενότητα», η «πρόοδος», η «ανάπτυξη», και κείνο το απεχθές «η Κέρκυρα μας», γίνονται καραμέλες στα χείλη αρκετών συμπολιτών μας  και λειώνουν από το πιπίλισμα.
Το κλισάρισμα που κυριαρχεί, μας επαναφέρει σε μια νέα Βαβέλ, μόνο που ενώ μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, είναι αδύνατη η συνεννόηση.
Ο τόπος έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Το Λαζαρέτο, το Βιδο, τα Κάστρα, η Παλιά Πόλη, το εργοστάσιο Δεσύλλα, οι γειτονιές και τα στενά σοκάκια. Θέλει σεβασμό ο τόπος, γιατί αντιστέκεται στο χρόνο ενώ εμείς; Όπως ορθά επισημαίνει μια οργισμένη φωνή για άλλον τόπο…
«Δεν υπήρξαμε παρά ένα δευτερόλεπτο στην αιώνια ακινησία του. Μια ανεπαίσθητη γρατσουνιά στα γόνατα του αέναου χρόνου του». Ο τόπος μετράει πιο πολύ και χρειάζεται τον σεβασμό μας. γιατί έχει να μας διηγηθεί πολλά σε μας και σε αυτούς που ακολουθούν.
Δυστυχώς μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός.  Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν.  Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας  στην μνήμη τη μιζέρια  που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.
Καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο για το καθένα να βλέπει τη μεγάλη εικόνα…Δεν είναι εύκολο να χάνεται στην απεραντοσύνη του ουρανού και να μονολογεί μια κουκίδα είναι η γη και μεις ούτε κουκίδα και ταυτόχρονα να γίνεται ο ίδιος ουρανός.




Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Δεν είναι πάντα η σιωπή χρυσός, είναι και τριάντα αργύρια...

Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός, γι’ αυτό και κάποιοι χρυσοθήρες το βουλώνουν.Υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές, αυτές που κρύβουν ταπεινότητα, που καταπνίγουν τηνοργή, που δεν βρίσκουν λέξεις να απαντήσουν στο παράλογο. Αυτές που αποδυναμώνουνε τις ύβρεις. Αυτές που σκεπάζουν τη φασαρία του Καλοκαιριού. Υπάρχει όμως και η ένοχη σιωπή, αυτή που αποσκοπεί, που υπολογίζει. Η σιωπή των λογιστών, που το κέρδος ή η ζημιά αποτελούν προϋπόθεση για να ενεργοποιηθούν οι φωνητικές χορδές, για να κατηγορήσουν ή να υπερασπίσουν. Είναι η σιωπή που προσπαθεί να κτίσει το ατσαλάκωτο προφίλ. Που κρατάει αποστάσεις από την ομάδα για να μην διακινδυνεύσει τίποτα. Να μην υποστεί τη φθορά του χρόνου. Να μην συγκρουστεί με συμφέροντα. Η σιωπή που κρατά τις πόρτες ανοιχτές. Και δίπορτο και τρίπορτο.
Η ένοχη σιωπή χαρακτηρίζει ανθρώπους μεθοδικούς που στερούνται ιδανικών. Ανθρώπους, που προκείμενου να επιτύχουν τον σκοπό τους - δεν αφορά το κοινωνικό, αλλά το προσωπικό - απέχουν διακριτικά, από τα δύσκολα και τρέχουν να πάρουν το μερίδιο τους, από την όποια επιτυχία.
Θυμάστε ένα παλαιότερο κείμενο για την “χαλασμένη παρτίδα” μέλη της, μου έδωσαν την αφορμή για τα παραπάνω. Για την ένοχη σιωπή υπάρχουν διευθύνσεις και ονόματα. Δεν γράφονται για να μην υποβαθμίσουν το περιεχόμενο.
Δεν είναι πάντα η σιωπή χρυσός ψυχής, είναι και τριάντα αργύρια της προδοσίας. Είναι και το φιλί του Ιούδα.
Για να μην χαλάσουμε τη σειρά, μήνας που είναι, θα κλείσουμε ανάποδα.
Ένα ραδιοφωνικό σχόλιο μετά το τραγούδι, και με το φεγγάρι έτοιμο να εκραγεί.
“Ζώντας διαμέσου των σιωπών νοσταλγούμε τους ήχους μια άλλης ζωής. Εκεί που η συνείδηση δεν είναι ύβρις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας. Πότε ήταν αυτή η άλλη ζωή; Στο βάθος του χρόνου του μυαλού μας, στο έξω έξω των ονείρων μας πριν μεγαλώσουμε, πριν σκεφτούμε, πριν το σώμα μας, δοκιμάσει τη θλίψη του. Όσοι ξέφυγαν από το κοινωνικό καρμπόν τρέχουν να σωθούν. Ή μένουν εντελώς ακίνητοι, να περάσει δίπλα τους το φίδι της ευτέλειας χωρίς να τους δαγκώσει. Έτσι θα συντηρούμε τον μύθο μας με μικρές, τόσα δα υποχωρήσεις, γιατί τα τσιγάρα είναι πανάκριβα. Και οι φίλοι επίσης.


Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Λάμπει γιατί ζει ψηλά

Όλα τα τελευταία μηνύματα δε δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Λιώνουν οι πάγοι και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Καζάνι ο πλανήτης με το νερό έτοιμο να πάρει βράση. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχειας.
Και εκεί που είσαι έτοιμος να κτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο,  έρχονται δυο στάλες λέξεις και ξαφνικά καταλαβαίνεις γιατί σε σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει. Λάμπει γιατί ζει ψηλά.
Μισή ώρα πριν, αν οι δρόμο είχαν συνεννοηθεί και οι παράλληλοι, προσποιούνταν ότι τέμνονται, θα είχα ξεφορτωθεί, αυτό το βάρος. Μισή ώρα πριν και μόνο μια λέξη. 

Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Η ελευθέρια, μόνο η ελευθέρια.
“Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλλάζουν κελί.
…Και μια βαθιά και αηδιαστική περιφρόνηση για όσους εργάζονται για την ανθρωπότητα, για όσους πολεμούν για την πατρίδα και δίνουν τη ζωή τους προκείμενου να συνεχιστεί ο πολιτισμός…
…Μια περιφρόνηση γεμάτη αηδία για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα – ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι – ένας καλαίσθητος εφιάλτης, όπως, στα όνειρα, το αποτέλεσμα μια δυσπεψίας του πνεύματος.
Η αποστροφή μου προς την προσπάθεια καταλήγει να γίνει φρίκη που χειρονομεί μπροστά σε όλες τις μορφές μιας προσπάθειας προς τους άλλους …Όλα αυτά δεν μου φαίνονται παρά το προϊόν μιας ξεδιαντροπιάς .
Και, μπροστά στην υπέρτατη ανωτερότητα της ψυχής μου, όλα όσα είναι χρήσιμα και εξωτερικά μου φαίνονται επιπόλαια και τετριμμένα μπροστά στην κυρίαρχη και απόλυτη μεγαλοπρέπεια των πιο ζωντανών και συχνών ονείρων μου. Αυτά για μένα είναι πιο πραγματικά.”
Ο Πεσσόα δεν ήθελε να κυβερνήσει, αυτοί όμως που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους, μια θέση στην εξουσία καλό θα είναι, να ρίξουν μια ματιά.
Πώς να αντλήσεις αισιοδοξία από τα καμένα; Τα καμένα χαρτιά δεν ανακυκλώνονται πλέον. Να τ’
αλλάξουμε όλα η ευχή, και το εύλογο ερώτημα είναι, ποίοι είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτοί που κατά καιρούς το πέτυχαν, βρίσκονται στο πάνθεον της ιστορίας, αυτοί που σήμερα ευαγγελίζονται τις αλλαγές η ιστορία δεν θα ασχοληθεί μαζί τους.
Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί οι πολίτες που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν, που δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα, αυτοί οι ασταθείς πολίτες, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν την διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές.




Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...