Τελευταία σελίδα αριστερά

Σε τέτοια γωνία του κύκλου, με τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου να μας καλεί να ζήσουμε… και μείς να γράφουμε για   σκουπίδια…   Και μεις ν α εγκλωβιζόμαστε μέσα σε τετράγωνα βλακείας, σε μια αν προηγούμενου πλειοδοσία μιζέριας και κακομοιριάς.         Να σας πω, ότι η στήλη αντιπαθεί τα τετράγωνα  και τις λογικές τους,  μέσα σε κύκλους περιστρέφεται  και επανέρχεται. Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει. Αυτό δεν σας το είχα πει, πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη. Έχετε ακούσει για τους ανθρώπους των ρολογιών; Οι άνθρωποι των ρολογιών  πιστεύουν ότι κάνουν ιστορία  και το τέλος της ιστορίας θα έρθει όταν καταστραφούν τα ρολόγια. Τι θα γίνει μετά; Θα περάσουμε σε ένα «συνεχές» λένε...

Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες   στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο   τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα, ούτε και το μηδέν. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Παραπανίσιες   οι φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει. Δεν είμαι ούτε μ’ αυτούς που χωρίς δεύτερη σκέψη  βαθμολογούν με άριστα, ούτε με τους άλλους που βάζουν μηδέν.     Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα. Ανατρέχω σε ένα παλαιότερο κείμενο, που με βγάζει από τη δύσκολη θέση να κουράσω το μυαλό μου, με την τοπική επικαιρότητα.  Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους. Σάμπως ο δαίμων της καθ...

Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός, γι’ αυτό και κάποιοι χρυσοθήρες το βουλώνουν. Υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές, αυτές που κρύβουν ταπεινότητα, που καταπνίγουν την οργή, που δεν βρίσκουν λέξεις να απαντήσουν στο παράλογο. Αυτές που αποδυναμώνουνε τις ύβρεις. Αυτές που σκεπάζουν τη φασαρία του Καλοκαιριού . Υπάρχει όμως και η ένοχη σιωπή, αυτή που αποσκοπεί, που υπολογίζει. Η σιωπή των λογιστών, που το κέρδος ή η ζημιά αποτελούν προϋπόθεση για να ενεργοποιηθούν οι φωνητικές χορδές, για να κατηγορήσουν ή να υπερασπίσουν. Είναι η σιωπή που προσπαθεί να κτίσει το ατσαλάκωτο προφίλ. Που κρατάει αποστάσεις από την ομάδα για να μην διακινδυνεύσει τίποτα. Να μην υποστεί τη φθορά του χρόνου. Να μην συγκρουστεί με συμφέροντα. Η σιωπή που κρατά τις πόρτες ανοιχτές. Και δίπορτο και τρίπορτο. Η ένοχη σιωπή χαρακτηρίζει ανθρώπους μεθοδικούς που στερούνται ιδανικών. Ανθρώπους, που προκείμενου να επιτύχουν τον σκοπό τους - δεν αφορά το κοινωνικό, αλλά το προσωπικό - απέχουν διακριτικά, από τα δύσ...

Όλα τα τελευταία μηνύματα δε δίνουν καμιά ελπίδα αισιοδοξίας. Λιώνουν οι πάγοι και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Καζάνι ο πλανήτης με το νερό έτοιμο να πάρει βράση. Όλο και λιγότεροι πλουτίζουν όλο και περισσότεροι περνούν το κατώφλι της φτώχειας. Και εκεί που είσαι έτοιμος να κτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο,  έρχονται δυο στάλες λέξεις και ξαφνικά καταλαβαίνεις γιατί σε σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει. Λάμπει γιατί ζει ψηλά. Μισή ώρα πριν, αν οι δρόμο είχαν συνεννοηθεί και οι παράλληλοι, προσποιούνταν ότι τέμνονται, θα είχα ξεφορτωθεί, αυτό το βάρος. Μισή ώρα πριν και μόνο μια λέξη.  Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Η ελευθέρια, μόνο η ελευθέρια. “Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλλάζουν κελί. …Και μια βαθιά και αηδιαστική περιφρόνηση για όσους εργάζονται για την ανθρωπότητα, για όσους πολεμούν για την πατρίδα και δίνουν τη ζωή τους προκείμενου να συνεχιστεί ο πολιτισμός… …Μια περιφ...