Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Έλα να βγούμε από το σπίτι ...

Μέσα στις «εμμονές μου» σ’ αυτήν εδώ τη στήλη είναι και η τηλεόραση. Για να μην παρεξηγηθώ η κριτική μου δεν αφορά το σύνολο των εκπομπών, υπάρχουν διαμάντια, λίγα δυστυχώς και πολλά σκουπίδια. Ένα σκουπίδι και μάλιστα με την συναίνεση των πολικών αρχηγών το χθεσινό τηλεοπτικό ντιμπέι.
Ένας τηλεοπτικός λαπάς με πρωταγωνιστές όχι τους πολιτικούς αρχηγούς και τα κόμματα αλλά τους τηλεοπτικούς «αστέρες». Οι πολίτες; Μειωμένοι στο ρόλο του τηλεοπτικού θεατή.
Σε ανούσιους μονολόγους, ικανούς να οδηγήσουν σε πλήξη ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο και πολιτικοποιημένο πολίτη, εξελίχθηκε το περίφημο – κατ’ ευφημισμό-ντιμπέιτ.
Βαρετοί μονόλογοι χωρίς τον απευθείας διάλογο μεταξύ των αρχηγών, χωρίς απαντήσεις για τα ουσιώδη. Την ανεργία, τη φτώχεια, την ανέχεια, την οικονομική ύφεση, τα δεκάδες σκάνδαλα που κουκουλώθηκαν.
Η ανηθικότητα στην τηλεόραση επομένως δεν ξεκινά από αυτό που τελικά φτάνει στον τηλεθεατή, αλλά από την άποψη που έχει ο πομπός για τον δέκτη και ο δέκτης για τον πομπό, υποστηρίζει η Μαρία Σιδέρη. Όσο η τηλεόραση ως σύνολο νοημόνων επαγγελματιών, δεν μπαίνει στον κόπο να σεβαστεί την αδυναμία του πλήθους να αντιδράσει και όσο το πλήθος συνεχίζει να λειτουργεί ως πρωτόγονο, βλακώδες πλήθος και όχι ως σύνολο νοημόνων πολιτών, το μέσο δε θα πείθει και ο δέκτης δε θα ενημερώνεται. Εκτός αν αυτό σκοπίμως γίνεται, είναι ώρα να κάνουμε ένα πρώτο βήμα αντίδρασης, στηριγμένοι στην ικανότητα της κοινωνίας να ανασυντάσσει τις δυνάμεις της, όπως πιστεύει και ο Μιχάλης Γκανάς με τους στίχους του:
…Έλα να βγούμε απ’ το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδώ, στο χείλος της αβύσσου
κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα

Με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε το δρόμο…

.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Ψηφίστε κόμματα μικρά για να ψηλώσετε...

Αυτές οι εκλογές εκτός των άλλων, δείχνουν και την απληστία του δικομματισμού. Εκατομμύρια ευρώ σε τηλεοπτικά σποτ, περιοδείες ανά τη χώρα Κωστάκη και Γιωργάκη και πόλωση για ακόμα μία δημοσκόπηση.
Μοναχοφαγάδες, οι δύο μονομάχοι ούτε ψίχουλο δεν αφήνουν για τα μικρά κόμματα. Δεν θυμάμαι καμία εκλογική αναμέτρηση να μην ήταν κρίσιμη. Τώρα που το σκέφτομαι τα δυο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία από το 1974 έχουν φροντίσει με ψευτοδιλήμματα να κρατούν δεμένους τους ψηφοφόρους τους ακόμα και σ’ αυτές τις ανώδυνες εκλογικές αναμετρήσεις.
Τώρα για να μην πολυλογούμε, γιατί μ’ αυτή ζεστή δεν έχω καμία όρεξη να γραφώ τα αυτονόητα. Ψηφίστε κόμματα μικρά αν θέλετε να μεγαλώσει η αντίδραση στο ένα και ένα που κάνει ένα…
…………………………………………………………………………………………..
Θα επαναφέρω ένα παλαιότερο επαναστατικό γιατί αυτές οι εκλογές με έχουν εκνευρίσει
«Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άνδρες με όπλα στους δρόμους.»
Ανεπίκαιρο; Ποιος είπε ότι το κοινωνικό δεν είναι προσωπικό και ανάποδα; Τι περιμένουμε ν’ ανθίσει σε τσιμεντένιους τοίχους; Όλα τα άσχημα θα συνεχίσουν να γίνονται, την ίδια ώρα που εμείς θα επενδύουμε στις άυλες μετοχές της αξιοπρέπειας και της ευγενούς ζωής. Το ξέρω δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αλλά αισθάνομαι πως αν δεν ανακεφαλαιώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η Όσια απάθεια.
Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί; Εργαζόμενοι, που κοντεύουν να συνταξιοδοτηθούν απολύονται.
Τι άλλο περιμένουμε για να βγούμε στους δρόμους απέναντι σε ένα άδικο κράτος, που σφίγγει ακόμα περισσότερο το σκοινί στην ήδη απαγχονισμένη περιφέρεια; Σε ένα κράτος που εξαντλεί όλη την αυστηρότητα του στους αδύνατους και όλη την παθητικότητα του στους δυνατούς. Σε ένα κράτος που έχει το δικαίωμα να χρωστά και απειλεί με κάθε μέσο όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το χαράτσι.
Είναι η ώρα να συνταχτούμε απέναντι στην αντιλαϊκή καταιγίδα.
Το νόμιμο από το παράνομο εξαρτάται από τις διαθέσεις του κάθε υπουργού. Αυτό που είναι νόμιμο σήμερα αύριο είναι παράνομο και το αντίθετο.
Τι άλλο περιμένουμε; Τι άλλο πρέπει να υποστούμε, για να αντιδράσουμε σε ένα σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα, που μας φέρνει πολύ πίσω τότε που όλα τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άνδρες, δήμαρχοι και νομάρχες, να υψώσουμε την φωνή μας, να δείξουμε την παρουσία μας να διεκδικήσουμε, να δείξουμε ότι είμαστε και εμείς εδώ, αποτελούμε και εμείς μέρος του χάρτη και όχι τρύπα στην γεωγραφία όπως λέει και ένα παλιό τραγούδι..

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Μάκης από το Χρυσόστομος και Μάκης από το Γεράσιμος

Αφορμή το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας μας «Νέο αντιδεξιό παραλήρημα» και με υπότιτλο «Στην εποχή της …ΥΕΝΕΔ αισθάνεται ότι βρίσκεται ο Χρυσόστομος Μπούκας». Η εφημερίδα αναφέρεται στις πρόσφατες δηλώσεις, του Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ για τις ευρωεκλογές, υποστηρίζοντας ότι σε ύφος και περιεχόμενο απέχει από τον πολιτικό λόγο του κόμματος του.

Ο κ. Μπούκας έχει ταλέντο, άσχετα αν συμφωνώ η διαφωνώ με το περιεχόμενο, (σε αρκετά συμφωνώ) μέσα από ένα άριστα δομημένο κείμενο με σειρά ζηλευτή, που ακολουθεί πιστά το πρωτόκολλο του πολιτικού πολιτισμού, με αρχή μέση και τέλος δίνει το πολιτικό στίγμα, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται.
Θα συμφωνήσω με το αντιδεξιό, θα διαφωνήσω με το παραλήρημα και θα ρωτήσω: κατά που θα έπρεπε να στραφεί ο κ. Μπούκας σε μια προεκλογική τοποθέτηση;
Με ενθουσίασε η αναφορά στα ΜΜΕ, παρότι στην εποχή της ΥΕΝΕΔ τα πράγματα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρα, δεν υπήρχε π.χ ανανέωση του χρόνου ομιλίας.
Θα συμφωνήσω με τον κ. Μπούκα ότι η ζωή έχει γίνει σκληρή με την διακυβέρνηση της Ν.Δ και θα προσθέσω, όπως υπήρξε σκληρή με τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Θα διαφωνήσω πως δεν γνωρίζει, ότι οι υποσχέσεις όπως και παλαιοτέρα, θα μείνουν υποσχέσεις.
Μπορεί ο κ. Μπούκας να υπόσχεται προσπάθεια με όλες τις δυνάμεις και ειλικρίνεια, ο πληθυντικός όμως είναι παρακινδυνευμένος.
Όσο για τον επίλογο αυτό αποτελεί προσδοκία που στις μέρες μας όλο και απομακρύνεται.
Επειδή γνωρίζω τον κ. Μπούκα μετά την επερχόμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον περιμένω… σε πιο ελεύθερες διαδρομές, εκεί που η εξουσία ακόμα δεν έχει καταφέρει να μολύνει τον αέρα που αναπνέουμε…
……………………………………………………………………………..

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα πρόσφατου κειμένου αυτής εδώ της στήλης.
«Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο τα κόμματα του δικομματισμού, τα ίδια βουτηγμένα στα σκάνδαλα, δεν μπορούν να τον εξυγιάνουν, ούτε και ο λαός μπορεί να απέχει απ’ αυτό το νοσηρό παιχνίδι. Φθονούντες και φθονούμενοι αλλάζουν ρόλους, μασκαρεύονται, ασχημονούν, με παντιέρα πάντα την άποψη, ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα…»

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Που είναι χρόνος;

Είναι η ζέστη που βάζει τις διεκδικήσεις στην εποχή μας την άκρως βιαστική. Είναι η ζέστη και η υγρασία, που μας επαναφέρει το οκτάωρο και πάλι στο προσκήνιο. Το οκτάωρο που πρέπει να είναι ένα και χωρίς υπερωρίες, για να μείνει και λίγος χρόνος για άλλα, πιο σημαντικά πράγματα από την εργασία
…………………………………………………………………………………………..
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας. Τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
Είναι στιγμές που νοσταλγώ εκείνη την εποχή που έγραφα, πρώτα ένα πρόχειρο χειρόγραφο, ύστερα το αντέγραφα με το χέρι και το έδινα στη χειρίστρια να το κτυπήσει στη μηχανή. Ύστερα το διόρθωνα πρώτη και δεύτερη φορά, στο τέλος περνούσε από την τελική διόρθωση της σελίδας. Που πήγε αυτός χρόνος;
…………………………………………………………………………………………..
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, θα μας υπενθυμίσει ο κ. Κούντερα, ότι αυτό που βιώνουμε είναι «μη ικανοποίηση» και «λήθη» γιατί υπάρχει ένας σύνδεσμος κρυφός μεταξύ της βραδύτητας και της μνήμης και μεταξύ της ταχύτητας και της λήθης. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας μια λευκή γραμμή: μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα! Και τίποτα δεν έκανα! Διότι τίποτα δεν είναι για να μείνει.
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας; Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι, αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τι φύση;»
Σε ένα κόσμο που χάνει τη μνήμη του, αποκτά η ζωή σχεδόν την ταχύτητα του φωτός. Γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
…………………………………………………………………………………………..
Με την έλλειψη χρημάτων έχω συμβιβαστεί. Με το χρόνο όμως;
…………………………………………………………………………………………..
Πώς να συμβιβαστείς όταν οι σχέσεις και ο έρωτας μεταβλήθηκαν σε κοινωνικό, όχημα, που είναι τελείως άλλο πράγμα: Ο φίλος και ο ερωτευμένος μπαίνει αυτομάτως στο κοινωνικό παζάρι της ζωής, πουλιέται κι αγοράζεται. Και η μοναξιά, δεν επιλέγεται, επιβάλλεται. Διότι «όμοιος στον όμοιο» και αγαπάμε όχι ό,τι αξίζει αλλ’ ό,τι μας μοιάζει». Έχοντας μπει σε μια τροχιά, που να ξεβολευττούμε τώρα. Μονάχα η τελεία, η πικρή κι ακατανόητη κι ασύλληπτη εκεί στην άκρη. Φρένο καταναγκαστικό.
…………………………………………………………………………………………..
Με την έλλειψη χρημάτων έχω συμβιβαστεί. Με το χρόνο που μου λείπει, ακόμα δεν τα έχω καταφέρει.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Αργεί η επανάσταση…

Στην δίνη των εκλογικών αναμετρήσεων, των προσωπικών φιλοδοξιών, των οικονομικών συμφερόντων, το χάνουμε το σημαντικό. Και δεν το χάνουν οι εμπλεκόμενοι, οι οποίοι συνειδητά λειτουργούν με τα παραπάνω κριτήρια, το χάνει ίδιος ο Λαός, που παρακολουθεί το παιγνίδι, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα τον αφορά.
Τι προέχει σήμερα, στη σκέψη ενός πολιτικού; Να αλλάξει την κοινωνία, να προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες, ή να αναρριχηθεί στην εξουσία; Θέλει και ρώτημα; Από την στιγμή που ο πολίτης προσδιορίζεται καλύτερα με τους όρους «πελάτης - καταναλωτής», μην περιμένετε να ξημερώσει. Ο καβγάς στις μέρες μας, γίνεται για το πάπλωμα. Το είχε γράψει ο Καστοριάδης, χωρίς να γνωρίζει τα σημερινά ακραία φαινόμενα. ...Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβελείας... επαναμφισβητείται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλά αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φορές ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή.
...Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδό-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; ...ποιο είναι το όραμα του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα - όχι μια κριτική - ανακλαστική/στοχαστική συλλογικότητα...
...Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως τελικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημόσιες υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται μ’ αυτές; Καμία σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακυρήσσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολιτικός φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας.

Ένα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά. Διαλέγει τους διαδόχους του. Ασφαλώς είναι φιλελεύθερο (περισσότερο ή λιγότερο...) και επικυρώνεται κάθε τέσσερα χρόνια από την ψήφο του λαού. Αν το κυβερνών κλάσμα αυτής της ολιγαρχίας υπερβάλλει πολύ, θα αντικαταστεί - από το άλλο κλάσμα της ολιγαρχίας, που είναι ολοένα και περισσότερο όμοιο με το πρώτο. Εξ ου και η εξαφάνιση κάθε πραγματικού περιεχομένου μέσα στην αντίθεση της «αριστεράς» και της «δεξιάς». Το απίστευτο κενό των σημερινών πολιτικών λόγων αντικατοπτρίζει αυτήν την κατάσταση…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...