Τελευταία σελίδα αριστερά

Ό,τι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Το «σίγουρο» δεν υπήρξε για εμάς γοητευτικό, γι’ αυτό άλλωστε και μια ζωή κομμάτια. Τίποτα ολόκληρο. Μόνο εμείς μείναμε ολόκληροι, με τα «θέλω» να μας βασανίζουν. “Τη στέρηση μπροστά σε κάθε λέξη βάζουμε. Άηχη. Για τα μικρά μιας ζωής, αλλά και τα μεγάλα.” Πάντα έτσι συμβαίνει. Μπορεί ο χρόνος να έχει αναγγείλει το καλοκαίρι, ο χειμώνας μέσα μας όμως, επιμένει να δηλώνει την παρουσία του. Οι λέξεις χρειάζονται το χρόνο τους και πάντως έπονται μετά τη σιωπή. Θα σου γράψω... Που πάει κανείς όταν φεύγει; «…φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι δίχως εσένα είναι αδύνατον να ζήσει ένας πολιτισμένος άνθρωπος, εάν όμως αυτός ο άνθρωπος έχει μια μικρή ελπίδα να σε δει, τότε, θα είναι πολύ χαρούμενος. Θα είμαι πολύ χαρούμενος επίσης αν σου χάριζα δέκα μεγάλες κούκλες αρκεί να χαμογελούσες… ελπίζω ότι δεν θα θυμώσει...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πόλεμος και πάλι. Σφαγές αμάχων, καταστροφές. Οι Ισραηλινοί το χειρότερο κακό που έπαθαν, από ότι δείχνουν με τις εγκληματικές πράξεις τους, δεν είναι τα δεινά που υπέστησαν από τις θηριωδίες του Χίτλερ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, είναι που ταυτίστηκαν με την λογική των δημίων τους και σήμερα προβαίνουν σε κτηνωδίες. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που στοιβαχτήκαν στα κρεματόρια, που γνωρίζουν καλλίτερα από το καθένα τη φρίκη του πολέμου, δημιουργούν κάθε τόσο και ένα νέο ολοκαύτωμα στην λωρίδα της Γάζας; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που είχαν απέναντί τους κτήνη να τους βασανίζουν, λίγα χρόνια αργότερα έγινα οι ίδιοι κτήνη, βομβαρδίζοντας ανελέητα αμάχους, σκοτώνοντας μικρά παιδιά; Καμία χώρα στον κόσμο δεν συμπεριφέρεται όπως το Ισραήλ Γεμάτες οι φυλακές του από Παλαιστινίους, ατέλειωτος ο κατάλογος με δολοφονημένα στελέχη Παλαιστινιακών Οργανώσεων, ανήκουστες οι σφαγές, αμέτρητες οι βαρβαρότητες, κραυγαλέες οι κοροϊδίες, ευθεία η περιφρόνηση προς δ...

Εκτός μόνιμης κατοικίας σήμερα, με τις μνήμες όμως πάντα εντός. Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες. Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό. Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει. Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι Καλοκ...

Διάβασα σήμερα στην εφημερίδα “Ενημέρωση” ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του πρώην Δημάρχου Χρύσανθου Σαρλή. Το άρθρο απαντάει στον Οικονομολόγο Θεόδωρο Παγκράτη, που υποστηρίζει σε κείμενο που δημοσίευσε πρόσφατα, ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις φέρνουν ανάπτυξη (Βλέπε Ερημίτης). “Το αξίωμα «οι επενδύσεις φέρνουν την ανάπτυξη», όπου επενδύσεις «εννοούνται» οι ιδιωτικές, δεν είναι απόλυτο αλλά σχετικό υπό προϋποθέσεις, ούτε μονόπλευρο και μονοσήμαντο. Στις σύγχρονες οικονομίες, στην ανάπτυξη καίριος και σημαντικός, είναι ο ρόλος του κράτους και της αυτοδιοίκησης. Ιδιαίτερα στις περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, έχει αποδειχθεί ότι οι κρατικές επενδύσεις στις υποδομές είναι εκείνες που επιστρατεύονται για να επιτευχθεί η έξοδος από την κρίση. Δεν υπάρχει στην σύγχρονη εποχή ούτε ένα παράδειγμα που οι ιδιωτικές επενδύσεις να αποτέλεσαν το κέντρο βάρους για την έξοδο μιας χώρας από την οικονομική κρίση. Συνεπώς το αξίωμα «οι ιδιωτικές επενδύσεις φέρνουν ανάπτυξη», σε κάθε περίπτωση δεν ...