Διαδικασία επώδυνη

Ό,τι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Το «σίγουρο» δεν υπήρξε για εμάς γοητευτικό, γι’ αυτό άλλωστε και μια ζωή κομμάτια. Τίποτα ολόκληρο. Μόνο εμείς μείναμε ολόκληροι, με τα «θέλω» να μας βασανίζουν. “Τη στέρηση μπροστά σε κάθε λέξη βάζουμε. Άηχη. Για τα μικρά μιας ζωής, αλλά και τα μεγάλα.”
Πάντα έτσι συμβαίνει. Μπορεί ο χρόνος να έχει αναγγείλει το καλοκαίρι, ο χειμώνας μέσα μας όμως, επιμένει να δηλώνει την παρουσία του.

Οι λέξεις χρειάζονται το χρόνο τους και πάντως έπονται μετά τη σιωπή. Θα σου γράψω... Που πάει κανείς όταν φεύγει;
«…φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι δίχως εσένα είναι αδύνατον να ζήσει ένας πολιτισμένος άνθρωπος, εάν όμως αυτός ο άνθρωπος έχει μια μικρή ελπίδα να σε δει, τότε, θα είναι πολύ χαρούμενος. Θα είμαι πολύ χαρούμενος επίσης αν σου χάριζα δέκα μεγάλες κούκλες αρκεί να χαμογελούσες… ελπίζω ότι δεν θα θυμώσεις με τα ανόητα μου γράμματα. Μη θυμώνεις, σε παρακαλώ - αυτά τα γράμματα είναι οι μόνες γιορτές πού έχω..»
Απόσπασμα επιστολής του Β. Μαγιακόφσκι στη Λίλι Μπρικ.
Και ύστερα έγινε «σύννεφο με παντελόνια»
Αλλά όπως λένε «το επεισόδιο επερατώθη. Ποιος ο λόγος να απαριθμούμε αμοιβαίες πίκρες, πόνους και προσβολές;»
Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες, δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή. Και πάλι απ’ την αρχή.
Και όμως ο επίλογος γράφτηκε μαζί με τον πρόλογο. Όμως και πάλι πλήγωσε. Αυτά τα «Πριν» και τα «Μετά» κείμενα, με αφορμή το χρόνο, ζέσταμα είναι “για να μη πιάσει κράμπα τη ψυχή και τα φτύσει στο πρώτο κατοστάρι.” Είναι μεγάλη η απόσταση βλέπεις…
Σε αυτό το διάστημα της προθέρμανσης λοιπόν, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω με τις λέξεις, με τις φωνές τους, με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Διαδικασία επώδυνη

Το Ισραήλ ταυτίζεται με την λογική της Ναζιστικής Γερμανίας

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πόλεμος και πάλι. Σφαγές αμάχων, καταστροφές. Οι Ισραηλινοί το χειρότερο κακό που έπαθαν, από ότι δείχνουν με τις εγκληματικές πράξεις τους, δεν είναι τα δεινά που υπέστησαν από τις θηριωδίες του Χίτλερ στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, είναι που ταυτίστηκαν με την λογική των δημίων τους και σήμερα προβαίνουν σε κτηνωδίες.

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που στοιβαχτήκαν στα κρεματόρια, που γνωρίζουν καλλίτερα από το καθένα τη φρίκη του πολέμου, δημιουργούν κάθε τόσο και ένα νέο ολοκαύτωμα στην λωρίδα της Γάζας; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτοί που είχαν απέναντί τους κτήνη να τους βασανίζουν, λίγα χρόνια αργότερα έγινα οι ίδιοι κτήνη, βομβαρδίζοντας ανελέητα αμάχους, σκοτώνοντας μικρά παιδιά;
Καμία χώρα στον κόσμο δεν συμπεριφέρεται όπως το Ισραήλ Γεμάτες οι φυλακές του από Παλαιστινίους, ατέλειωτος ο κατάλογος με δολοφονημένα στελέχη Παλαιστινιακών Οργανώσεων, ανήκουστες οι σφαγές, αμέτρητες οι βαρβαρότητες, κραυγαλέες οι κοροϊδίες, ευθεία η περιφρόνηση προς διεθνείς οργανισμούς, πρωτοφανής - και μόνιμη - επίδειξη θράσους.
Τα παραπάνω είναι αυτονόητο ότι αφορούν την ηγεσία του Ισραήλ, γιατί υπάρχουν και Εβραίοι εντός και εκτός, όπως ο πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, που υποστηρίζει:
«Εμείς οι Εβραίοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε περισσότερο από κάθε άλλο λαό, ότι ο φόνος αθώων αμάχων είναι απάνθρωπος και απαράδεκτος. Εύχομαι να καταλάβουν αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις στο Ισραήλ ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί έχουν ίσα δικαιώματα. Τα ισραηλινά στρατιωτικά αντίποινα είναι απάνθρωπα, ανήθικα και δεν εγγυώνται την ασφάλεια του Ισραήλ. Το πεπρωμένο των δύο λαών είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, υποχρεώνοντας τους να ζήσουν πλάι πλάι. Πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν αυτό να γίνει ευλογία ή κατάρα»

Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι Καλοκαίρι

Εκτός μόνιμης κατοικίας σήμερα, με τις μνήμες όμως πάντα εντός.
Σκόρπια τα παρακάτω, όπως ένα άρωμα που ήρθε ξαφνικά, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση, όπως και ένα τραγούδι. Μνήμες.

Τελικά αυτά τα ταξίδια επί τόπου είναι πιο επικίνδυνα. Δεν το γράφω γατί ζηλεύω αυτούς που γύρισαν και τις πέντε ηπείρους, αυτούς εννοείται πως τους ζηλεύω, το γράφω γιατί τα δικά μου ταξίδια, ίσως είναι τελικά πιο επικίνδυνα από τα άλλα τα αληθινά. Κάθε ταξίδι και βουτιά με κρατημένη την ανάσα στον απόλυτο βυθό.
Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Διαβεβαιώνω τον εαυτό μου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Το κάνω πάντα, μπουχτίζω από τα δικά μου κείμενα και σταματάω. Και να έχω κάτι να πω δε θέλω. Φτάνει πια λέω. Όπως μιλάς για τις εμμονές των άλλων, έτσι θα λένε και για σένα. Αλήθειες είναι αυτά που γράφεις, στις μέρες μας όμως, άλλα έχουμε ανάγκη. Μπορεί να βρέχει σήμερα αλλά είναι Καλοκαίρι, μη μας το χαλάς. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο δροσερό, με μια δόση αλκοόλ. Ας βιώσουμε το απόλυτο παρόν στην εφήμερη άχρονη και ακόρεστη σχισμή του πόθου. Κανένα σχέδιο κανένας ορίζοντας, καμία ψευδαίσθηση.

Ο χειρότερος εχθρός του τόπου, είναι οι άνθρωποί του

Διάβασα σήμερα στην εφημερίδα “Ενημέρωση” ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του πρώην Δημάρχου Χρύσανθου Σαρλή. Το άρθρο απαντάει στον Οικονομολόγο Θεόδωρο Παγκράτη, που υποστηρίζει σε κείμενο που δημοσίευσε πρόσφατα, ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις φέρνουν ανάπτυξη (Βλέπε Ερημίτης).

“Το αξίωμα «οι επενδύσεις φέρνουν την ανάπτυξη», όπου επενδύσεις «εννοούνται» οι ιδιωτικές, δεν είναι απόλυτο αλλά σχετικό υπό προϋποθέσεις, ούτε μονόπλευρο και μονοσήμαντο. Στις σύγχρονες οικονομίες, στην ανάπτυξη καίριος και σημαντικός, είναι ο ρόλος του κράτους και της αυτοδιοίκησης. Ιδιαίτερα στις περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, έχει αποδειχθεί ότι οι κρατικές επενδύσεις στις υποδομές είναι εκείνες που επιστρατεύονται για να επιτευχθεί η έξοδος από την κρίση. Δεν υπάρχει στην σύγχρονη εποχή ούτε ένα παράδειγμα που οι ιδιωτικές επενδύσεις να αποτέλεσαν το κέντρο βάρους για την έξοδο μιας χώρας από την οικονομική κρίση.

Συνεπώς το αξίωμα «οι ιδιωτικές επενδύσεις φέρνουν ανάπτυξη», σε κάθε περίπτωση δεν ισχύει. Ισχύει ότι «οι δημόσιες επενδύσεις στις βασικές υποδομές, ο προγραμματισμός στις χρήσεις γης, ο σεβασμός στην διατήρηση και προστασία του περιβάλλοντος και οι ιδιωτικές επενδύσεις στα πλαίσια λελογισμένων στην κλίμακα του χώρου πρωτοβουλιών, εγγυώνται την ανάπτυξη, την διατήρησή της σε βάθος χρόνου και τη συνεχή ανταγωνιστικότητα». Στις σύγχρονες οικονομίες, στην ανάπτυξη, καίριος και σημαντικός είναι ο ρόλος του κράτους και της αυτοδιοίκησης”

Είναι ανεπίτρεπτο η οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας να γίνεται σε βάρος του περιβάλλοντος και μάλιστα βιοτόπων και τοπίων απείρου φυσικού κάλλους, οι οποίοι εκτός των άλλων περιορίζουν τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και εξασφαλίζουν την μετάβαση σε ένα βιώσιμο μέλλον.

Η σχεδιαζόμενη οικοπεδοποίηση του οικοσυστήματος Ερημίτη και η επακόλουθη σε μεγάλη κλίμακα περιβαλλοντική υποβάθμιση της περιοχής και καταστροφή του μοναδικού βιότοπου και του ομώνυμου τοπίου απείρου φυσικού κάλλους δεν μπορεί να συνιστά επενδυτική προσπάθεια, ούτε βεβαίως συνιστά τέτοια η σε πρωτοφανή κλίμακα οικοπεδοποίηση ενός άλλου περιβαλλοντικού πνεύμονος και τοπίου φυσικού κάλλους της Κέρκυρας, του πρώην ακινήτου Club Med στη Δασιά και η σχεδιαζόμενη οικοδόμηση εις αυτό, 40.000 τ.μ κτισμάτων αντί των επιτρεπομένων μέχρι σήμερον 4.000 τεσσάρων χιλιάδων τ.μ.” υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Χρύσανθος Σαρλής.

Πάνω στο θέμα αγαπητέ Χρύσανθε, πρόσφατα είχα μια συζήτηση για την πώληση και την τσιμεντοποίηση του “Ερημίτη”. Οι συνομιλητές δεν ήταν εκπρόσωποι της εταιρείας που κάνει την “επένδυση”, ήταν δείγμα των πολλών που έχουν πέσει θύμα της κυρίαρχης “ιδεολογίας” .

Ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποί του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Ο τόπος είναι τοπίο πια, πακέτο προς κατανάλωση. Τόπος άψυχος, χωρίς ιστορία χωρίς παρελθόν.

Είμαστε κατώτεροι του τόπου ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε. Μόνο να τον καταναλώσουμε θέλουμε, αρπακτικά. Η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε.

Δυστυχώς αυτές οι “λογικές” της “αγοράς”, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αγορά και την πραγματική οικονομία, αλλά με τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας, μας οδήγησαν στην καταστροφή. Το χρήμα, που πήρε τη θέση του θεού και της ψυχής μας, το χρήμα όλο και πιο πολύ, για να ανασαίνουμε όλο και πιο λίγο. Αυτός ο νέος θεός, έβαλε μπρος για να καταστρέψει τον πλανήτη.

Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία.

Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωση, όλο και λιγότεροι στην δημιουργία υπερισχύει. Το κακό είναι ότι από τη μια συμμετέχουμε στην κατανάλωση, και από την άλλη θρηνούμε τη φύση.

Το τέλος του πολέμου θα μας βρει στο καναπέ, απέναντι από τη μικρή οθόνη. Ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει και μεγάλη διάφορα.