Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι η έβδομη φορά και ελπίζω να είναι η τελευταία. Ο Δήμος της Κέρκυρας, το νησί της μουσικής, πρέπει επιτέλους να τιμήσει τον Μίκη Θεοδωράκη.   Η πρόταση έρχεται από παλιά, δεκαεπτά χρόνια πριν, όταν σημερινός Δήμαρχος ήταν Δημοτικός Σύμβουλος.     Την προηγούμενη την     6 η   δηλαδή κατά σειρά,   αφορμή μου δόθηκε από τον πρόσφατο θάνατο του Λάκη Σάντα και του Θανάση Βέγγου, αμφότεροι επίτιμοι    δημότες του Δήμου μας. Καμία   διαφωνία ορθά ο πρώην Δήμος Κερκυραίων τους τίμησε για την μεγάλη τους προσφορά. Το νησί της μουσική όμως, όπως   θέλουμε να αποκαλούμαστε,   θα έπρεπε να έχει τιμήσει και το μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη. Και για να γίνω πιο χρήσιμος. Θα πρέπει να τον τιμήσει. Όσο υπάρχει χρόνος, δεν θα σταματήσω να επαναφέρω την πρόταση. Οι μύθοι μεγαλώνουνε αλλά μένουν πάντα νέοι. Μίκης Θεοδωράκης. Μπροστά στην μαγεία της δημιουργίας, τα λόγια ωχριούν. Στο ένθετο της «Οδύσσειας»,   τελευταίο δίσκο του μ...

«Οι πιο όμορφες συναντήσεις,. είναι αυτές που δεν έγιναν» υποστηρίζει στα «παράδοξα» ο Ευγένιος Αρανίτσης και μας ταξιδεύει στην παιδική μας ηλικία, στην δεκαετία του ’70 ,που αλλού φυσικά από την αγαπημένη του πόλη. Οποιοδήποτε απόσπασμα το αδικεί το εξαιρετικό κείμενο. Θα παραθέσω τον επίλογο: « Έτσι αφού αδυνατείς να συναντήσεις κάποιον, αδυνατείς εξίσου και να αποφύγεις την συνάντηση μαζί του, όπως έκανα εγώ στην δεκαετία του ’70 παγιδευμένος ηρωικά στην παροιμιώδη συστολή του ερωτευμένου. Δεν είσαι πια σε θέση να αναβάλεις   μια συνάντηση. Άνθρωποι σαν τον ομιλούντα που η κοινωνία μολονότι δεν το ομολογεί απερίφραστα, επιμένει να αντιμετωπίζει με καχυποψία και ίσως να θεωρεί μισότρελους, είδαν κάποτε, χωρίς να την συναντήσουν την σελήνη ακουμπισμένη στο περβάζι του παραθύρου. Διαμάχες ξέσπασαν για το αν η σελήνη εκεί στο παράθυρο διάβαζε η κεντούσε. Εκ των υστέρων μπορεί να σας φαίνεται παιδαριώδες    αλλά συνέβη. Είδα τη σελήνη και το θυμάμαι. Χρώμα της...

Με τις λέξεις τα έβαλα χθες στην αντιπαράθεση με τη σιωπή. Γκρεμός οι σκέψεις σήμερα. Βάθος αμέτρητο και απύθμενο η διαδρομή τους. Με πάνε εκεί απέναντι από την κλειστή την πόρτα. Και πουθενά κλειδιά. Η γραφή εκτός, από γνώση και λίγο ταλέντο, θέλει και τεχνική. Ακόμα και αυτά τα μικρά καθημερινά κείμενα της στήλης, χρειάζονται κάποιες λέξεις κλειδιά, λέξεις που από μόνες τους έχουν κάτι να σου ψιθυρίσουν. Τρεις λέξεις είναι αρκετές για να δώσουν το άρωμα, να κρατηθούν στην μνήμη μια για πάντα. Μια φράση, του Ποιητή, «Πριν απ’   μάτια μου ήσουν φως» για να νικήσει τις σιωπές και να φωτίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σε μια διαδρομή λέξεων, αλληλεγγύης σκέψεων, σ’ ένα παιγνίδι που δεν έχει σχέση με τη γνωστή «κρεμάλα», θα επιχειρήσω να δώσω τη σκυτάλη, για να συνεχίσουν από εκεί που έμεινα γερά πνευμόνια και φρέσκα μυαλά, να πάνε τα σκέψη παραπέρα από την κλειστή την πόρτα. «Μόλις διάβασα την …άποψη σου, μόλις τελείωσα την δική μου, στη στέλνω…» «Η σκυταλοδρομία ήταν πάντα το αγαπη...

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη   να μιλάω,   ούτε να ακούω και πολύ περισσότερο να γράφω.  Από   κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο.   Δευτέρα σήμερα,   μη δίνετε σημασία Προσπαθώ, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της μικρής μας κοινωνίας - με μεγάλη δυσκολία δεν λέω -   να ερμηνεύσω όλα αυτά που συμβαίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους. Συνέχεια   στο προηγούμενο με ένα παλαιότερο.   Διαφορετικός χρόνος, ίδιος θυμός. Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή. Κανονικά με όλα αυτά τα καταγεγραμμένα ψεύδη, όλοι αυτοί που έχουν την αίσθηση, ότι θα σώσουν το τόπο, αν υπήρχαν νόμοι να τους δικάσουν θα έπρεπε να εκτίουν τρις ισόβια. Αν πάλι υπήρχε ίχνος ηθικής, που να ακουμπάει τη ψυχή τους, θα έπρεπε κάνουν χαρακίρι. Επαναφέρω κάποια θυμωμένα κείμενα για να ξεθυμώσω. Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα, γιατί βρίσκομαι ένα βήμα, από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα σ...