Τελευταία σελίδα αριστερά

Είχα βάλει, το “ χαμόγελο της τζοκόντα” στο ν υπολογιστή, με μαγικό τρόπο μετά από κάποια ώρα ο υπολογιστής άρχισε να παίζει ρεμπέτικα ενορχηστρωμένα από το Μάνο Χατζιδάκι “ Οι Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” ο τίτλος του έργου. Με γύρισε πίσω σε μονοψήφιες ηλικίες σε κάποιον Απρίλη, σε πασχαλιές σε επιτάφιους , σε αναστάσεις σε όλες τις παιδικές Κυριακές . ...Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές… (Η αρχή από την «Έρημη Χώρα» του Τ. Σ. Έλιοτ. Μετάφραση Γιώργου Σεφέρη , «Ο τίτλος του έργου μου – γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις για τις “Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” Ήμουν δεκαοχτώ χρονώ και ως τα είκοσί μου, που τελείωσε ο πόλεμος, ανακάλυπτα τη Μεσόγειο, τον Ήλιο, τον Χριστό, την Ελλάδα και τα Ρεμπέτικα. Κάτι περίεργες και πρωτοφανέρωτες για μένα μελωδίες μού κινήσαν την προσοχή και με φέρανε σε περιοχές πιο αυστηρές και πιο αληθινές…». «...

Μία από τις στάσεις αυτής της υπέροχης διαδρομής, με ένα διαχρονικό κείμενο. Επανέρχεται όταν η αμαρτία νομιμοποιείται με διάφορα μυθεύματα. Σήμερα το έφερε στην επιφάνεια η κυβέρνηση της αριστεράς. Ένα κείμενο, διαπιστευτήριο, που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια, για σήμερα. Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν’ αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει. Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες. Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς, που μου έδινε η παρορμητική ηλικία. Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχε καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση... «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στ...

Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας;   Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Τα φαινόμενα «πολιτικού» τυχοδιωκτισμού που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στη μικρή μας κοινωνία, δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Είναι η φυσική συνέπεια, πρόσκαιρων συμμαχιών, εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, μεγάλων ή μικρών συμφερόντων, που αποτελούν ξένα στοιχεία στην προσπάθεια για μια δημιουργική, προοδευτική κατεύθυνση που έχει ανάγκη ο τόπος. Στοιχεία, ξένα προς την πολιτική πραγματικότητα που επιθυμεί το σύνολο της κοινωνίας. Και κυρίως στοιχεία ξένα σ’ αυτά που πρεσβεύει η αριστερά. Είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης όχι πλέον στέγης, εμείς ασκεπείς τόσα χρόνια πορευόμαστε, αλλά έκφρασης. Και μπορεί να υπάρχει απογοήτευση, μπορεί να ορθώνονται τείχη, μπορεί να μην έχουμε χρόνο να τ΄ αλλάξουμε όλα, αλλά αυτόν που έχουμε να τον...

Το ζήσαμε κι αυτό. Το γυμνό συρτάκι,   που προβλήθηκε ως τρέιλερ για την 24ωρη παράσταση   «Όρος Όλυμπος»   του Γιαν Φάμπρ, του Βέλγου   δημιουργού, και μέχρι πρότινος καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών,     στην Ελλάδα των ελλήνων χριστιανών,   διακωμωδήθηκε, βαφτίστηκε «τα παλλόμενα πέη»   δεν πέρασε τις ιερές εξετάσεις και ρίχτηκε στο «πυρ το εξώτερο». Έφτανε ένα βίντεο – δείγμα,   διάρκειας λιγότερο των πέντε λεπτών,   για να ακυρώσει ελαφρά την καρδία,   μια τολμηρή 24ωρη παράσταση, που όπως διαβάζω   εντυπωσίασε το κοινό της Θεσσαλονίκης, όταν παρουσιάστηκε στα περασμένα «Δημήτρια». Μια παράσταση που εντυπωσιάζει και προκαλεί,   σε κάθε πόλη του κόσμου που παρουσιάζεται. Δεν καταθέτω την άποψη μου για μια παράσταση που δεν έχω δει, θα μπορούσε να με ενθουσιάσει ή να με κάνει να φύγω.   Αυτά όμως που διάβασα τις τελευταίες μέρες από επώνυμους και ανώνυμους άσχετους, που   μόνο τα ...