Τελευταία σελίδα αριστερά

Στην υπηρεσία του διαλόγου σήμερα η στήλη.   Συμφωνώ σε πολλά. Διαφωνώ όμως  με τους πληθυντικούς της ευκολίας  της φίλης αναγνώστριας, που γράφει τα παρακάτω, σχολιάζοντας το χθεσινό. Σε επόμενο θα πω τη γνώμη μου. «Ξέρεις με ποιους πάλεψαν οι Αργοναύτες; Ξέρεις ότι σκότωσαν βασιλιάδες; Ξέρεις ότι έχασαν τον κυβερνήτη τους; Ξέρεις ότι πάλεψαν με κύματα πελώρια και πέρασαν από τρικυμίες φοβερές; Ξέρεις ότι άνοιξαν δια παντός τις συμπληγάδες; Λοιπόν άκου, ούτε στην αρχαία Ελλάδα, ούτε στη μυθολογία υπήρχε αλληλεγγύη. Θεοί εκδικούταν θνητούς, ο Δίας γκάστρωνε όποια του άρεσε και ξεσήκωνε μάχες, κόρες θυσιάζονταν για να εξευμενιστούν οι θεοί και βασιλείς δολοφονούταν για το θρόνο (την καρέκλα δηλαδή). Η ιστορία βρίθει από εμφυλίους, εκστρατείες και επεκτατισμό. Πού την είδε την αλληλεγγύη ο Μίμης; Κι αυτό θα στο πω. Την είδε στην ιερότητα του σκοπού. Ενώ τώρα δεν υπάρχει σκοπός. Τώρα υπάρχει like στο facebook . Αυτός είναι ο σκοπός. Να δείξουμε αλληλέγ...

Aυτά που εμείς με στωικότητα υπομένουμε σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και κάποιες δεκαετίες,. Ο Λαός με κοντινές μνήμες από την αντίσταση και τον εμφύλιο, με μια 7χρονη δικτατορία στην πλάτη,   δεν θα μπορούσε να δεχτεί, αυτόν τον εξευτελισμό που υφίσταται σήμερα, από τη νέα τάξη πραγμάτων. Πέρασαν όμως τα χρόνια, ο Καραμανλής έγινε Κωστάκης, ο Ανδρέας Γιωργάκης   και η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά συνεπικουρούμενη από τον Βενιζέλο είναι   έτοιμη για όλα. Να τα δώσει όλα. Όχι δεν ξέχασα τον Σημίτη. Παρακολουθώντας χθες μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, γύρισα πίσω στην δεκαετία του ’90, σε εκείνες τις εύκολες μέρες που αποπειράθηκαν να ζήσουν οι έλληνες, πιστεύοντας, τρομάρα τους, ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα στο αμερικάνικο Όνειρο. Χρηματιστήρια, γιάπηδες Σημίτηδες, Μαντέληδες Τσουκάτοι, να μην ξεχάσω και τον Παπαντωνίου.   Ο Άκης,   τιμωρία   στο Αμύνης,   είχε άλλες ασχολίες.   Το Όνειρο δεν άργησε να γίνει εφιάλ...

Αυτό για να μην το ξεχάσω.  Και ξαφνικά, όλο το μένος κατά των αμερικάνων   ως δια μαγείας υποχώρησε.  Ας είναι καλά η Μέρκελ. Ξεχάστηκε, η επτάχρονη δικτατορία, ξεχάστηκαν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Βιετνάμ,  Ιράκ Σερβία, κατεστραμμένες  πόλεις, διαμελισμένα πτώματα, τρομαγμένα μάτια μικρών παιδιών. Ποτάμι αίματος αθώων, στο βωμό των συμφερόντων της υπερδύναμης. Έγιναν ξαφνικά «οι φονιάδες των Λαών», φίλοι και αδελφοί;  Τώρα θα που πείτε τους αμερικάνους να θυμάται αυτός ο λαός,  εδώ  έχει ξεχάσει  τι έλεγε πέρυσι ο Σαμαρά και πριν δυο εβδομάδες ο Βενιζέλος.  Δεν είναι τυχαίο, που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ αμνησίας, καταφέρνοντας το απίθανο να εκλέγει για σαράντα συναπτά έτη δυο κόμματα, που τον οδήγησαν στην καταστροφή και ακόμα συνεχίζουν. Ευτυχώς βρέθηκε ένα αμερικανάκι με ευαισθησίες, για να μας θυμίσει το βρώμικο ρόλο που παίζει η Αμερική στην παγκόσμια κοινότητα. Οι  πρόσφατες αποκαλύψεις  ...

Από την προχθεσινή θυμωμένη συζήτηση, που μου έδωσε αφορμή για το χθεσινό, έκανα και μια άλλη τραγική διαπίστωση.   Έχει πολλούς δεξιούς αυτή η   χώρα. Δεξιούς που ξεκινούν   από την «Χρυσή Αυγή και φτάνουν μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς,   για το προσδιορίσουμε   γεωγραφικά. Το χειρότερο όμως,   έχει     πολλούς, πάρα πολλούς,     μέσα στην ίδια την αριστερά. Το διάστημα που προηγήθηκε,   έφτιαξε   συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.     Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει . Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων. Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν   να ευδοκιμήσουν    όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.   Ήταν εύκολο τελικά. Ποιος τολμούσε πέρυσι να μιλήσει για απολύσεις, στο δημόσ...

Από τη «νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα,    μέχρι την «νέα Ελλάδα του Σαμαρά, σαράντα χρόνια, αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία.   Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων. Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω. Παρακολουθώντας   χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε   εξουσία, να κυβερνάει   με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο   για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές   των πάντων, ξεκινούσε   με την σιγουριά ό,τι   ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι   ο ίδιος.           Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή. ...