Τελευταία σελίδα αριστερά

Μήπως να σταματήσουμε με αυτές τις παρελάσεις. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη, που έχει γίνει αφόρητη. Άλλη μια επέτειος για την τιμή των όπλων. Τόπος με πολύ παρελθόν η Ελλάδα, τόσο πολύ που χάνεται το μέλλον. Αυτή η αποστροφή για τις παρελάσεις, έρχεται από παλιά Από τα χρόνια, που φωτογραφιζόμουνα με το κουστούμι , για να «ξεγελάσω» το πατέρα μου, παίρνοντας την ανάλογη πόζα στο στούντιο, με βήμα αποφασιστικό και τα χέρια τεντωμένα. Ποτέ δεν παρέλασα στα μαθητικά μου χρόνια, με καμία στολή, ούτε αυτή του μαθητή του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου. Στο Στράτο μια φορά που στριμώχτηκα βγήκα ελεύθερος υπηρεσίας. «Οι γιορτές χρησιμεύουν για να προβάλλουν τους άρχοντες και να χορταίνουν το λαό». Γράφει ο Νίκος Δήμου. «Να τον χορταίνουν με λόγια και παράτες - γιατί η ουσιαστική του ένδεια δεν καλύπτεται με δοξολογίες... Αν θέλουμε κάποτε να ξεφύγουμε από την επιφάνεια και να πάμε στην ουσία, να αφήσουμε το παρελθόν και να στραφούμε στο μέλλον, ...

Σήμερα δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Και τι να πεις… Ο τόπος σου επιβάλλει σιωπή. Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρία, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί. «Ας την κουβέντα», μόνος μου προέτρεψα τον εαυτό μου. Εδώ που έχουμε φθάσει, πριν ξοδέψουμε λόγια, που μας χοντραίνουν το πετσί και μεγαλώνουνε την ανοσία, ας τα κρατήσουμε. Είναι μέρες τώρα, που μια σιωπή με ακολουθεί, αυτά που γράφω δεν είναι αυτά, αυτά είναι τα λόγια της σιωπής, που θέλει να με προστατεύσει. Όταν επαναλαμβάνω κείμενα περασμένα, είναι γιατί ο χρόνος σπρώχνει το χώρο και με εκτινάσσει σε καταστάσεις πυκνότητας, συντήρησης δυνάμεων, που θα μου χρειαστούν. Επαναλαμβάνουμε για να βρεθούμε στην αρχή, το μεσοδιάστημα μια τρύπα στο νερό. Να γράψω κάτι επιπλέον, αυτές τις μέρες των εκπτώσεων, της αξιοπρέπειας, των διεκδικήσεων, και των κεκτημένων, δεν μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακο...

Άλλη μια ζόρικη ημέρα. Μια πραγματικότητα σαν πύθωνας μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. «Ο ήχος του όπλου, του αυτόχειρα Καρυωτάκη, θα ηχεί πάντα στ' αυτιά των λεπταίσθητων ανθρώπων που έχουν το καταραμένο χάρισμα να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των άλλων ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ τους», σχολιάζει η γνωστή κυρία του Ραδιόφωνου. Αυτό που απλά λέμε, ‘έλα στη θέση μου’, και που ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν ουσιαστικά. Να δουν το έγκαυμα και να νιώσουν τον τρόμο της φωτιάς, να ακούσουν το ουρλιαχτό και να αισθανθούν στο σώμα τους τη βία που υφίσταται ο άλλος. Δεν μιλώ μεταφυσικά ούτε μεταφορικά. Είναι λέω παιχνίδια αυτά του μυαλού και της καρδιάς που σε κρατούν μετέωρο ανάμεσα στους δύο κόσμους, έτσι που και ο θεός να διστάζει και ο διάβολος να έχει αμφιβολίες για πάρτη σου. Πολλές φορές η παρουσία μου είναι διάλειμμα. Στα διαλείμματα άλλωστε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Στα διαλείμματα τελικά, όπως μας έχουν καταντήσει, έχουμε λ...

Εσείς ψηφίσατε, για πρόεδρο του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος; Βεβαίως Δημοκρατία έχουμε. Φυσικά και μπορείτε να εκφραστείτε ελευθέρα, αλλά σας ξαναρωτάω, ψηφίσατε για επανακίνηση του τραίνου που μας οδήγησε στον γκρεμό; Δεν σας ρωτάω για να σας μαλώσω, αλλά για να ξέρω από δω και πέρα σε ποιους έχει αφαιρεθεί δια βίου, το δικαίωμα στην διαμαρτυρία. Το δικαίωμα, να ομιλούν για όποια δεινά ακολουθήσουν. Ποιος θα σας το αφαιρέσει θα μου πείτε, δημοκρατία έχουμε. Ο εαυτός σας στον καθρέφτη. «Μια ζωή όλη κι όλη. Πόσες φορές να την βάλεις σε αναστολή;» αναρωτιέται ο Οδυσσέας Ιωάννου, «Τα τελευταία τρία χρόνια ένα «άσε να δούμε πρώτα πού θα πάνε τα πράγματα» έχει καθίσει σαν πίσσα στα πνευμόνια μας. Εισπνοές- εκπνοές με κόπο, οι βρόγχοι μπουκωμένοι, παλεύουμε με την κάθε πρέζα καθαρού αέρα. Ένα pause πατιέται ξαφνικά και δεν ολοκληρώνεται καμμία σκηνή. Σαν πιτσιρικάς που έχει όλη τη φόρα της φύσης του, όλη τη δίψα της πρώτης ηδονής, και παρατάει το φιλί στη μέση, λίγο πριν ...

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη, ούτε να γράψω, όπως παλιά μαθητής, τις κοπάνες την πρώτη μέρα της εβδομάδος τις έκανα. Με αυτό τον τρόπο έδιωχνα την μελαγχολία το βράδυ της Κυριακής και ξεκινούσα από Τρίτη. Σήμερα Δευτέρα και η δουλειά μου αλλάζει τα σχέδια. Λες και με κυνηγούν οι μήνες . Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας. Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι… Ε! λοιπόν Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τ’ αυτιά μου συνεχίζουν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, «δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα, σαν αυτό που κάνουν τα τζιτζίκια, τίποτε δεν ξεχώριζα. Α...