Με κυνηγούν οι μήνες;

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη, ούτε να γράψω, όπως παλιά μαθητής, τις κοπάνες την πρώτη μέρα της εβδομάδος τις έκανα. Με αυτό τον τρόπο έδιωχνα την μελαγχολία το βράδυ της Κυριακής και ξεκινούσα από Τρίτη. Σήμερα Δευτέρα και η δουλειά μου αλλάζει τα σχέδια. Λες και με κυνηγούν οι μήνες . Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια. Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Τ’ αυτιά μου συνεχίζουν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, «δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα, σαν αυτό που κάνουν τα τζιτζίκια, τίποτε δεν ξεχώριζα. Αυτή η επιλεκτική στάση απέναντι στους ήχους παρεξηγείται, δείχνει ας πούμε εγωισμό, αδιαφορία αγένεια σνομπισμό, όμως δεν εξαρτάται από μένα. Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, και για τα υπόλοιπα με έναν μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται αυτά, δεν παίρνουνε χαμπάρι.
Με αυτόν τρόπο κατάφερα να περάσουν στη σιωπή όλα τα προεκλογικά ψέματα, τόνοι χάρτινων προγραμμάτων και υποσχέσεων, αγνοήθηκαν. Κατάφερα να μην επηρεασθώ από τις πολεμικές κραυγές, από την κινδυνολογία της τηλεόρασης, από τις γυναικείες γρίνιες, γιατί απλά δεν άκουγα τίποτα. Τα φτηνά τραγουδά ποτέ δεν έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μου, δεν ξέρω κανένα. Αντίθετα όχι μόνο άκουσα τους ποιητές, αλλά κράτησα και τα λόγια τους ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Όπως αυτά που μου έστειλε αναγνώστρια στο χθεσινό μου κείμενο. Και τις σιωπές άκουσα που έλεγαν πολλά και τα βλέμματα άκουσα, από την αυτόματη μετάφραση, που σημάδευε στο κέντρο της ψυχή μου.

Στη τόση φασαρία των ημερών το χάνουμε το σημαντικό γι’ αυτό ύστερα από τόσα χρόνια κουφαμάρας, μάλλον πρέπει να νοιώθω ευτυχής…