Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα καταφέραμε     και φέτος για του χρόνου έχουμε   χρόνο. Που ξέρετε, μπορεί να είναι και καλύτερα τα πράγματα.   Τι κι αν ο Παπαδιαμάντης δεν κατάφερε να μας παρηγορήσει και το ψεύδος   του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, να μην στάθηκε ικανό να μας στηρίξει ,     πάντα     υπάρχει το ενδεχόμενο. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους. Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου « Μια φορά γεννιόμαστε, δεν γίνεται να γεννηθούμε δυο   κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ, χωρίς να' χεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις τη χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή - από αναβολή σε αναβολή - χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας διαρκώς απασχολημένο» Σ...

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων και γράφω για   να προλάβω το χρόνο. Για μια ακόμη χρονιά μου απολογήθηκα. Για ό,τι έκανα. Για ό,τι δεν έκανα.   Μέσα σε εισαγωγικά   και κύκλους παρελθόντων χρόνων, περασμένων  στιγμών, δικών μου και άλλων, που έγιναν δικές μου.       «Κυκλώνομαι σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω μπροστά στις τόσες σελίδες. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Και όσο με κυκλώνω τόσο με ξεχνώ. Τόσο με απαλλάσσω από σκέψεις του χθες… Ξεστολίζομαι. Από ό,τι έμεινε. Από ό,τι άντεξα. Σ’ ένα χρόνο που δεν χώρεσα». Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει». Δεν θέλω να χάνονται οι λέξεις   σε τυπικότητες.    «Δεν θέλω ν...