Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Κάτι μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όταν το σήμερα μου φέρνει στο νου τα παιδικά καλοκαίρια. Και όμως ίδια είναι τα αρώματα ίδιες και οι μουσικές. Ίδια και η γεύση της ντομάτας. Και θάλασσα ολόιδια όπως στις μονοψήφιες ηλικίες, που για πρώτη φορά κατάφερα να κολυμπήσω μέχρι το δεύτερο βράχο της "Αστραπής" στους Έρμονες. “Το καλοκαίρι σαν θα ΄ρθει πάνω στην άμμο τη ξανθή” τραγουδούσε ο Μητσιάς τότε, το ίδιο μπορώ να ακούσω και σήμερα. Μπορεί εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια να μεταγγίζουν δυνάμεις, δημιουργούν όμως και ένα πρόσθετο βάρος που ανακόπτει τη χαρά και φυλακίζει τα όνειρα. Αλλιώς σε ταξιδεύει η θάλασσα στα παιδικά σου . Αλλιώς σήμερα.  “Θάλασσα πλατιά μόλις προλαβαίνεις μια ματιά...” Είναι  ο χρόνος τελικά, αυτός μας προσθέτει το βάρος και ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όχι γι αυτά που ζούμε, αλλά απ’ αυτά που περιμένουμε. Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθουμε ήδη κουρασμένοι. ...

Πόσες φορές δεν το έχ ουμε ακούσει, πόσες φορές δεν το έχ ουμε πει και μεις ίδιοι. “ Τ ο ίδιο μετράει η ψήφος μ ας , με του τύπου, που στο φάκελο μαζί με το ψηφοδέλτιο χρειάστηκε και ένα πενηντάευρο για να ακολουθήσει το δρόμο προς την κάλπη;” Το ίδιο μετράει η ψήφος μας, με αυτόν που ποτέ δεν έμαθε ότι τα κόμματα στην πολιτική δεν έχουν σχέση με το κόμματα της γραμματικής; Εδώ η εύκολη απάντηση είναι το ΟΧΙ και η δύσκολη, μα πολύ δύσκολη είναι το ΝΑΙ. Ορθά υποστηρίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου σε ένα παλαιότερο άρθρο του: “ Α υτοί οι διαχωρισμοί, πέραν του ότι συνιστούν ένα μνημείο έπαρσης και αλαζονείας, εμπεριέχουν και το σπόρο που ουσιαστικά αμφισβητεί τη Δημοκρατία, την οποία υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε”. Και ο διάλογος συνεχίζεται με το ΝΑΙ και το ΟΧΙ να αλληλοσυγκρούονται. Η δημοκρατία είναι η βούληση των πολλών σε μία κοινωνία πολιτών, ε νημερωμένων, μορφωμένων - με τη γενική έννοια του όρου- με ανεπτυγμένη κριτική σκέψη, με φαντασία και μ...

Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού προσπαθώ, να μην της σπαταλήσω. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, το ξόδεμα σε ανούσιες προεκλογικές συζητήσεις. Είναι σπατάλη ζωής να περιτριγυρίζεις στη δίνη της επανάληψης.   Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δ εκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω. Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία ...

Απίστευτο χάσιμο χρόνου να μισείς και να ζηλεύεις. Συναισθήματα προς αποφυγήν. Άχρηστα. Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες , με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα. Είναι και η ζέστη … και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, απ ό πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες. Μια στιγμή αρκεί για να αλλάζει η ορμή, να καεί με το οξυγόνο μιας αλήθειας, που προηγήθηκε. Άναψα και κάηκα. Μια πραγματικότητα μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. «Ο ήχος του όπλου, του αυτόχειρα Καρυωτάκη, θα ηχεί πάντα στ' αυτιά των λεπταίσθητων ανθρώπων που έχουν το καταραμένο χάρισμα να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των άλλων νοιώθοντας τους», σχολίαζε παλαιοτέρα η αγαπημένη φωνή του ραδιοφώνου. Αυτό που απλά λέμε, «έλα στη θέση μου», και που ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν ουσιαστικά. Να δου...