Τελευταία σελίδα αριστερά

Πόσες φορές να υπενθυμίσω: το ύφος της στήλης πολλές φορές της επιτρέπει να χρησιμοποιεί στοιχεία υπερβολής. Η υπερβολή, χρησιμοποιείται για να τονίσει τη σκέψη, να δώσει έμφαση, στο λόγο για να μην περάσει απαρατήρητος. Σε κάποια κείμενα υπερβάλλω, για να κινητοποιήσω, όχι τους αναγνώστες μου, οι περισσότεροι άλλωστε τα ίδια λέμε, υπερβάλλω, γι’ αυτούς που με διαβάζουν αναγκαστικά, μήπως και διαπεράσει η βελόνα το χοντρό πετσί τους. «Γι’ αυτό το λόγο γράφω, για να μετατρέψω τη λύπη σε νοσταλγία, τη μοναξιά σε αναμνήσεις. Για να μπορώ, σαν θα έχω τελειώσει αυτή την ιστορία, να την ρίξω στον ποταμό, τα νερά να σβήσουν αυτά που έγραψε η φωτιά». Μια ερωτητική ιστορία – ισχυρίζεται ο Κοέλο – κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου. Αλλά όμως η πεμπτουσία της βρίσκεται στο φινάλε. Αυτό περιζώσει τη λύπη κι έτσι μπορεί και να την κάνει νοσταλγία. Εκείνο που επιβάλλει τη μοναξιά και έτσι μπορεί να τη κάνει ανάμνηση. Διότι «όταν οι θεοί ρίχνουν τα ζάρια δεν μας ρωτάνε αν παίζουμε» Κα...

Εκλογές οσονούπω και επειδή η κινδυνολογία, αρχίζει σιγά – σιγά να κάνει την εμφάνιση της, με διλήμματα «Καραμανλής ή τανκ», αστειεύομαι, « δικομματισμός ή πτώχευση», όχι αυτή που βιώνουμε, αυτή που θα ’ρθει…, ας ξαναθυμηθούμε αυτά που προηγήθηκαν. Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, ακόμα και σε περιπτώσεις πολιτών που ποτέ δεν ασχολήθηκαν, έχει να κάνει με την απορία: «γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ;» « ποιος έχει την ευθύνη;» Και είναι δικαιολογημένα τα ερωτήματα, για ένα Λαό που ξαφνικά αισθάνεται ένοχος για όλα τα δείνα. Ωστόσο, «δεν φάγαμε όλοι μαζί» τα κλοπιμαία δεν δημιουργήσαμε όλοι μαζί τα ελλείμματα. Η συλλογική ευθύνη στην κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων, ρίχνει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πραγματικούς ένοχους. Τι ευθύνη έχει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, ακόμα και αυτός που τον οδήγησαν στην τράπεζα να πιστωθεί γιατί του έταξαν καλύτερη ζωή, ζωή που δεν την είχε, ούτε και χρήματα φυσικά για να την κυνηγήσει. Μπροστά σ’ αυτό το Βατερλό δεν...

Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. Εκλογές οσονούπω και η πρόσφατη ιστορία χρήσιμη για να μην επαναληφθεί. «Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα» δήλωνε κάποτε στα Γιάννενα ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος και μείς βεβαίως αδιαμαρτύρητα ανοίξαμε το δρόμο για να περάσει, και να καταστρέψει τη χώρα, όπως το κάναμε παλιότερα και για τον πατέρα του, όπως το κάναμε και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εν συνεχεία για τον ανιψιό του. «Κάντε τόπο να περάσουμε εμείς γιατί εμείς είμαστε η Ελλάδα», εσείς περιμένετε τη σειρά σας, για να χειροκροτήσετε. Και μείς με τη λήθη να έχει σβήσει ...

Θα ξεκινήσω από τον χθεσινό τίτλο: «αγάπη να μη χρωστάμε». Εδώ τα μεγέθη δεν ορίζονται, ο καθένας μόνος του, μέσα του, κάνει τους λογαριασμούς του. Γι’ αυτήν που έβγαλε, μα πιο πολύ γι’ αυτήν που κρύβει. Θα με ρωτήσετε τη σημασία έχει για του άλλους, η στοιβαγμένη στα βαθιά υπόγεια της ψυχής μας. Μεγάλη! «Ας την κουβέντα», μόνος μου προέτρεψα τον εαυτό μου. Εδώ που έχουμε φθάσει, πριν ξοδέψουμε λόγια, που μας χοντραίνουν το πετσί και μεγαλώνουν την ανοσία, ας τα κρατήσουμε. Είναι μέρες τώρα, που μια σιωπή με ακολουθεί, αυτά που γράφω δεν είναι αυτά, αυτά είναι τα λόγια της σιωπής, που θέλει να με προστατεύσει. Όταν επαναλαμβάνω κείμενα περασμένα, είναι γιατί ο χρόνος σπρώχνει το χώρο και με εκτινάσσει σε καταστάσεις πυκνότητας, συντήρησης δυνάμεων, που θα μας χρειαστούν. Επαναλαμβάνουμε για να βρεθούμε στην αρχή, το μεσοδιάστημα μια τρύπα στο νερό. Να γράψω κάτι επιπλέον, αυτές τις μέρες των εκπτώσεων, της αξιοπρέπειας, των διεκδικήσεων, και των κεκτημένων, δεν μπορώ. Θα κρυφτώ σ’...

Και σήμερα θα γυρίσω στο Μάρτη του 2010, για να επιβεβαιώσω αυτό που έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα, το τέλος, δεν είναι μια κι έξω, προηγούνται τα βασανιστήρια. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται ο χρόνος κάνει πείσματα και έχει στυλώσει τα πόδια, θα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διαχείρισης. Ένα κείμενο του Μάρτη του ’10 και ο χρόνος, μέχρι τον μεθεπόμενο του ’12 ακίνητος. Ο φόβος, ο θυμός, η πίκρα, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που βγαίνουν μέσα από τις λέξεις που τελευταία βάζω στη σειρά, μην σας τρομάζουν. Προειδοποίηση κινδύνου είναι για να τις αποφύγουμε. Πινακίδες για ασφαλή πορεία, για πορεία που δεν πρέπει να ακολουθήσουμε. «Δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο», «πτώση βράχων». Δεν είναι μόνο τα σκληρά οικονομικά μέτρα, δεν είναι που πτωχεύσαμε, είναι η ένδεια συναισθημάτων, η απογύμνωση του μέσα μας, η υποτίμηση του πλούτου της ψυχής μας, η υπερτίμηση των χρεών που μετριούνται με χαρτονομίσματα. Σιγά τι χρωστάμε, αγάπη να μην χρωστάμε. Πολύ κατήφεια και ακόμα ο χειμώνα...