Λέξεις μαχαίρια θα περιμένουμε

Θα ξεκινήσω από τον χθεσινό τίτλο: «αγάπη να μη χρωστάμε». Εδώ τα μεγέθη δεν ορίζονται, ο καθένας μόνος του, μέσα του, κάνει τους λογαριασμούς του. Γι’ αυτήν που έβγαλε, μα πιο πολύ γι’ αυτήν που κρύβει. Θα με ρωτήσετε τη σημασία έχει για του άλλους, η στοιβαγμένη στα βαθιά υπόγεια της ψυχής μας. Μεγάλη!
«Ας την κουβέντα», μόνος μου προέτρεψα τον εαυτό μου. Εδώ που έχουμε φθάσει, πριν ξοδέψουμε λόγια, που μας χοντραίνουν το πετσί και μεγαλώνουν την ανοσία, ας τα κρατήσουμε.
Είναι μέρες τώρα, που μια σιωπή με ακολουθεί, αυτά που γράφω δεν είναι αυτά, αυτά είναι τα λόγια της σιωπής, που θέλει να με προστατεύσει.
Όταν επαναλαμβάνω κείμενα περασμένα, είναι γιατί ο χρόνος σπρώχνει το χώρο και με εκτινάσσει σε καταστάσεις πυκνότητας, συντήρησης δυνάμεων, που θα μας χρειαστούν. Επαναλαμβάνουμε για να βρεθούμε στην αρχή, το μεσοδιάστημα μια τρύπα στο νερό. Να γράψω κάτι επιπλέον, αυτές τις μέρες των εκπτώσεων, της αξιοπρέπειας, των διεκδικήσεων, και των κεκτημένων, δεν μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ίσως γίνω πιο κατανοητός. Για την ώρα «ας την κουβέντα».

«Φυσικά και ονειρεύομαι» «ζει κανείς με έναν ξερό μισθό;» Γράφει η Κική Δημουλά. Και αυτό δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση, γι’ αυτό ούτε κουβέντα. Ακόμα και αυτές τις ώρες της σιωπής, που έβαλαν στη θέση τους εφιάλτες να μας ταράξουν το ύπνο μας, φυσικά και ονειρεύομαι τις μέρες, που οι νύχτες δεν θα έχουν εμπόδια, που δεν θα τρέχουμε λαχανιασμένοι, που δεν θα ξυπνάμε κατάκοποι και κάθιδροι.
Άλλωστε, για πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας; Όσο χρειάζεται η σιωπή να μας δώσει κάποιες ανάσες. Ακόμα και να θέλουμε να τις φυλακίσουμε, οι τύψεις μας γρονθοκοπούν να τις ελευθερώσουμε. Και είναι οι καιροί τέτοιοι, που θα γεννήσουν λέξεις – μαχαίρια, για την ώρα, ας την κουβέντα…