Τελευταία σελίδα αριστερά

Στις αρχές του μήνα, σχεδόν κάθε φορά, γυρίζω ένα χρόνο πίσω και ενώ η εποχή μας τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, κάποια πράγματα σ’ αυτή τη δύστυχη χώρα μένουν εκνευριστικά ακίνητα. Μας δημιουργείται η αίσθηση του τέλους, όμως το τέλος αργεί. Τέλος του δικομματισμού, λέγαμε εδώ και χρόνια, όμως ακόμα ανασαίνει. Και η πτώχευση, που ψιθυρίζεται εδώ και καιρό, και ενώ έχουμε πτωχεύσει, μένει στην επικαιρότητα, αποδεικνύοντας ότι κάποια πράγματα, σ’ αυτόν τον τόπο, μένουν μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ό,τι έχει απομείνει, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, την Ακρόπολη, την Κέρκυρα, τη Ρόδο την Ελλάδα ολόκληρη. Έτσι γίνεται συνήθως στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένω για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του χώρας. Είναι οι τ...

Πρώτη της Άνοιξης. Γιατί πάλι με την αριστερά; Για την προσδοκία, που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε, που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, την εσωστρέφεια που την βασανίζει δεν λέει να την εγκαταλείψει. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συνηγορούν: Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται πλέον την αριστερά σαν τη μόνη δύναμη που μπορεί να μπει σφήνα ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται όλα αυτό το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης στην εξουσία. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα προέχει το σημαντικό, γιατί με όλα αυτά τα ασήμαντα που λαμβάνουν χώρα στις παραδοσιακές ατέρμονες...

Είχα ευχηθεί να μην το επαναλάβω. Σχεδόν κάθε τρία χρόνια και με διαφορετικούς τίτλους. Δυστυχώς και σήμερα έρχονται κάποιοι, για να δώσουν στο παρακάτω κείμενο μια διαχρονικότητα. Δεν είναι λάδι στη φωτιά, δεν είναι ακόμα ένα επεισόδιο «τόλμης και γοητείας» είναι μια επανάληψη στη θλίψη, ένα κείμενο που θα το επαναλαμβάνω όποτε η επικαιρότητα το καλεί. «Θρηνούμε ζώντες, αυτούς που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν» Το κείμενο που ακολουθεί το έχω γράψει πριν τρία χρόνια, δεν ήταν προφητικό, ήταν το δεδομένο μιας επιλογής που οδηγούσε μαθηματικά στην κατάντια και στον εξευτελισμό. Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για να ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε, το πάθος έκλεινε τα μάτια. Χαθήκανε οι γυναίκες; Όμως αυτός εκεί, ερωτευμένος με την Παπαρήγα. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για να αντιληφθ...

Σε άρθρο σε αγγλικό περιοδικό ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ, παρουσιάζει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την τρέχουσα κρίση, εξηγώντας ότι, κατά τη γνώμη του, δεν υπάρχει μια ορατή εναλλακτική προοπτική και δεν μπορούμε παρά να αναμένουμε την πραγματοποίηση του «αδύνατου». Του αδύνατου που θα υπερβεί την κυριαρχία της ιδεολογίας τής μονίμως «επείγουσας οικονομικής κατάστασης», την παντοδυναμία των «δημοκρατικών μηχανισμών» που εμποδίζουν την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων, την έλλειψη προγραμματικού περιεχομένου στα αιτήματα της αριστεράς, και την απόσταση ασφάλειας των αριστερών διανοουμένων από τα πραγματικά γεγονότα. Τι σημαίνει όμως καταλήγει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ ότι «το αδύνατο μπορεί να συμβεί»; Πρόκειται για το αδύνατο όπως το κατανοούν, οι περισσότεροι αριστεροί διανοούμενοι της εποχής μας, και επειδή συνδέονται με πολιτικές οργανώσεις και κόμματα, για τον τρόπο με τον οποίο πολλά από αυτά προσεγγίζουν το μέλλον. Στον ισχυρισμό ότι «σήμερα δεν γνωρίζουμε τι πρέπει ν...