Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Μέχρι τελευταίας ρανίδος

Στις αρχές του μήνα, σχεδόν κάθε φορά, γυρίζω ένα χρόνο πίσω και ενώ η εποχή μας τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, κάποια πράγματα σ’ αυτή τη δύστυχη χώρα μένουν εκνευριστικά ακίνητα. Μας δημιουργείται η αίσθηση του τέλους, όμως το τέλος αργεί. Τέλος του δικομματισμού, λέγαμε εδώ και χρόνια, όμως ακόμα ανασαίνει. Και η πτώχευση, που ψιθυρίζεται εδώ και καιρό, και ενώ έχουμε πτωχεύσει, μένει στην επικαιρότητα, αποδεικνύοντας ότι κάποια πράγματα, σ’ αυτόν τον τόπο, μένουν μέχρι τελευταίας ρανίδας.
Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ό,τι έχει απομείνει, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, την Ακρόπολη, την Κέρκυρα, τη Ρόδο την Ελλάδα ολόκληρη.
Έτσι γίνεται συνήθως στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένω για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του χώρας.

Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέους αγώνες.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο, σε άλλες όπως αυτή που βιώνουμε χρεώνει το λογαριασμό μας, και μας καλεί να ξεχρεώσουμε.
Η κατάληξη είναι αποτέλεσμα της δικής μας πορείας, αυτής της πορείας, «της καταραμένη γενιάς», όπως την αναφέρω σε κάποιο παλιότερο κείμενο.
Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες που μας αναγκάζουν σε εξομολογήσεις. Ακριβώς έτσι κυρία μου, συνομήλικη, έτσι όμως τα λες με την βραχνή φωνή, απολογούμενη στους νεαρούς ακροατές σου. «Έτσι γίναμε οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με τα χρόνια, τα χρόνια μας. Εκείνα που πέρασαν από και διαμέσου μας, βάζοντας φωτιά στο μυαλό μας και φρένο στην καρδιά μας. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος και σκέφτομαι τι ανοησία που δεν διάβαζα στο σχολείο γεωμετρία. Θα μπορούσα τώρα να αλλάξω τετράγωνο. Το μόνο που δύναμαι ν’ αλλάξω είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μου, να δω τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση τούτο το σαρκίο»

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Άνοιξη:για να δούμε

Πρώτη της Άνοιξης. Γιατί πάλι με την αριστερά; Για την προσδοκία, που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε, που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, την εσωστρέφεια που την βασανίζει δεν λέει να την εγκαταλείψει.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συνηγορούν: Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται πλέον την αριστερά σαν τη μόνη δύναμη που μπορεί να μπει σφήνα ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται όλα αυτό το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης στην εξουσία. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα προέχει το σημαντικό, γιατί με όλα αυτά τα ασήμαντα που λαμβάνουν χώρα στις παραδοσιακές ατέρμονες συζητήσεις μπορεί να χαθεί το δάσος. Άδικο, και «αμαρτία απ΄ το Θεό» είναι μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, από τα ενθαρρυντικά μηνύματα των δημοσκοπήσεων, να γυρίζουμε στην βολική θέση της εσωστρέφειας.
Σήμερα η αριστερά περνάει από την θεωρία στην πράξη, από την διαμαρτυρία στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία. Πέρα από την ενίσχυση των ποσοστών της και την αποδοχή της κοινωνίας, χρειάζεται και ενίσχυση στο εσωτερικό της.
Να επανέλθουμε στην αρχή, στην Άνοιξη. Στην άνοιξη της εποχής, της ελπίδας, της προσδοκίας, της αριστεράς. Αν αντέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί από ότι θυμάμαι ήττες μετράμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε στην αριστερά.

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ξανά θρηνούμε ζώντες

Είχα ευχηθεί να μην το επαναλάβω. Σχεδόν κάθε τρία χρόνια και με διαφορετικούς τίτλους. Δυστυχώς και σήμερα έρχονται κάποιοι, για να δώσουν στο παρακάτω κείμενο μια διαχρονικότητα.
Δεν είναι λάδι στη φωτιά, δεν είναι ακόμα ένα επεισόδιο «τόλμης και γοητείας» είναι μια επανάληψη στη θλίψη, ένα κείμενο που θα το επαναλαμβάνω όποτε η επικαιρότητα το καλεί. «Θρηνούμε ζώντες, αυτούς που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν»
Το κείμενο που ακολουθεί το έχω γράψει πριν τρία χρόνια, δεν ήταν προφητικό, ήταν το δεδομένο μιας επιλογής που οδηγούσε μαθηματικά στην κατάντια και στον εξευτελισμό.
Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για να ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε, το πάθος έκλεινε τα μάτια. Χαθήκανε οι γυναίκες; Όμως αυτός εκεί, ερωτευμένος με την Παπαρήγα. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για να αντιληφθούμε το λάθος των επιλογών μας. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο ξεπεσμός δεν αντέχεται. Έχουν γραφτεί κάποια κείμενα σ’ αυτήν εδώ την στήλη, που έξυσαν πληγές, τα επαναλαμβάνουμε για να μη θρέψουν.
«Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που με τη ζωή ή το έργο τους ανέθρεψαν τη ψυχή και το μυαλό μας και μας οδήγησαν σε μια επιλογή ζωής που αλλιώς μπορεί να μην είχαμε κάνει, να μην ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.
Τους βλέπουμε στα δυσμάς του βίου τους να βγάζουνε στο σφυρί ό,τι μας δίδαξαν, να ρίχνουν τις τιμές στα πολύτιμα των πολυτίμων που με τόση ευγένεια κάποτε μας πρόσφεραν για να έχουμε ένα μέτρο αξιών, να λερώνουν με τα βήματα του τέλους τους, τις λεωφόρους που άνοιξαν στην ακμή τους»
Σας έρχεται στο μυαλό τίποτα με όλα τα παραπάνω; Μιλάμε για τους πνευματικούς μας πατέρες και μητέρες, αυτούς που η νεότητα μας, τους είχε δώσει παραπανίσιο μπόι και τώρα κόντυναν και μας στεναχωρεί.

Δεν αναφέρομαι, σ’ εκείνους, που τα παιγνίδια της ζωής, τους στρίμωξαν στο περιθώριο, που οι ανάγκες της επιβίωσης, τους οδήγησαν σε συμβιβασμούς, αλλά σ’ αυτούς που, ξεπουλούν την ιστορία τους προκειμένου να μείνουν στο παιγνίδι, μαζεύοντας τα αποφάγια της εξουσίας.
Είναι αυτοί που ξέρω και ξέρετε αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες. Είναι αυτοί οι ξεπεσμένοι της πολιτικής. Τα καμένα χαρτιά που δεν λαμβάνουν υπόψη τους την αλλεπάλληλη απόρριψη. Αυτοί που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την λαϊκή ετυμηγορία. Οι πάλαι ποτέ πρωταγωνιστές που εκλιπαρούν για ένα ρόλο κομπάρσου.
Είναι αυτοί που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν και μας αναγκάζουν να θρηνούμε ζώντες.
Αυτό ισχύει για όλες τις γενιές και αυτοί είναι τελικά που έχουν την ευθύνη για τα όνειρα που γκρεμίζονται.
Λίγοι έχουν την γενναιότητα να ορίσουν το θάνατο τους και αυτοί είναι που δεν πεθαίνουνε ποτέ, γιατί ούτε δόξα, ούτε χρήμα, ήταν στις προτεραιότητες τους. Είναι αυτοί που κάθονται στο τραπέζι με τους νέους και τους κοιτούν στα μάτια, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για τη συνέχεια.
Ευχή μου είναι, να μην το επαναλάβω.

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Πάλι για την αριστερά

Σε άρθρο σε αγγλικό περιοδικό ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ, παρουσιάζει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την τρέχουσα κρίση, εξηγώντας ότι, κατά τη γνώμη του, δεν υπάρχει μια ορατή εναλλακτική προοπτική και δεν μπορούμε παρά να αναμένουμε την πραγματοποίηση του «αδύνατου». Του αδύνατου που θα υπερβεί την κυριαρχία της ιδεολογίας τής μονίμως «επείγουσας οικονομικής κατάστασης», την παντοδυναμία των «δημοκρατικών μηχανισμών» που εμποδίζουν την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων, την έλλειψη προγραμματικού περιεχομένου στα αιτήματα της αριστεράς, και την απόσταση ασφάλειας των αριστερών διανοουμένων από τα πραγματικά γεγονότα.
Τι σημαίνει όμως καταλήγει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ ότι «το αδύνατο μπορεί να συμβεί»; Πρόκειται για το αδύνατο όπως το κατανοούν, οι περισσότεροι αριστεροί διανοούμενοι της εποχής μας, και επειδή συνδέονται με πολιτικές οργανώσεις και κόμματα, για τον τρόπο με τον οποίο πολλά από αυτά προσεγγίζουν το μέλλον. Στον ισχυρισμό ότι «σήμερα δεν γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά πρέπει να δράσουμε τώρα, διότι η επίπτωση της μη δράσης μπορεί να είναι καταστροφική», πρέπει να απαντήσει κανείς ότι στον κόσμο μας υπάρχουν διάσπαρτες πολύτιμες προγραμματικές επεξεργασίες και προτάσεις, σημαντικές εναλλακτικές πρακτικές, παραδείγματα δηλαδή και σχέδια του δυνατού. Προτάσεις και πρακτικές που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση μιας απάντησης στη κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, με την εμπλοκή όλο και περισσοτέρων ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων στην «δημόσια χρήση της λογικής», με σκοπό την επέκταση μιας ανανεωμένης προσέγγισης της αρμονικής και διατηρήσιμης συμβίωσης των ανθρώπων.
Να τα λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη μας τα παραπάνω. Να δράσουμε, γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς. Με όπλα, όλες τις πολύτιμες, διάσπαρτες επεξεργασμένες προτάσεις, γιατί το αδύνατο μπορεί ν’ αργήσει, ή να μην έρθει και ποτέ…Να το λάβει σοβαρά υπ’ όψη της και η αριστερά, προχωρώντας πιο κοντά στα πραγματικά γεγονότα, και προσεγγίζοντας το δυνατό, μέσα από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η κοινωνία. Η απόσταση ασφαλείας που έχει επιλέξει η αριστερά, είναι καιρός να εγκαταλειφθεί.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...