Άνοιξη:για να δούμε

Πρώτη της Άνοιξης. Γιατί πάλι με την αριστερά; Για την προσδοκία, που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε, που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, την εσωστρέφεια που την βασανίζει δεν λέει να την εγκαταλείψει.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συνηγορούν: Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται πλέον την αριστερά σαν τη μόνη δύναμη που μπορεί να μπει σφήνα ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται όλα αυτό το μακρό διάστημα της μεταπολίτευσης στην εξουσία. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα προέχει το σημαντικό, γιατί με όλα αυτά τα ασήμαντα που λαμβάνουν χώρα στις παραδοσιακές ατέρμονες συζητήσεις μπορεί να χαθεί το δάσος. Άδικο, και «αμαρτία απ΄ το Θεό» είναι μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, από τα ενθαρρυντικά μηνύματα των δημοσκοπήσεων, να γυρίζουμε στην βολική θέση της εσωστρέφειας.
Σήμερα η αριστερά περνάει από την θεωρία στην πράξη, από την διαμαρτυρία στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία. Πέρα από την ενίσχυση των ποσοστών της και την αποδοχή της κοινωνίας, χρειάζεται και ενίσχυση στο εσωτερικό της.
Να επανέλθουμε στην αρχή, στην Άνοιξη. Στην άνοιξη της εποχής, της ελπίδας, της προσδοκίας, της αριστεράς. Αν αντέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί από ότι θυμάμαι ήττες μετράμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε στην αριστερά.