Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ό,τι έχει απομείνει, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, την Ακρόπολη, την Κέρκυρα, τη Ρόδο την Ελλάδα ολόκληρη.
Έτσι γίνεται συνήθως στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένω για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του χώρας.
Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέους αγώνες.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο, σε άλλες όπως αυτή που βιώνουμε χρεώνει το λογαριασμό μας, και μας καλεί να ξεχρεώσουμε.
Η κατάληξη είναι αποτέλεσμα της δικής μας πορείας, αυτής της πορείας, «της καταραμένη γενιάς», όπως την αναφέρω σε κάποιο παλιότερο κείμενο.
Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες που μας αναγκάζουν σε εξομολογήσεις. Ακριβώς έτσι κυρία μου, συνομήλικη, έτσι όμως τα λες με την βραχνή φωνή, απολογούμενη στους νεαρούς ακροατές σου. «Έτσι γίναμε οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με τα χρόνια, τα χρόνια μας. Εκείνα που πέρασαν από και διαμέσου μας, βάζοντας φωτιά στο μυαλό μας και φρένο στην καρδιά μας. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος και σκέφτομαι τι ανοησία που δεν διάβαζα στο σχολείο γεωμετρία. Θα μπορούσα τώρα να αλλάξω τετράγωνο. Το μόνο που δύναμαι ν’ αλλάξω είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μου, να δω τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση τούτο το σαρκίο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου