Τελευταία σελίδα αριστερά

Θα το δούμε στην συνέχεια, ό σο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν θα διστάσουν να τα παίξουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού. Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία των εκλογών. Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που σκέφτονται ότι μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουν στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν. Είναι συνήθως αυτοί που ξέρουν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττ...

Με τις λέξεις τα έβαλα σήμερα στην αντιπαράθεση με τη σιωπή. Γκρεμός οι σκέψεις. Βάθος αμέτρητο και απύθμενο η διαδρομή τους. Με πάνε εκεί απέναντι από την κλειστή την πόρτα. Και πουθενά κλειδιά.  Είδα απέναντι το νεαρό να ρητορεύει και το θυμήθηκα. Συνήθως προεκλογική περίοδο βγαίνουν απ’ το καβούκι τους.  Οι απόψεις του, μύριζαν παρελθόν. Ένα κακοτυπωμένο αντίτυπο, από ένα πρωτότυπο, που ζητάει παράταση χρόνου. Ανώριμη ακόμα η φωνή για να τραγουδήσει, εκείνο το γνωστό ζεϊμπέκικο, που κάποτε μας ξεσήκωνε. Και όταν ωριμάσει, θα έχει ξεχάσει λόγια και ρυθμό, θα τον έχει κάνει πέρα η νέα εποχή, που έκανε το λάθος να μην την ακολουθήσει. Στάση; Της εν δυνάμει πρέπει ζωής. Που είναι η επανάσταση; Όταν παλαιότερα έγραφα «Οι νέοι γέροι», είχα την αίσθηση αργότερα , ότι με είχαν παρασύρει μεμονωμένα γεγονότα. Πολύ αργότερα ήρθε η επιβεβαίωση. Το νέο δεν πηγάζει πάντα από την ηλικία. Τα φαινόμενα στην προκειμένη περίπτωση απατούν. Μπορεί οι νέοι να ξεχωρίζουν με το φρέσκο δ...

Χθες δεν έγινε παρέλαση. Λίγο ο καιρός, λίγο για το φόβο των Ιουδαίων, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να τονώσουμε το εθνικό μας φρόνιμα. Θα πρέπει κάποια στιγμή να μην χρειαστεί η βοήθεια του καιρού και των Λευκιμμιωτών, για να σταματήσει αυτό το πανηγύρι.  Όχι δεν πάω στις παρελάσεις. Σε μια χώρα σχεδόν χρεωκοπημένη, παραδομένη σ τους δανειστές, επιμένουμε, με βήμα και κορμί καμαρωτό, με όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα. Είναι πέρα από κάθε λογική να πηγαίνουμε στις παρελάσεις, για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτούμε, να χειροκροτούμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Να χειροκροτούμε την παράνοια ή την βλακεία, που μας επιβάλλουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αγοράζουμε υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, τανκς, ραντάρ, πυραύλους, ό, τι δεν έχουμε ανάγκη δηλαδή και ότι θέλουν να ξεφορτωθούν οι σύμμαχοί μας, που σήμερα μας λοιδορούν και μας ζητούν και τα ρέστα. Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθ...

Σε μια μετακόμιση το θυμήθηκα Πολλές μετακομίσεις σ’ αυτή τη ζωή, πολλές απώλειες κάθε φορά και πολλές ελπίδες. Την ίδια στιγμή που συσκευάζεις το παρελθόν σου σε χαρτόκουτα, την ίδια στιγμή, ανοίγεις δρόμους για το μέλλον. Σήμερα μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, από την ταγκή γεύση της ήττας. Αυτές τις μέρες χωρίς, κάποια επιχειρ ήματα που να δικαιολογούν την αισιοδοξία, από αίσθημα αυτοσυντήρησης περισσότερο, επαναλαμβάνω: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά.  Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά» και να σκεφτεί κανείς ότι στο στρατό κινδύνευσα με φυλάκιση, γιατί αρνήθηκα να το τραγουδήσω. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, εκτός φοβερού σεισμού, που θα την σκεπάσει η θάλασσα, δεν πεθαίνει, οι άνθρωποι όμως; Παρακολουθώντας χθες ένα παλαιότερο ελληνικό σήριαλ γυρισμένο το 1995, πάλι για οικονομική κρίση ο λόγος και όμως χωρίς να την ξεπεράσουμε ποτέ, αντέξαμε.   Πολύ χειρότερη από την χρεοκοπ...