Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

"Ο χορός των ρόδων”


Θα το δούμε στην συνέχεια, όσο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν θα διστάσουν να τα παίξουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία των εκλογών.
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που σκέφτονται ότι μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουν στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.

Είναι συνήθως αυτοί που ξέρουν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που παίζουν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κρατούν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους μένει σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
"Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…”



Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Ένα κακοτυπωμένο αντίτυπο

Με τις λέξεις τα έβαλα σήμερα στην αντιπαράθεση με τη σιωπή. Γκρεμός οι σκέψεις. Βάθος αμέτρητο και απύθμενο η διαδρομή τους. Με πάνε εκεί απέναντι από την κλειστή την πόρτα. Και πουθενά κλειδιά.  Είδα απέναντι το νεαρό να ρητορεύει και το θυμήθηκα. Συνήθως προεκλογική περίοδο βγαίνουν απ’ το καβούκι τους. 

Οι απόψεις του, μύριζαν παρελθόν. Ένα κακοτυπωμένο αντίτυπο, από ένα πρωτότυπο, που ζητάει παράταση χρόνου. Ανώριμη ακόμα η φωνή για να τραγουδήσει, εκείνο το γνωστό ζεϊμπέκικο, που κάποτε μας ξεσήκωνε. Και όταν ωριμάσει, θα έχει ξεχάσει λόγια και ρυθμό, θα τον έχει κάνει πέρα η νέα εποχή, που έκανε το λάθος να μην την ακολουθήσει. Στάση; Της εν δυνάμει πρέπει ζωής. Που είναι η επανάσταση; Όταν παλαιότερα έγραφα «Οι νέοι γέροι», είχα την αίσθηση αργότερα , ότι με είχαν παρασύρει μεμονωμένα γεγονότα. Πολύ αργότερα ήρθε η επιβεβαίωση. Το νέο δεν πηγάζει πάντα από την ηλικία. Τα φαινόμενα στην προκειμένη περίπτωση απατούν. Μπορεί οι νέοι να ξεχωρίζουν με το φρέσκο δέρμα, με την ζωτικότητα, με τις σεξουαλικές επιδώσεις (δεν είναι σίγουρο), με την απειρία, με την μαλακία που επιτρέπεται, με την αθωότητα, με την υπερβολή, με την άγνοια κινδύνου. ΟΧΙ πάντα με το μυαλό. Η παραγωγή νέων ιδεών δεν είναι προνόμιο των νέων, είναι και των νέων. Για να εξηγούμαστε. Αυτό «το φρέσκο αίμα», στην πολιτική, «οι νέοι άνθρωποι», «τα νέα μυαλά», είναι συνθήματα βγαλμένα από μεγάλους, που με προμετωπίδα νέους, κυρίως γερασμένους στο μυαλό, επιχειρούν να ρετουσάρουν την εικόνα τους και να εξυπηρετήσουν τις ανήθικες προτάσεις τους. Ποτέ ένας νέος, που δεν παίζει το ρόλο του απέναντί μου νεαρού, δεν θα επικαλεστεί σαν επιχείρημα την νεότητα του, προσπαθώντας να πείσει για τις ικανότητες του. Αυτό αν συμβαίνει, σημαίνει ότι πίσω από το νεαρό της ηλικίας του, κρύβεται ένα μεγάλο τίποτα, ή το πολύ πολύ ο μπαμπάς του, ή μαμά του.  Ξεκινάω απ’ αυτήν την τραγική διαπίστωση και θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι με τα παραπάνω επιχειρώ να υπερασπιστώ την πλειοψηφία της νεολαίας, που δεν ασχολείται με την πολιτική. Το νέο αίμα, οι νέοι άνθρωποι, είναι αυτοί που σήμερα, απογοητευμένοι απ’ όλα αυτά που βιώνουνε, προσπαθούν να βρουν βηματισμό, σε μια κοινωνία που τους έχει στο φτύσιμο. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή, αυτή θα υπάρξει μέσα από κάποια πρωτοπορία που θα γεννηθεί, από την ανάγκη, την οργή . Δυστυχώς αυτοί οι νέοι, που σήμερα φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι απομεινάρια ενός γερασμένου συστήματος, δεν έχουν αναδειχθεί, έχουν τοποθετηθεί και ως εκ τούτου, αδυνατούν να καθοδηγήσουν την πραγματική νέα γενιά. Είναι η συνέχεια του παλιού και δεν παρέχουν καμία εγγύηση για το μέλλον.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

Nα σταματήσουμε να μνημονεύουμε και αρχίσουμε να δημιουργούμε




Χθες δεν έγινε παρέλαση. Λίγο ο καιρός, λίγο για το φόβο των Ιουδαίων, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να τονώσουμε το εθνικό μας φρόνιμα. Θα πρέπει κάποια στιγμή να μην χρειαστεί η βοήθεια του καιρού και των Λευκιμμιωτών, για να σταματήσει αυτό το πανηγύρι. 
Όχι δεν πάω στις παρελάσεις. Σε μια χώρα σχεδόν χρεωκοπημένη, παραδομένη στους δανειστές, επιμένουμε, με βήμα και κορμί καμαρωτό, με όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα.
Είναι πέρα από κάθε λογική να πηγαίνουμε στις παρελάσεις, για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτούμε, να χειροκροτούμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Να χειροκροτούμε την παράνοια ή την βλακεία, που μας επιβάλλουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αγοράζουμε υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, τανκς, ραντάρ, πυραύλους, ό, τι δεν έχουμε ανάγκη δηλαδή και ότι θέλουν να ξεφορτωθούν οι σύμμαχοί μας, που σήμερα μας λοιδορούν και μας ζητούν και τα ρέστα.
Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη
Κάθε μέρα και μια επέτειος. Κάθε μέρα που μας θυμίζει την άλλη και η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. «Δεν γνωρίζω άλλο λαό να έχει τόσες επετείους», υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του, πολύ πριν την οικονομική κρίση.


«….Το Ηρώον. Οι Επίσημοι, με τα σκούρα ρούχα και τις στραγγαλιστικές γραβάτες. Ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος, ο Καθηγητής, που εκφωνεί πανηγυρικό. "Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ......". Από παιδί θυμάμαι την ίδια σκηνή. Μόνο η (κακή) καθαρεύουσα έγινε (κακή) δημοτική. Και μερικά σακάκια εξελίχθηκαν σε μπουφάν…»
Υπάρχουν και άλλοι λαοί με μεγάλη ιστορία. Δεν είδα να γιορτάζουν ούτε το ένα δέκατο από ό,τι εμείς... Κι όχι πως δεν γνωρίζουν η δεν τιμούν την Ιστορία τους. Αντίθετα, μάλιστα, τη μελετάνε καλύτερα και σε βάθος. Ενώ εμείς, με την επετειολογία και τους πανηγυρισμούς, κάπου ακυρώνουμε την ουσία των γεγονότων.
Όταν ένα γεγονός αναβιώνεται (συμβολικά) κάθε χρόνο, όταν κάθε χρόνο προκαλεί χιλιάδες λέξεις, σύμβολα, εικόνες, εκδηλώσεις, είναι φυσικό σε λίγο να γεννάει μόνο κορεσμό και ανία…. Όλες αυτές οι γιορτές είναι συστατικά στοιχεία του εθνικού μας λαϊκισμού. Ανήκουν στο πλέγμα της αυτοδοξολόγησης και αυταρέσκειας, το οποίο καλλιεργούν οι ηγέτες αυτής της χώρας από το '21 και δώθε
Αν θέλουμε κάποτε να ξεφύγουμε από την επιφάνεια και να πάμε στην ουσία, να αφήσουμε το παρελθόν και να στραφούμε στο μέλλον, πρέπει να περιορίσουμε αυτή τη συνεχή επετειολογία. Την ιστορία να την κάνουμε πεδίο γνώσης και σκέψης, και όχι δεκάρικους. Να φύγουμε από την ατμόσφαιρα του μνημόσυνου και να πάμε στην ατμόσφαιρα της γέννας, της δημιουργίας!
Γιατί γνώρισμα ενός ζωντανού λαού δεν είναι πως έχει ιστορία, αλλά πως φτιάχνει ιστορία.»

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Σε μια μετακόμιση το θυμήθηκα Πολλές μετακομίσεις σ’ αυτή τη ζωή, πολλές απώλειες κάθε φορά και πολλές ελπίδες. Την ίδια στιγμή που συσκευάζεις το παρελθόν σου σε χαρτόκουτα, την ίδια στιγμή, ανοίγεις δρόμους για το μέλλον. Σήμερα μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, από την ταγκή γεύση της ήττας.
Αυτές τις μέρες χωρίς, κάποια επιχειρήματα που να δικαιολογούν την αισιοδοξία, από αίσθημα αυτοσυντήρησης περισσότερο, επαναλαμβάνω:
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. 

Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά» και να σκεφτεί κανείς ότι στο στρατό κινδύνευσα με φυλάκιση, γιατί αρνήθηκα να το τραγουδήσω. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, εκτός φοβερού σεισμού, που θα την σκεπάσει η θάλασσα, δεν πεθαίνει, οι άνθρωποι όμως;
Παρακολουθώντας χθες ένα παλαιότερο ελληνικό σήριαλ γυρισμένο το 1995, πάλι για οικονομική κρίση ο λόγος και όμως χωρίς να την ξεπεράσουμε ποτέ, αντέξαμε. 
Πολύ χειρότερη από την χρεοκοπία, ίσως και από την μακρά ύφεση , είναι η μοιρολατρία, το άφημα στην πτώση, η αποδοχή της ήττας χωρίς αγώνα, χωρίς σκέψη, δεν μας αξίζει αυτό.
Το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων, αφού στο ενεργητικό του, εμπορεύτηκε ελπίδες, καλλιέργησε τη συναλλαγή, έσπειρε τη διαφθορά, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο στον δοκιμαζόμενο λαό.
Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στη ζωή .

t

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...