Τελευταία σελίδα αριστερά

«Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελανί» έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, το θυμήθηκα, με τις πρόσφατες δηλώσεις Τσατσόπουλου, για την 17 Νοέμβρη. Αν δεν υπήρχε η ευκολία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται, θα μειώνονταν οι κίνδυνοι   σοβαρών ατοπημάτων, όχι μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά και στην καθημερινότητα μας.   Θα μιλούσαμε λιγότερο και θα σκεπτόμαστε περισσότερο.             «Ανέξοδες ηλεκτρονικές μαλακίες, στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, μας αδειάζουν το κεφάλι. Όπως και να το κάνουμε κάποτε υπήρχε ένα κόστος,   που μας ανάγκαζε να επιλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή, αυτά που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι.    Στην εικόνα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Μπορεί να έχει εξαλειφθεί   ο κίνδυνος να καεί το φιλμ, η υπερέκθεση όμως…    εκθέτει πολλούς επίδοξους   επιδειξίες. Όχι δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, απεναντίας, η κακή ...

Γεμίσαμε πεντάμηνες! Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί.     Άνεργοι και με την βούλα, στην υπηρεσία   ενός άθλιου συστήματος, που   τους χρησιμοποιεί   για να μειώσουν τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας.     Κατοχική εικόνα συσσιτίου. Στην ουρά για μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ. Όσο όμως και να αλλοιωθούν   τα νούμερα, το βλέμμα,   η αγωνία, η απελπισία, η αγανάκτηση, ο πόνος, ο φόβος πώς να κρυφτεί; Οι προσλήψεις αυτού του τύπου,   δυστυχώς    δεν αποτελούν μέρος εκτάκτων αναγκών, τείνουν να παγιωθούν, προετοιμάζοντας   το έδαφος για την επόμενη μέρα. Προετοιμάζουν όλα αυτά τα παιδιά   ψυχολογικά, ύστερα από μια   μακρά περίοδο ανεργίας,   να νοιώθουν και   ικανοποιημένοι, που εργάζονται έστω και προσωρινά. Τώρα αν   πληρώνουν αυτό το βρώμικο ψωμί  από την τσέπη τους,   λίγη σημασία έχει. Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλ...

Ένα διαχρονικό κείμενο για τη τηλεόραση. Δυστυχώς   όσο το επαναφέρω, υπάρχει θέμα .     Χθες δεν άνοιξα τηλεόραση.   Είμαι καλύτερα σήμερα. Μπορεί η χώρα να βουλιάζει, οι πολίτες, να υποφέρουν, η τηλεόραση όμως και η πλειοψηφία των πολιτικών που παρελαύνουν μέσα απ’ αυτήν, επιδεικνύουν την ίδια αήθη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που ουκ ολίγες φορές έχω στηλιτεύσει απ’ αυτήν εδώ την στήλη. Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στην τηλεόραση να λειτουργεί με τόση αναξιοπιστί...

Κείμενα της ίδιας εποχής πέρυσι έχουν μια φρεσκάδα, λες και έχουν γραφτεί αύριο, Πολλές φορές, αναρωτιέμαι διαβάζοντας πρόσφατα περασμένα,   αν ήμουν εκεί.     Πέρα από την ημερομηνία, που μπαίνει χωρίς τη θέληση μου, ουδέν. Τελικά κάθε δευτερόλεπτο ζωής είναι μοναδικό.   Δεν είναι αποτέλεσμα έμπνευσης   αυτό που αποτυπώνεται στο χαρτί,   είναι η στιγμή που το κάνει μοναδικό. «Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφήμερο, όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… να χτίζεις στην άμμο σα να ’ναι στην πέτρα. Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή.   Τώρα που το σκέφτομαι, η ζωή μου, έχει να διηγηθεί ένα «πριν» και ένα «μετά». Τα μεσοδιαστήματα, ο περισσότερος χρόνος, κύλησαν χωρίς να το αντιληφθώ. Στο πριν και στο μετά των γεγονότων έζησα. Στην προσπάθεια και στο αποτέλεσμα, στο όποιο αποτέλεσμα. Στη χαρά της νίκης και στην πίκρα της ήττας. Στην πραγ...