Τελευταία σελίδα αριστερά

Δύο χρόν ια Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Δεν έχω να γράψω τίποτα. Θα συνεχίσουμε με μπλε ιστορίες… Βγαίνει ένας από ένα κτήριο, μπαίνει στο τρένο. Tο τρένο μπαίνει σε ένα τούνελ, και όταν βγαίνει αυτός είναι νεκρός. Λύση: Ο τύπος ήταν τυφλός και πήγε σε ένα νοσοκομείο για εγχείρηση και ξαναβρήκε το φως του. Μπήκε στο τραίνο και κοιμήθηκε και άνοιξε τα μάτια του μέσα στο τούνελ. Νόμιζε ότι ξανατυφλώθηκε και αυτοκτόνησε...Πως λέμε το όνειρο που δεν ακολούθησε το δρόμο των επιθυμιών; - Εφιάλτη! Σε συνέχεια των εσωτερικών διεργασιών, χωρίς την εν κατακλείδι, απαραίτητη δικαιολογία. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια… Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Φεύγω μακριά. Καθάρισα, από τους ρύπους των...

Δικαίως, αναγνώστης της στήλης, επικεντρώνεται στον επίλογο του χθεσινού κειμένου. Όμως, το «κάτι θέλω να πω», δεν αφορά ένα γεγονός, δεν αφορά κάποιους ανθρώπους, αφορά μια ολόκληρη περίοδο. Είναι ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται πάραυτα να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα. Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που ψάχνω, για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού. Να περάσω μέσα από το προσωπικό, στο συλλογικό. Το χθεσινό κείμενο, ήταν πολλά κείμενα ενικού και πληθυντικού, τοπικού και γενικού, προσωπικού και συλλογικού. Ήταν το ένα κρυμμένο μέσα στο άλλο και όλα, άφηναν ανοιχτούς λογαριασμούς. Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας. Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής και δί...

Προσπαθώ να μορφοποιήσω κάτι, που με απασχολεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα. Κάτι θέλω να πω, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει, να βρω τις λέξεις, να βρω τον βηματισμό. Για να είμαι πιο ειλικρινής , τα μέχρι τώρα στοιχεία παρουσιάζουν ελλείψεις. Είναι κι’ αυτό που πολλές φορές λέμε «δεν θέλω να το πιστέψω» ή ακόμα και αν το πιστεύω μου πέφτει βαρύ να το ξεστομίσω. Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα» είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρουμε. Δεν υπάρχει διάθεση, να υπηρετηθούν αξίες, να δοθεί, ένα χέρι βοήθειας. Η πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή. Μια πλειοψηφία τηλεθεατών που χωρίζεται σε οπαδούς αστείων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια. Μια πλειοψηφία που με κάνει να κινδυνεύω να γίνω αιρετικός. Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό. Βόλεμα στο...

Την ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για δημοσιότητα της κοινωνίας, ήταν αδύνατον να την ικανοποιήσει  η τηλεόραση. Το παιχνίδι εδώ είχε κανόνες, κάποιοι θα παίζουν - κυρίως οι πολιτικοί - και κάποιο θα τους παρακολουθούν. Η ελκυστικότητα του μέσου εισχώρησε βαθιά στους δέκτες του και τους δημιούργησε την επιθυμία να βρεθούν έστω και για ένα λεπτό μέσα στο μαγικό κουτί. Και επειδή είναι αδύνατον να χωρέσουν όλοι εκεί μέσα, ήρθε τ ο διαδίκτυο με τις διάφορες εφαρμογές του να ικανοπο ιή σ ει και την τε λευταία επιθυμία. Το παρακάτω δημοσιεύτηκε, στα πέτρινα χρόνια της εκπαίδευσης, όταν το κοινό ξεροστάλιαζε στα τηλεοπτικά συσσίτια, παρακολουθώντας τους τυχερούς που είχαν εξασφαλίσει το εισιτήριο για το τ ο μαγικό ταξίδι με την προσδοκία κάποτε να έρθει και η σειρά τους. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, η εικονική. Η λογική, του ότι αξίζει φαίνεται, αποτελεί πλέον καθεστώς, γι’ αυτό το καθεστώς, που προσπαθεί να επιβάλει την επικυριαρχία του, το παθητικ...

Για τη μαγεία της γραφής με έναν μαγικό στίχο της Κικής Δημουλά θα ξεκινήσουμε: Τρέμεις βροχή σε φοβέρισε ο μετεωρολόγος ότι θα γίνεις αύριο χιόνι Εμάς να δεις θα λιώσετε θα λιώσετε προβλέπει. Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία. «Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ' ούτε και για κείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως «οι μάζες». Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις, τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» Χόρχε Λουί Μπόρχες από «το βιβλίο της άμμου». Σαφή εξήγηση από τον μεγάλο Αργεντινό συγγραφέα, για την ανεξήγητη διαδικασία της γραφής. Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύεται το χάος, ο χρόνος που κα...