Μακριά από την τηλεοπτική κολυμπήθρα δεν μπορεί να υπάρξει αξία

Την ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για δημοσιότητα της κοινωνίας, ήταν αδύνατον να την ικανοποιήσει  η τηλεόραση. Το παιχνίδι εδώ είχε κανόνες, κάποιοι θα παίζουν - κυρίως οι πολιτικοί - και κάποιο θα τους παρακολουθούν. Η ελκυστικότητα του μέσου εισχώρησε βαθιά στους δέκτες του και τους δημιούργησε την επιθυμία να βρεθούν έστω και για ένα λεπτό μέσα στο μαγικό κουτί. Και επειδή είναι αδύνατον να χωρέσουν όλοι εκεί μέσα, ήρθε το διαδίκτυο με τις διάφορες εφαρμογές του να ικανοποιήσει και την τελευταία επιθυμία.

Το παρακάτω δημοσιεύτηκε, στα πέτρινα χρόνια της εκπαίδευσης, όταν το κοινό ξεροστάλιαζε στα τηλεοπτικά συσσίτια, παρακολουθώντας τους τυχερούς που είχαν εξασφαλίσει το εισιτήριο για το το μαγικό ταξίδι με την προσδοκία κάποτε να έρθει και η σειρά τους.

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, η εικονική. Η λογική, του ότι αξίζει φαίνεται, αποτελεί πλέον καθεστώς, γι’ αυτό το καθεστώς, που προσπαθεί να επιβάλει την επικυριαρχία του, το παθητικό τηλεοπτικό κοινό αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί τις συνέπειες.
«Όσο κατείχε τη θέση του Νομάρχη, περνούσε και ξαναπερνούσε μπροστά από τις κάμερες, απολάμβανε συμπάθειες και αντιπάθειες αποτελούσε μορφή, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Κάτι από την προσωπικότητα του κυκλοφορούσε ως μεγεθυντικός ψίθυρος στους κόλπους της νοήμονος κοινωνίας. Το όνομα του «κάνει γκελ», περνά ατελώνιστο στις συζητήσεις, δεν έχει ανάγκη συστάσεων και επεξηγήσεων – είναι ΑΥΤΟΣ. 

Να όμως που αυτή η πανίσχυρη συνθήκη ανατρέπεται μόλις ο περιλάλητος επώνυμος χάσει την θέση και τραβηχτεί στα μετόπισθεν. Το κοινό διερωτάται: Τι απέγινε ο άνθρωπος μας; Δεν μιλούν πλέον για το άτομο του, δεν σερβίρεται στο καθημερινό τηλεοπτικό συσσίτιο του δελτίου τη μορφή του, από μίστερ καθημερινότητα, μετετράπη αυθωρεί σε ακριβοθώρητο πρόσωπο που επέστρεψε στην ανωνυμία.
Πόσο διαρκεί η γλυκιά αυταπάτη; Το γυαλί δεν απονέμει απλώς ψευδεπίγραφα διάσημα και παράσημα, απονέμει κυριολεκτικά, την ύπαρξη και με την ίδια άνεση την αφαιρεί. Οι ώρες τηλεοπτικής παρουσίας ενός προσώπου ισοδυναμούν πλέον με το δικαίωμα του να ζει και να ενεργεί. Άνευ τηλεοπτικής στάμπας η κοινωνική αξία ενός προσώπου δεν λογαριάζεται.
Το ψευδεπίγραφο καθεστώς, αυτής της διατυμπανιζόμενης επωνυμίας το υποψιαζόμαστε μόλις εμφανιστεί ένας άνθρωπος που εργάζεται στον τομέα του, αλλά ατυχώς είναι άγνωστος. Παραχρήμα όλοι αναρωτιούνται: Μα αφού δεν τον έχουμε ξαναδεί, πως είναι δυνατόν να είναι σπουδαίος; Όπερ σημαίνει: Μακριά από την τηλεοπτική κολυμπήθρα δεν μπορεί να υπάρξει αξία».
Από το «Κέντρο Δηλητηριάσεων», γιατί με ισχυρή δόση δηλητηρίου μπορεί να αντισταθούμε στο ναρκωτικό.

Σήμερα πολλά χρόνια μετά, το ναρκωτικό φαίνεται ότι έκανε καλά τη δουλειά του. Μια βόλτα στον μαγικό κόσμο των κοινωνικών δικτύων, για του λόγου το αληθές.