Τελευταία σελίδα αριστερά

Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο; Μακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας. Να ξεμπερδεύουμε. Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη είναι κάτι εντελώς ακαθόριστο. Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο, είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό είναι τελικά που μας χαλάει τη διάθεση και ανοίγει την πόρτα της μελαγχολίας. Αυτή η απροσδιόριστη μουντή εποχή δεν παύει να είναι ένα κομμάτι απ’ την ζωή μας, που αν μην τι άλλο πρέπει να τη ζήσουμε. Και θα τη ζήσουμε μόνο όταν σηκωθούμε απ’ τον προθάλαμο της αναμονής και ανοίξουμε, από αύριο κιόλας το ζεστό σαλόνι του χειμώνα. Στο σαλόνι βασίλευε γαλήνη. Γύρισα την πλάτη. Κοίταξα το μισοφωτισμένο δωμάτιο. Χιλιάδες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου φευγαλέα. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί, όπως μια χαλασμένη μαυρόασπρη εικόνα στην τηλεόραση. Ήθελα να πω πολλά. Ευτυχώς που είμαι επιρρεπής σε ενοχές. Ανακάτεψα την τράπουλα. Έκοψα, με σκοπό να απαλλαγώ απ’ αυτές. Δεν τα κατάφερα . Γι...

  Πόσο όμως να περιμένεις; Από την οικονομική κρίση, στην πανδημία, ύστερα η ακρίβεια , η εκτίναξη των τιμών στο ρεύμα, στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο. Προ των πυλών, ενεργειακή κρίση και η επισιτιστική. Ακριβά τα πάντα και με δελτίο. Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο! Στην άμυνα απαλλαγμένος από σκοπιμότητες περιμένεις. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά ,για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι. Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις κ...

Μεγαλώνοντας ανακαλύπτεις κάποια πράγματα, που εδώ και κάποια χρόνια σε έριχναν στο πάτωμα, νοιώθεις δε τόση σιγουριά για τον εαυτό σου, που σου επιτρέπει να δίνεις και συμβουλές. Ήρθε αναστατωμένη. Γεμάτη παράπονο και οργή. “Διάβασες τι γράφουν για μένα;” Πρέπει να μάθεις να τα ξεπερνάς της είπα. Να εκπαιδευτείς για να μπορείς να πετάς πέρα και πάνω απ΄ αυτό το τοξικό περιβάλλον, να κλείνεις τ΄ αυτιά στις οχλούσες φωνές, να αποκτήσεις ανοσία στο δηλητήριο. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι για πάντα. Σ’ αυτήν την κοινωνία την φιλοκατήγορη, η συκοφαντία είναι μέρος της καθημερινότητας, αποτελεί μια επιθετική πράξη, που φανερώνει την αδυναμία και την ανασφάλεια όλων αυτών που κατηγορούν τους άλλους. “Άλλωστε η συκοφαντία είναι ζήτημα πρωτιάς: καταφερόμαστε εναντίον κάποιου για να μην προλάβει να μας ρωτήσει: Εσείς ποιος είστε;” Τρομάζουν μήπως οι άλλοι υποψιαστούν την πραγματική τους μηδαμινότητα. Δυστυχώς σε μικρές κοινωνίες σαν τη δική μας, κάποιοι έχουν καημό να φανούν ανώτεροι απ' ό,τ...