Πόσο όμως να περιμένεις;
Από την οικονομική κρίση, στην πανδημία, ύστερα η ακρίβεια , η εκτίναξη των τιμών στο ρεύμα, στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο. Προ των πυλών, ενεργειακή κρίση και η επισιτιστική. Ακριβά τα πάντα και με δελτίο.
Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο! Στην άμυνα απαλλαγμένος από σκοπιμότητες περιμένεις. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή.
Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά ,για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι.
Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορώ τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό και αταξίδευτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου