Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Στρίβεις το χερούλι της πόρτας αριστερά



Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.
Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας.  Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από το διάλογο. Περισσότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι το ίδιο κείμενο, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, αποκτάει μια καινούργια διάσταση και γίνεται άλλο.
Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας αριστερά   και αφήνεις πίσω  τον μικρόκοσμο σου, τον απέραντο, πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα,  που  σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς  με ανάσες που ολοκληρώνονται,  σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου,  που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή.  Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος,  είναι κόσμος μας.

Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον του μικρόκοσμου μας, μοιάζουν αστεία. Τα διλλήματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.
Το είχα γράψει κάποια παραμονή Χριστουγέννων, που η κρίση ακόμα δεν είχε κτυπήσει τη πόρτα μας.  Σε ένα μήνα θα γιορτάσουμε το Πάσχα εν μέσω κρίσης. Πιο χρήσιμο σήμερα.
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Μπορεί να έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, δεν έχουμε όμως μια αριστερή κοινωνία



Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ.  Όταν  το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργούσε με λογικές αγοράς,  στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που  υπηρετεί,  τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;   
Το πτυχίο του Πολυτεχνείου  εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη,  ήταν  φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός,  να μην υπάρχουν αντιστάσεις.
Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τι να περιμένεις σήμερα;
Όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν  η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία  οι  μοναχικές πορείες και   ο κερματισμός του κοινωνικού ιστού,  μεγάλωσαν  την  η απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει.
 

Μπορεί σήμερα να έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, δεν έχουμε όμως μια αριστερή κοινωνία.    Η στήριξη  που παρέχει είναι συγκυριακή και  αύριο   μπορεί να στραφεί σε αντίθετη κατεύθυνση .   Δυστυχώς δεν μπορεί  εύκολα να απαλλαγεί από νοοτροπίες παρελθόντων ετών,  που με επίκεντρο την αγορά διαμόρφωσαν  ένα περιβάλλον αποξενωμένο από αξίες και ιδανικά
Ο Λαός  μέχρι σήμερα είχε  διαχωρίσει  τη θέση του και μπορεί να αποκαλείτο  κυρίαρχος, αυτό όμως δεν προέκυπτε από καμία διαδικασία.
Η εξουσία, νομιμοποιημένη από κανόνες, που είχε αυτή ορίσει,   ακολούθησε  μια αντίθετη πορεία,  υπερασπιζόμενη τα δικά της ζωτικά συμφέροντα.
Και  η επιστημονική κοινότητα όμως, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε τις φωτεινές εξαιρέσεις, από την μεταπολεμική περίοδο,  μέχρι σήμερα,     οδηγήθηκε σε μια φθίνουσα πορεία, υπερασπιζόμενη  τα στενά της οικονομικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα υπήρξε χείριστο παράδειγμα για το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας. 

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Η μόνη ιστορία μου το μέλλον





 «Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω», έγραφε σε ένα παλαιότερο κείμενο  ο Οδυσσέας Ιωάννου, - εξαιρετική γραφή - όχι τα άλλα. Οι ευτυχισμένες στιγμές, οι εύκολες νίκες, τα γκολ από θέση οφσάιντ  που δεν μου ακύρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι αν κάποτε ζούσα καλύτερα. Τι σημαίνει καλύτερα; Το μόνο μέτρο σύγκρισής μου είναι το παρόν και η μόνη ιστορία μου το μέλλον. Τα υπόλοιπα –αναφορές, καταγωγές, βιώματα- έτσι κι αλλιώς κάπου υπάρχουν, τι νόημα έχει να κάνω καταμέτρηση και να βάλω τάξη στην αποθήκη;»

Να έρθουμε στα δικά μας. Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε. Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα.
«Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου».

Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας.
Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που αρνείται να λειτουργήσει . Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας, όχι για να δείξουμε την καταγωγή μας, αλλά για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε άξιοι να προβάλουμε τον δικό μας πολιτισμό.
Η Ελλάδα είναι ιστορική χώρα, άρα και η περιφρόνηση των νόμων και ο λαϊκισμός και το ρουσφέτι, και η αρπαχτή και αυτά «ιστορικά» είναι.
Αυτά δυστυχώς θα αφήσουμε, κληρονομιά στις γενιές που έρχονται. Τα ιστορικά ρουσφέτια, τις ιστορικές αρπαχτές , την ιστορική διαπλοκή, τη ιστορική κομπίνα, τον ιστορικό λαϊκισμό τον ιστορικό εκσυγχρονισμό  το ιστορικό  ψέμα.  Και τόσα άλλα τρανά ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγήν
.



Τέλος φόρμας

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...