Τελευταία σελίδα αριστερά

Απαισιοδοξία εισπράττουν οι αναγνώστες και άντε τώρα εσύ να ξεκολλήσεις τη στάμπα. Με τίποτα. Κατά καιρούς προσπαθώ με διάφορα επιχειρήματα να απαλλαγώ από έναν   άδικο κατά την γνώμη μου χαρακτηρισμό, όμως το αμέσως επόμενο κείμενο τον ενισχύει.   Και τον ενισχύει γιατί τελικά η αισιοδοξία δεν έχει   να κάνει με το μέλλον. « Τι κάνουμε στο παρόν μας;   Όσοι   αγωνιούμε γι’ αυτό,   είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν  πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, το συμβιβασμό, τη συναλλαγή,   την διαχείριση του παρελθόντος,    την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους…    μόνο θλίψη μεταφέρουν…» ούτε και αυτό το απόσπασμα σε κείμενο πριν ένα μήνα υπό τον τίτλο «Χαλασμένη παρτίδα» κ...

Μια πραγματικότητα σαν πύθωνας μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. «Ο ήχος του όπλου, του αυτόχειρα Καρυωτάκη, θα ηχεί πάντα στ' αυτιά των λεπταίσθητων ανθρώπων που έχουν το καταραμένο χάρισμα να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των άλλων ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ τους», σχολίαζε παλαιοτέρα η αγαπημένη φωνή του ραδιοφώνου. Αυτό που απλά λέμε, «έλα στη θέση μου», και που ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν ουσιαστικά. Να δουν το έγκαυμα και να νιώσουν τον τρόμο της φωτιάς, να ακούσουν το ουρλιαχτό και να αισθανθούν στο σώμα τους τη βία που υφίσταται ο άλλος. Δεν μιλώ μεταφυσικά ούτε μεταφορικά. Είναι λέω παιχνίδια αυτά του μυαλού και της καρδιάς που σε κρατούν μετέωρο ανάμεσα στους δύο κόσμους, έτσι που και ο θεός να διστάζει και ο διάβολος να έχει αμφιβολίες για πάρτη σου. Πολλές φορές η παρουσία μου είναι διάλειμμα. Στα διαλείμματα άλλωστε, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει. Στα διαλείμματα τελικά, όπως μας έχουν καταντήσει, έχουμε λίγο χ...

Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μέρες που περιμέναμε δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα τα θυμόμαστε αυτά τα χρόνια το ’10 το ’11,   το’12   το 13’ το '14 και δεν ξέρω αν αντέχουμε και άλλα,    σαν την πιο ζοφερή περίοδο της μεταπολεμικής Ελλάδας.   Θα τα   μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον. Δεν μπορεί να στηρίζει ο Λαός τη τύχη του σε κάποιους βουλευτές των δύο   κομμάτων της συγκυβέρνησης. Η τύχη του είναι   στα δικά του χέρια. Τι άλλο θα ζήσουμε…   και δυστυχώς αυτό που ζούμε δεν είναι πόλεμος,   ο πόλεμος έχει αρχή και τέλος. Έχει συμμετοχή, έχει μάχες έχει νίκες και ήττες. Έχει προ και μετά. Συντρίμμια και ανοικοδόμηση. Ο πόλεμος έχει μετρήσιμο χρόνο. Η λήξη του πολέμου, σε βρίσκει στην αφετηρία για μια νέα αρχή, δύσκολη όπως κάθε αρχή, αλλά και ελπιδοφόρα. Λοιμοί σεισμοί καταποντισμοί, ωχριούν μπροστά στο απροσδιόριστο του χρόνου, μιας   κρίσης, που ό...

Είναι οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Δεν ζητήσαμε   τον ουρανό με τ’ άστρα    απ’ αυτή τη ζωή, απλά πράγματα ευχόμαστε να ζήσουμε. Την   ελευθερία,   την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή. Δυστυχώς λύσαμε τα δύσκολα και κολλήσαμε στα απλά. Τώρα θα μου πείτε, τα δύσκολα τα λύσανε άνθρωποι προσηλωμένοι στην επιστήμη τους και στην κοινωνία, τα απλά τα ανέλαβαν εργολαβικά οι πολιτικοί,    κάνοντας κύκλους,   γύρω από τον εαυτό τους   και το μικρόκοσμο τους.   Το αποτέλεσμα; Πάντα μια τρύπα   στο νερό. Ο Μητσοτάκης απειλεί και πάλι ,στέλνει εσπευσμένα τους ελεγκτές   δημόσιας διοίκησης για να επανελέγξουν τις συμβάσεις   των αορίστου χρόνου υπάλληλων. Αυτή η ομάδα των εργαζομένων «αορίστου χρόνου» -     τι όρος και αυτός -       που εκτελείται  πρώτη,  είναι    ίσως η πιο ταλαιπωρημένη ομάδα εργαζομένων του δημοσίου. Έχουν ζήσει την απόλυτη παράνοια   της εξουσίας, κεντ...

Τελικά η κάθε γενιά έχει το δικό της Πολυτεχνείο. Κάθε γενιά γίνεται θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Ας ευχηθούμε να διακοπεί κάποια στιγμή αυτό το γαϊτανάκι της ιστορίας και το νέο Πολυτεχνείο να δικαιώσει τον αγώνα των παιδιών μας. Έχουν γραφτεί πολλά. Το «Πολυτεχνείο» όμως, θα παραμένει η κορυφαία αντιστασιακή πράξη της γενιάς μου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 σήμανε το τέλος της Χούντας. Αυτή η γενιά κάθε τέτοια μέρα ακούει το προσκλητήριο των νεκρών της. Των παιδιών που θυσιάστηκαν για ελευθερία και δημοκρατία. Την έκανε η γενιά μας την θυσία. Γι΄ αυτό σήμερα βλαστημάω. Έχει κι’ αυτή παράσημα αντίστασης όπως και η προηγούμενη. Η κατάληξη τελικά δεν δικαιώνει τον αγώνα. Οι πατεράδες μας για ανταμοιβή φορτώθηκαν μια χούντα και οδηγήθηκαν στα ξερονήσια και εμείς χαμένοι γυρεύαμε   ταυτότητα... μέχρι που ήρθε η τρόικα… Τιμούμε και σεβόμαστε τους αγώνες που δώσατε με το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", γράφει ο Θάνος Δημά...