Τελευταία σελίδα αριστερά

Ζούμε μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Πριν τελειώσει, που θα τελειώσει σύντομα, έχει αξία να αποθεώνουμε την κάθε στιγμή της. Δεν έχουμε κάθε φορά την ευκαιρία, να περνάμε τόσο δύσκολα. Άρχισα να αφαιρώ μια άνοιξη, που δεν είναι και Άνοιξη, άλλωστε έχουμε αφαιρέσει τόσα σ΄ αυτή ζωή. Πολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια. Για όσους αντλούν δύναμη από το μέλλον...Είμαστε στα τέλη Μαΐου, σε λίγες μέρες θα μπει ο Ιούνιος. Από μόνος του ο Ιούνιος είναι ένας κύκλος. Ανοίγει και κλείνει, σαν μικρογραφία μιας ολόκληρης χρονιάς και σου δίνει την ευκαιρία, να σχεδιάσεις, να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς. Είναι μια αφετηρία . Απ’ αυτόν αρχίζει το μέτρημα. Άλλωστε έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από την εποχή που γνωρίζαμε, ότι «είμαστε από ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα» Και εμείς στα όνειρα μας έχουμε απαιτήσεις « Βρεθήκαμε με ένα σύννεφο αγάπης στα χέρια σαν το ψάρι έξω από τα νερά του και με μια γροθιά έρωτα στο στήθος σαν κολασμένοι κατά λάθος στο παρ...

Έκανα μια βόλτα, από τον Ανεμόμυλο μέχρι το Λιμάνι. Η πλατεία ήταν άδεια. Νοιώθω ο τελευταίος ζωντανός σ’ αυτήν την πόλη. Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας. Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής και δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα της προσπάθειας. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που δεν ξέρω ακόμα, σαν σχήμα, σαν μορφή, σαν απόδειξη. Ξέρω όμως, που έχει φωνή, έχει ψυχή, έχει την αποφασιστικότητα εκείνη, που δίνει κουράγιο να ξεκινήσει την εξερεύνηση. Μπορεί η νίκη από την ήττα να είναι ένα βήμα απόσταση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως εμείς δεν θα περπατήσουμε. Τέρμα τα γέλια, τέρμα τα παιγνίδια στις πλάτες των παιδιών μας . Το «κάτι θέλω να πω» είναι η μαγιά, για να βρεθούν οι λέξεις. Να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, που περιφέροντα...

Ετοίμασα το σπίτι κατάλληλα για να με δεχτεί μόνον. Το φώτισα με κάθε είδους πολύχρωμα κεριά. Ένα στρογγυλό ασημί κομμάτι φωτός, από τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου, ξεχώριζε στο κέντρο της θάλασσας απέναντι, κάποιοι θα μπορούσαν να το εκλάβουν σαν σημάδι και να έδιναν τη δική τους μεταφυσική εξήγηση. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια συγκυρία φυσικών φαινομένων .Η μοναξιά του σπιτιού σε κάνει πρώτο μαθητή, διαβάζεις βλέπεις ταινίες, ακούς Χατζιδάκι και γράφεις. Μόνος στο σπίτι. Έχω την εντύπωση, ότι έζησα ανάποδα. Νομίζω ότι ξεκινάω τη ζωή μου από το τέλος. Νοιώθω λίγο - λίγο κάθε τέτοια ώρα, να αυτοκτονώ και να πενθώ τον παραλίγο θάνατό μου. Υπό το φως των κεριών, που αναδεικνύεται σιγά - σιγά, ύστερα από το βασίλεμα του ήλιου, σου γράφω εσένα φίλε μου, που έφυγες πριν 40 χρόνια. “Ξέρεις μεγαλώσαμε. Νοιώθω τη ζωή να μου ξεφεύγει από τα χέρια. Ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Οι άνθρωποι δεν κά...