Τελευταία σελίδα αριστερά

Σήμερα ένα κείμενο αναγνώστριας, αισιόδοξο, στο πνεύμα του φθινοπώρου. Φόρεσα στολή αναισθησίας Έμπαζε πόνο από παντού Καλύτερα γυμνή, είπα, να ζήσω Κατίνα Βλάχου, 2012 Ανηφορίζοντας προκάλεσα και προσκάλεσα την αναισθησία να γίνει συντρόφισσα, αλλιώς δεν τη βγάζω. Αλλά όσο ανηφορίζω, τόσο αυτή απομακρύνεται. Ευτυχώς. Κι όσο τραβά η ανηφόρα, τόσο ντύνει με τη σιδερένια πανοπλία της τους αληθινούς της συντρόφους, και μ' αφήνει γυμνή, αφού έτσι θέλησα πραγματικά να μείνω. Τους βλέπω, αμέτοχος θεατής, να υπογράφουν μνημόνια, να παίρνουν μέτρα, να κάνουν περήφανες δηλώσεις, να φωνάζουν ψεύτικες υποσχέσεις, που αφορούν όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς τους. Τους βλέπω να μειώνουν προσωπικότητες, να πατούν αξιοπρέπειες, να καταχρώνται ξένα λεφτά. Ο τρόπος τους, στάση ζωής και ευαγγέλιο υπαγορεύεται από την απόλυτη άγνοια της θέσης των άλλων και από την απόλυτη άρνηση να έρθουν στη θέση των άλλων. Επί του πρακτέου, άσχετοι. Επί της ουσίας, απόντες. Παρόντες μόνον στο βάθρο ...

Πριν ένα χρόνο. Πριν 20 χρόνια, το ίδιο κείμενο, με διαφορά λίγες λέξεις. Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε μια ώρα από το φως και την έκανε σκοτάδι. Φθινόπωρο, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τα σαββατοκύριακα ακόμα πιο δύσκολα. Πιο βασανιστικά. Ένα κείμενο, που επαναφέρω, γιατί μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Ένα κείμενο αισιόδοξο, γεμάτο μελαγχολία, του δικού μου φθινοπώρου. Του δικού μου Σεπτέμβρη. Να φορέσουμε τη φθινοπωρινή στολή και να βγάλουμε τη γλώσσα έξω κοροϊδευτικά, στα γκρίζα σύννεφα, πριν προφθάσουν να μας σκεπάσουν. Στόχος είναι να πιάσουμε τη θέση της μελαγχολίας, βάζοντας εκεί που ετοιμάζεται να στρογγυλοκαθίσει, μια ψεύτικη που μόνο εμείς θα ξέρουμε. «φθινόπωρο και Κυριακή» ο τίτλος του και η συνταγή δοκιμασμένη. Κυριακή απόγευμα Βρέχει, βρέχει συνεχώς. Νατες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές και πριν και τώρα ίδιες σκληρές και αδυσώπητ...

«Με μολύβι και χαρτί», μου εξομολογήθηκε σήμερα ένας φίλος επιχειρηματίας, «για να είμαι συνεπής απέναντι στο κράτος, στους εργαζόμενους και στον εαυτό μου, πρέπει κάθε μήνα να βάζω 18.000 ευρώ από την τσέπη μου, που δεν έχει. Με χαρτί και με μολυβί, χωρίς να το παιδεύουμε άλλο το θέμα, με άγνωστες ξένες λέξεις, με ασαφείς οικονομικούς όρους, με αγορές αγνώστου διαμονής. Επτωχεύσαμε! Με χαρτί και με μολύβι. Και όχι τώρα, εδώ και πολύ καιρό. Και τα μνημόνια; Τα σκληρά μέτρα λιτότητας που δεν έχουν τελειωμό; Οι αιματηρές θυσίες του λαού για να ξεπεράσει η πατρίδα την κρίση; Όλα αυτά με χαρτί και μολύβι, είναι για να σκεπάσουν το λάκκο με περισσότερο χώμα. Κάτι χρυσά δόντια και κάτι ξεχασμένα δαχτυλίδια είναι, που απέμειναν. Το πετσί μας είναι, που γδέρνουν τόσα χρόνια. «Προς τι» έγραφα χθες, και θα μπορούσε και σήμερα να το πούμε. Προς τι όλη αυτή η φασαρία; Αφού το μείον είναι πλάκα βαριά, ασήκωτη. Όταν το κράτος ζητάει προκλητικά παραπάνω απ’ αυτό που μπορεί να πληρώσει...

Είναι από κείνες τις μέρες, που δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, από εκείνο το «Προς τι», που η Κική Δημουλά, μου έμαθε να γράφω στο πανό διαμαρτυρίας, όταν οι λέξεις απεργούν. Όταν οι λέξεις, αρνούνται, να επαναληφθούν. Όταν δεν έχουν πλέον να πουν τίποτα. Όταν από την τελευταία φορά που είπαν, μαρμάρωσαν . Ούτε βήμα μπρος. Προς τι λοιπόν; Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω Ελάχιστες διορθώσεις. Έσβησα ένα και μια και δεν είχε τίποτα να δέσει βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα όχι και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο Προς τι να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή. Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια, τόσο μελάνι και χαρτί. Προ τι να γράψω για τα παιδιά της Αφρικής, για την πείνα του τρίτου κόσμου και την δική μας . για το εκλογικό σώμα που φοβήθηκε μη του πάρουν αυτά που δεν έχει. Προς τι να γράψω για τα περιβάλλον, λόγο επετειακό, τον ίδιο με τον περσινό και τον προπέρσινο. Προς τι για την Πατρίδα μας που μας σκοτώνει κα...

«Και νέα επαχθεί μέτρα για το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, ετοιμάζει να εφαρμόσει από τον Σεπτέμβριο η ελληνική τρόικα κατ’ εντολή της ξένης». Βεβαίως και δεν αποτελεί είδηση το παραπάνω. Και αν επιστρέφω στις ανεπίκαιρες αλήθειες μου, είναι, γιατί το χρονογράφημα μου, κινείται σε άχρονους χρόνους και την επικαιρότητα την υπαγορεύουν κάθε φορά δυνάμεις, που ξεπερνούν την επανάληψη στη θλίψης. Θα συνεχίσουμε απαντώντας με σιωπή, σε όλα αυτά που περίμενα, και με υπομονή μεγάλη, μέχρι η χώρα να απαλλαγεί και από τα τελευταία υπολείμματα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Και λέω υπολείμματα γιατί χρειάστηκαν τρία κόμματα, τα δυο που κυβέρνησαν και ένα δυστυχώς από το χώρο της αριστεράς που όταν έλεγε την λέξη «κυβερνώσα» δεν είχαμε καταλάβει τι εννοεί, για ρίξουν την χαριστική βολή. Ολοταχώς στην γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη, που εφέτος δεν θα είναι χάρτινος, αλλά σκληρός σαν τον Απρίλη του ’46.ή του ’67 Τα γεγονότα από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άπο...