Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Γι’ αυτά που ονειρευόμαστε




Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μέσα από το τηλεοπτικό γυαλί,   μοιραία θα ενισχύσεις αυτή τη σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα, αλλά και σαν τοπική κοινωνία.
Όσο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν διστάζουν να τα παίζουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί, αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία αυτή των εκλογών. 
 
Πάλι εκλογές είχαμε όταν κατέφευγα στα «Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ Μπουμ», σ’ εκείνες  τις εκλογές, ήρθε ο ίδιος ο Βασίλης Αλεξάκης υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβεβαιώσει με τις θέσεις του αυτό που ονειρευόμαστε.
«Επειδή πιστεύω ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της, επειδή τα κέρδη του κεφαλαίου δεν καταλήγουν ποτέ στις τσέπες των εργαζομένων,
Επειδή δεν δέχομαι να ονειρεύονται άλλοι για λογαριασμό μου,
Επειδή δεν θέλω να ζήσω σε μια καμένη γη που την περιβάλλει μια βρώμικη θάλασσα, ούτε σε μια κοινωνία όπου επιπλέουν οι απατεώνες σαν τους φελλούς,
Επειδή μια χώρα που περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους νέους είναι μια χώρα χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν,
Επειδή δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται οι αδέσποτες σφαίρες να βρίσκουν πάντα τον στόχο τους,
Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα,
Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για την χειραφέτηση της παιδείας είναι ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, 
Eπειδή η θέση των εικονισμάτων είναι στις εκκλησίες και όχι στα σχολεία, τα δικαστήρια και τους στρατώνες,
Επειδή το Βυζάντιο δεν συνεχίζει την Αρχαιότητα αλλά την αναιρεί όπως η νύχτα αναιρεί τη μέρα,
Επειδή, όπως έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά,
Επειδή κάποτε πρέπει να γίνουν γνωστά τα περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας και των μοναστηριών,
Επειδή μια χώρα όπου έχουν ανθίσει τόσα τραγούδια για τη «μαύρη» ξενιτιά θα έπρεπε να συμπεριφέρεται διαφορετικά στους ξένους,
Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού,
Επειδή ευελπιστώ ότι θα ισχύσει κάποτε η δημοτική και για τα κύρια ονόματα,
Επειδή με ξαφνιάζει το γεγονός ότι το τόσο διαδεδομένο όνομα Γιάννης δεν εμφανίζεται σε κανένα δελτίο ταυτότητας,
Επειδή θεωρώ ότι η ωραιότερη λέξη που έδωσε η Ελλάδα στον κόσμο είναι η λέξη διάλογος,
Επειδή η λέξη μονόλογος είναι δυστυχώς κι αυτή ελληνική,
Επειδή κανένας λαός δεν δικαιούται να κομπάζει για τη γλώσσα του, γιατί καμιά δεν είναι δημιούργημα ενός μόνο λαού,
Με μεγάλη μου χαρά θα πάρω μέρος στον αγώνα που διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου.
Για τον Αλεξάκη  και για τον κάθε Αλεξάκη,  που σκέφτεται, που αγαπάει που ερωτεύεται, που ονειρεύεται.   Γι’ αυτούς που η ημερομηνία των εκλογών δεν είναι καταληκτική,  που είναι αφετηρία για μια νέα εποχή.
Ευτυχώς που μέσα σ’  αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας, υπάρχουν και αυτοί  που σκέφτονται το μέλλον, που   σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, Είναι αυτοί, που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα.

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Μαύρη μουτζούρα






Όταν γράφτηκε  το παρακάτω, δεν  μπορούσα να φανταστώ ότι  έχει και άλλο παρακάτω.  Δεν  μπορούσα να φανταστώ   ότι η δίψα για μια θέση, στο όπου να ’ναι, θα είχε αυτήν την οδυνηρή κατάληξη.  Μια απόλυτη μουτζούρα.  Μαύρη μουτζούρα. Παρακολουθώ κάτι τύπους αυτές τις μέρες, που φλερτάρουν την εξουσία. Υπερεκτίμηση δυνατοτήτων; Άγνοια κινδύνου; Βλακεία.  Στο τελευταίο δεν έχει θέση το ερωτηματικό, μόνο η περικεφαλαία, άλλωστε τρώνε την χυλόπιτα και γλύφουν τα δάκτυλα τους.
Αυτή η εικόνα ξεπεσμού, που προβάλλεται, αν την διαβάσεις από την ανάποδη, τα συμπέρασμα που προκύπτουν, είναι χρήσιμα προς αποφυγήν. Με πρόσχημα το συλλογικό, το ΕΓΩ αυτή την περίοδο παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Ένα ΕΓΩ και άπειρα ΘΕΛΩ, με το ΜΠΟΡΩ να έχει σκοτώσει το ερωτηματικό. Και ύστερα μου λέτε γιατί ζηλεύω τα πουλιά. Να μπορούσα να πετάξω, να δω από ψηλά τα βουνά των ΕΓΩ και των ΘΕΛΩ τους μικρά, γιατί εδώ κάτω κινδυνεύω να πνιγώ.
 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Και όταν το έγραψε ο Καβάφης δεν υπήρχε η τηλεόραση…
Αυτές τις μέρες των παθών της κοινωνίας, που δυστυχώς δεν κρατάνε μια εβδομάδα όπως του Χριστού, με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε. Ας είναι, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων. Ας είναι μάθαμε στα λίγα γι’ αυτό μπορούμε και τα πολλά…δεν περιμένουμε την ανάσταση, ένα κομμάτι της ψυχής μας, όμως ότι και να γίνει θα το κρατήσουμε, εκεί το «α» το στερητικά δεν έχει θέση. Αυτά τα λίγα είναι πολλά.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Ε! ΟΧΙ δεν θα σ’ ακολουθήσω



ΟΧΙ ρε «φίλε»  και το «φίλε» σαν σχήμα λόγου γιατί  φίλος  μου δεν είσαι.  Δεν πρόκειται να σε ακολουθήσω. Πριν λίγο  δεν έφτυνες εκεί που  γλείφεις;  Κανονικά, αυτό το διάστημα, θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. Tο κάνω στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου, ότι δεν θα θυμώσει με όλα αυτά τα δήθεν.
Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική, αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν βλάπτει να επαναλάβουμε τις αιρετικές μας απόψεις περί φιλοδοξίας.
Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Ποιοι το λένε; Μα φυσικά οι φιλόδοξοι. Η φιλοδοξία, κυρίως στην πολιτική πρέπει να συνοδεύεται  και με μια πορεία  προσφοράς στην κοινωνία, με μια συνέπεια,   με μια σταθερότητα. Ο Γεώργιος Ράλλης έλεγε σε μια συνέντευξη του, ότι ένας καλός πολιτικός, πρέπει  πρωτίστως να είναι και καλός άνθρωπος.  Και συ φίλε μου, προκειμένου για μια θέση, πουλάς τη μάνα σου και τον πατέρα σου. Δεν είσαι καλός άνθρωπος.   
Ο φιλόδοξος μετέρχεται χίλιους τρόπους προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρώστια του. Το πάθος του τον οδηγεί πολλές φορές στην ανεντιμότητα, στον συμβιβασμό, στο ξεπούλημα. Ε! ΟΧΙ δεν θα σ’ ακολουθήσω.
Τι θα πει κύριε είναι σεβαστή η φιλοδοξία. Ωραία την ικανοποίησες. Η συνέχεια είναι όμως οδυνηρή και δυστυχώς δεν είναι μόνο για σένα. Η φιλοδοξία ποτέ δεν είναι σεβαστή, γιατί εμπεριέχει εγωισμό. Κανείς φιλόδοξος δεν ξέρει που πρέπει να σταματήσει, βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία προσωπικής κατάκτησης, εις βάρος τις περισσότερες φορές της κοινωνίας.
Η δόξα ανήκει στους ήρωες, σε αυτούς που θυσιάζουν ακόμα και τη ζωή τους για αξίες και ιδανικά. Με τη δόξα στεφανώνει ο Λαός αυτούς που ποτέ δεν την αναζήτησαν, γιατί η δόξα έπεται της προσφοράς. Αυτοί που την κυνηγούν είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι.


Σε αυτές τις εκλογές ούτε να γελάσουμε δεν μπορούμε. Δεν είναι ούτε σοβαρά ούτε αστεία αυτά που παρακολουθούμε, είναι βαρετά. από την πολλοστή επανάληψη και την έλλειψη φαντασίας. Μόνο σε αποστροφή οδηγεί μια τέτοια εικόνα.
Τα φαινόμενα της διαπλοκής, των «πάρε δώσε», των εκδουλεύσεων, του ρουσφετιού και της διαφθοράς, είναι  τόσο έντονα  που καθορίζουν  καινούργια στάνταρ, ενός σύγχρονου τοπικού μεσαίωνα.
Ομάδες, υποομάδες, ανίερες εσωτερικές συμμαχίες, σε μια άνευ προηγούμενου παρατεταμένη κρίση έχουν επιδοθεί στην απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπίσουν συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες.
Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της.
Έχω διαπιστώσει, ότι το διαμορφούμενο κλίμα δεν έχει να κάνει με την κοινωνία, αυτή έχει τα δικά της κριτήρια, το κλίμα περιορίζεται σε αυτόν, το στενό κύκλο, που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είτε άμεσα σαν υποψήφιοι, είτε σαν προσκωλυόμενοι.
Οι μέθοδοι επικοινωνίας είναι τόσο ξεπερασμένοι, που δεν θα επηρεάσουν ότι στο ελάχιστο το εκλογικό σώμα. Λείπει η φαντασία και ο ερωτισμός, απαραίτητα συστατικά για να έρθουν κοντά οι άνθρωποι.
Με κριτήριο την αισθητική πορεύομαι. Την καλή πρόθεση που δεν χρειάζεται λόγια, αλλά μάτια. Είναι αλήθεια, που σ’ αυτό το επιβαρημένο περιβάλλον, η αισθητική είναι ανακόλουθη από την πραγματικότητα, με λίγη προσπάθεια όμως και καλή πίστη από μέρους μας, μπορούμε να αξιολογήσουμε, να ξεχωρίσουμε και να ακολουθήσουμε.
Κοιτάξτε τους στα μάτια, όσο και αν έχουν εκπαιδευτεί, ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρύψουν την αλήθεια.
Το προσκήνιο αυτής της περιόδου με αφήνει παντελώς αδιάφορo, ότι φαίνεται και κάνει φασαρία είναι ανάξιο σχολιασμού, στο περιθώριο όμως αυτού του πανηγυριού υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί, στο χέρι μας είναι, να τους ανακαλύψουμε…Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γιατί ακόμα και μέσα σ’ αυτήν τη μαυρίλα, υπάρχουν σημάδια καθαρά.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Και μια ανακύκλωση…



Πάντα έτσι συμβαίνει,  ξεκινάω με ενθουσιασμό,  ύστερα μπουκώνω.  Πολλά λόγια, κενά λόγια.  Και μια ανακύκλωση…  Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθω ήδη κουρασμένος
Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην.
Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.
Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν.
Αυτήν την περίοδο την προεκλογική εκτός από τις σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτες ελπίδες που μας προσφέρει, με κάποιο μαγικό τρόπο μας αφαιρεί εξ ολοκλήρου και την μνήμη.
Με τα παραπάνω δεν αναφέρομαι στο σύνολο του εκλογικού σώματος, αναφέρομαι στην μετακινούμενη μάζα, όπως ορθά υποστηρίζει ο Χρήστος Γιανναράς, σε  παλαιότερο άρθρο στην «Καθημερινή της Κυριακής»
«Υπάρχει βέβαια πάντοτε εκείνο το τμήμα του εκλογικού σώματος (στην Ελλάδα απελπιστικά μεγάλο), που ψηφίζει χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση με τον πρωτογονισμό η την ψυχανωμαλία του οπαδού, είναι το δυσφόρητο βαρίδι που κρατάει τη χώρα στην υπανάπτυξη, στην συνεχώς επιτεινόμενη υποβάθμιση της ποιότητας …»
Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους, κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων, φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων, ισορροπιστές και γεφυροποιούς, συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο για να μας βασανίζουν και να βασανίζονται.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...