Τελευταία σελίδα αριστερά

Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μέσα από το τηλεοπτικό γυαλί,     μοιραία θα ενισχύσεις αυτή τη σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα, αλλά και σαν τοπική κοινωνία. Όσο μειώνεται ο προεκλογικός χρόνος και το παιγνίδι ανάβει, οι πρωταγωνιστές υπό την επήρεια της μέθης και τη ψυχραιμία να έχει πάει περίπατο, δεν διστάζουν να τα παίζουν όλα για όλα. «Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο, ταπί, αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού. Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία αυτή των εκλογών.    Πάλι εκλογές είχαμε όταν κατέφευγα στα «Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ Μπουμ», σ’ εκείνες   τις εκλογές, ήρθε ο ίδιος ο Βασίλης Αλεξάκης υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ ...

Όταν γράφτηκε   το παρακάτω, δεν   μπορούσα να φανταστώ ότι   έχει και άλλο παρακάτω.   Δεν   μπορούσα να φανταστώ     ότι η δίψα για μια θέση, στο όπου να ’ναι, θα είχε αυτήν την οδυνηρή κατάληξη.   Μια απόλυτη μουτζούρα.   Μαύρη μουτζούρα. Παρακολουθώ κάτι τύπους αυτές τις μέρες, που φλερτάρουν την εξουσία. Υπερεκτίμηση δυνατοτήτων; Άγνοια κινδύνου; Βλακεία.   Στο τελευταίο δεν έχει θέση το ερωτηματικό, μόνο η περικεφαλαία, άλλωστε τρώνε την χυλόπιτα και γλύφουν τα δάκτυλα τους. Αυτή η εικόνα ξεπεσμού, που προβάλλεται, αν την διαβάσεις από την ανάποδη, τα συμπέρασμα που προκύπτουν, είναι χρήσιμα προς αποφυγήν. Με πρόσχημα το συλλογικό, το ΕΓΩ αυτή την περίοδο παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Ένα ΕΓΩ και άπειρα ΘΕΛΩ, με το ΜΠΟΡΩ να έχει σκοτώσει το ερωτηματικό. Και ύστερα μου λέτε γιατί ζηλεύω τα πουλιά. Να μπορούσα να πετάξω, να δω από ψηλά τα βουνά των ΕΓΩ και των ΘΕΛΩ τους μικρά, γιατί εδώ κάτω κινδυνεύω να πνιγώ. ...

ΟΧΙ ρε «φίλε»   και το «φίλε» σαν σχήμα λόγου γιατί   φίλος   μου δεν είσαι.  Δεν πρόκειται να σε ακολουθήσω. Πριν λίγο   δεν έφτυνες εκεί που   γλείφεις;  Κανονικά, αυτό το διάστημα, θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. Tο κάνω στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου, ότι δεν θα θυμώσει με όλα αυτά τα δήθεν. Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική, αλλά με πολλά κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες, δεν βλάπτει να επαναλάβουμε τις αιρετικές μας απόψεις περί φιλοδοξίας. Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Ποιοι το λένε; Μα φυσικά οι φιλόδοξοι. Η φιλοδοξία, κυρίως στην πολιτική πρέπει να συνοδεύεται   και με μια πορεία   προσφοράς στην κοινωνία, με μια συνέπεια,     με μια σταθερότητα. Ο Γεώργιος Ράλλης έλεγε σε μια συνέντευξη του, ότι ένας καλός πολιτικός, πρέπει   πρωτίστως να είναι και καλός άνθρωπος.   Και συ φίλε μου, προκειμένου για μια θέση, πουλάς τη μάνα σου και τον πατέρα σου. Δεν είσαι καλός άνθρωπος....

Πάντα έτσι συμβαίνει,   ξεκινάω με ενθουσιασμό,   ύστερα μπουκώνω.   Πολλά λόγια, κενά λόγια.   Και μια ανακύκλωση…   Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθω ήδη κουρασμένος Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην. Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν. Αυτήν την περίοδο την προεκλογική εκτός από τις σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτες ελπίδες που μας προσφέρει, με κάποιο μαγικό τρόπο μας αφαιρεί εξ ολοκλήρου και τη...