Τελευταία σελίδα αριστερά

Σε συνέχεια του χθεσινού. Δυστυχώς παρότι θα περίμενε κανείς περισσότερη αντίδραση από την κοινωνία, με όλα αυτά που έχουν συμβεί, και αυτά που συμβαίνουν. Αυτό δεν έγινε. Θα μπορούσε… αν δεν είχαν προηγηθεί τα χρόνια της εκπαίδευσης, του μυαλού και της ψυχής. Μετά το μεγάλο παραμύθι των προηγούμενων δεκαετιών, ήρθε η ανώμαλη προσγείωση, φορτωμένη όμως από ενοχές. Πέραν όλων των άλλων, η ατομική ενοχή, αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στην έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης. Αισθάνεται ένοχος που πήγε στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, για την αγορά ενός ψυγείου και αγόρασε 20 ηλεκτρικές συσκευές με 1.000 άτοκες δόσεις. Για το χρηματιστήριο, που έπαιξε και έχασε. Για το στεγαστικό, για το εορτοδάνειο. Για το καινούργιο αυτοκίνητο, παραπάνω κυβικών από τα κυβικά του. Αισθάνεται ένοχος που βρήκε εργασία με την «βοήθεια» του βουλευτή, που δεν έκοψε απόδειξη, που δε ζήτησε απόδειξη, που έδωσε φακελάκι, που ακολούθησε το ρέμα… γιατί διαφορετικά… Αν δεν είχε αφομοιωθεί, δεν είχε εξομ...

Σε πρώτη σκέψη: «Και αυτή η κοινωνία δεν αντιδράει…». Φράση κλισέ κολλημένη στα χείλη, της πλειοψηφίας των μελών,αυτής της κοινωνίας . Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Πως ν’ αντιδράσει. Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες. Σε δεύτερη σκέψη: οι περισσότεροι δείχνουν διάθεση για συμμετοχή, και τότε έρχεται η άλλη φράση για να αποκαταστήσει τα πράγματα. «εγώ μόνος μου τι να κάνω …» Και τι να κάνει πράγματι ο καθένας μόνος του, όταν τη στιγμή που νοιώθει την ανάγκη να αντιδράσει, έχει ...

Για την τελετή, για την σημαία, για την φανέλα, για την ελευθερία. Πλησιάζει η εθνική επέτειος, ο λαός γιορτάζει την αρχή του πόλεμου. Παρελάσεις ξεκομμένες από τον Λαό, με την νέους να γυρίζουν την πλάτη στους «επισήμους», συμβολίζοντας την αποστροφή στην κλεψιά, στη ψευτιά στη διαφθορά. Την αποστροφή στην εξουσία, που οδήγησε τη χώρα στην κατοχή και την εξαθλίωση. Πάμε παρακάτω…αιτία ο ανεπίκαιρος εαυτός μου. Δεν χρειάζεται να το ξαναγράψω, ο εθνικισμός, ο τοπικισμός και όλα τα συναφή, είναι από τα πράγματα που μου προκαλούν αποστροφή, μέχρι αηδίας. Για να πούμε την αλήθεια, όταν παίζει η Ελλάδα, την παίζεις στάνταρ. Η πρόσφατη ιστορία της, από τον καιρό που προσπαθούσε να γίνει οργανωμένο κράτος - και ποτέ δεν έγινε - μας παρέχει απλόχερα, τα ασφαλή προγνωστικά για την πορεία της. Θα κάνουμε και αυτόν τον κύκλο. Θα ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση, θα ξαποστάσουμε για λίγο καιρό, όπως λέει και το εθνικό εμβατήριο και «ξανά προς την δόξα … τραβά» Τι να προβλέψουμε; ζούμε μι...