Τελευταία σελίδα αριστερά

Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες;   Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε.   Έτσι πολεμάω   το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για   να αποτινάξει από πάνω μου, από τα   βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά   τα τελευταία πταίσματα. Απολογίζομαι με λέξεις χωρίς αριθμούς.     Από ό,τι έμεινε. Από ό,τι άντεξα, σε ένα χρόνο που δεν κατάφερα να χωρέσω. Όσα και να έχω, λίγα φαίνονται. Κι όσο και να κοιτούσα από   κείνο το παράθυρο…Πουθενά. Μηνύματα στάχτες. Η τελευταία αλήθεια, όπως το τελευταίο ψέμα. Ένοιωσα σαν πειραματόζωο. Σώθηκες, τουλάχιστον; Έβαλα ψηλά τον πήχη, τόσο, που και τα όνειρα δυσκολεύονται. Ούτε ανάσα δε θα πάρει αυτό το διάστημα.   Μπορεί οι μέρες να τον ευνοούν,   και οι αντοχές να χαλαρώνουν, καμία   λέξη όμως απ’   αυτές που σέβομαι δεν θα του επιτρέψει να σηκώσει κεφάλι. Για τον εαυτό μου πάντα ο λόγος.   Το κόκκινο προτιμούσα για το τέλος, αυτό της φωτ...

Είναι οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Δεν ζητήσαμε   τον ουρανό με τ’ άστρα    απ’ αυτή τη ζωή, απλά πράγματα ευχόμαστε να ζήσουμε. Την   ελευθερία,   την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή. Δυστυχώς λύσαμε τα δύσκολα και κολλήσαμε στα απλά. Τώρα θα μου πείτε, τα δύσκολα τα λύσανε άνθρωποι προσηλωμένοι στην επιστήμη τους και στην κοινωνία, τα απλά τα ανέλαβαν εργολαβικά οι πολιτικοί,    κάνοντας κύκλους,   γύρω από τον εαυτό τους   και το μικρόκοσμο τους.   Το αποτέλεσμα; Πάντα μια τρύπα   στο νερό. Και πάλι απεργία σήμερα, οι εργαζόμενοι στους Δήμους   για άλλη μια μέρα στους δρόμους,    αντιδρώντας στο μέτρο της   εφεδρείας   - διαθεσιμότητας   - κινητικότητας   - απόλυσης. Τελεία και Παύλα. Αυτή η ομάδα των εργαζομένων αορίστου χρόνου,   που εκτελείται  πρώτη,  είναι     ίσως η πιο ταλαιπωρημένη ομάδα εργαζομένων του δημοσίου. Έχουν ζήσει την απόλυτη παράνοια ...

Από την φίλη μου την Ελένη,  που μου το χάρισε    πριν τρία χρόνια, κομμάτι της  ποιητικής συλλογής  «το γράμμα που λείπει» . Παραμονή  του Αγίου,  στην Κέρκυρα έναν  Άγιο έχουν και δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμο για να τον προσδιορίσουν.  Θα μου πείτε τη σχέση έχει το παρακάτω ;   Έχει σχέση με τον τόπο  αλλά  και με το χρόνο,  που σήμερα μου επιτρέπει  μόνο να επαναλάβω, ότι δεν μοιράστηκα  με νέους αναγνώστες αυτής εδώ της στήλης. «το γράμμα που λείπει»,  για να νικήσουμε το χρόνο…    «Δεν γράφουμε επειδή είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε, αλλά για να τον νικήσουμε τον καιρό, εν τέλει» Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει την θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα είμαστε μονάχα ένας σβώλ...

Με το παράπονο δεν θα ξεμπερδέψουμε. Όσο και να πολεμάς   με τον εαυτό σου,   έρχεται η   τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της.     Ειδικά αυτές τις μέρες…   Είναι τόση η πίκρα   στην περιρρέουσα     ατμόσφαιρα,   που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από   τις αναμνήσεις   και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Εκεί που νομίζω,   πως έχω κερδίσει την προσωπική   μου   μάχη,   βλέπω ανθρώπους   με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια μιας ζωής,   που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί οι τηλεοράσεις   να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. «Και των ανθρώπων όμως τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που...