Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Πως αλλιώς να το πω… Να συνεργαστεί

«Αν ήταν η αριστερά ενωμένη…» Δεν τρέφω αυταπάτες. Υπάρχουν αγεφύρωτες ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές. Είναι διαφορετικά κόμματα αυτά που σήμερα είναι στη βουλή και τα μικρότερα, εκτός βουλής. Δεν σας κρύβω ότι νοιώθω μια συμπάθεια για όλα. Ψηφίζω αριστερά κόμματα, ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες. Ψηφίζω αριστερά ακόμα και αν έχω σοβαρές διαφωνίες. Ψηφίζω κρίνοντας την ωφέλεια της ψήφου μου την δεδομένη χρονική στιγμή. Εξοργίζομαι όταν ακούω κομματικά στελέχη, ενός αριστερού κόμματος, να θεωρούν ότι μόνο το κόμμα τους είναι αριστερό και αντιμετωπίζουν με απαξίωση τα υπόλοιπα. Πολλές φορές αποτελεί και βασική αιτία να αλλάξω την επιλογή μου. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο κόμμα, άλλωστε αυτό συμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο σε όλα.
Στις επικείμενες εκλογές, εμείς που έχουμε ξεπεράσει τις αγκυλώσεις των στενών κομματικών ορίων, θα χαρούμε όταν το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων της αριστεράς είναι υψηλό. Και θα χαρούμε όταν το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ αυξήσουν τα ποσοστά τους. Πιο απλοϊκά δεν γίνεται να το γράψω. Εμείς που είμαστε απ’ έξω αναγνωρίζουμε τους αγωνιστές, τους ανθρώπους που φυλακίστηκαν, που διώχθηκαν, που αντιστάθηκαν, που θυσιάστηκαν. Και τα τρία κόμματα, όπως και αυτά που είναι εκτός βουλής, έχουν τέτοιες αναφορές.
Η αριστερά δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα, μπορεί όμως, σήμερα που ο Λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με το πιο σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού, που φτάνει στα όρια το κανιβαλισμού, να συνεργαστεί. Να συνεργαστεί σε ένα συνασπισμό κομμάτων, και κινημάτων ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική και να βοηθήσει να βγει η χώρα από το τέλμα.

Μια εβδομάδα προ των εκλογών να ξαναθυμίσω, αυτό που έγραψα την πρώτη της Άνοιξης. «Γιατί πάλι με την αριστερά; Για την προσδοκία, που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε, που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, την εσωστρέφεια που την βασανίζει δεν λέει να την εγκαταλείψει.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συνηγορούν: Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται πλέον την αριστερά. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.
Σήμερα η αριστερά περνάει από την θεωρία στην πράξη, από την διαμαρτυρία στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία. Πέρα από την ενίσχυση των ποσοστών της και την αποδοχή της κοινωνίας, χρειάζεται και ενίσχυση στο εσωτερικό της.
Να επανέλθουμε στην αρχή, στην Άνοιξη. Στην άνοιξη της εποχής, της ελπίδας, της προσδοκίας, της αριστεράς. Αν αντέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί από ότι θυμάμαι ήττες μετράμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε στην αριστερά.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Ας μεγαλώσει κι άλλο…

Σας έλεγα ότι περίμενα περισσότερη ταπεινότατα, πιο χαμηλωμένο βλέμμα, περισσότερο σεβασμό, στους ανέργους, στους συνταξιούχους, στους εργαζόμενους, στους κατεστραμμένους επαγγελματίες, στο Λαό που υποφέρει.
Τα κόμματα, που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα, με τις παραφυάδες τους, επιδεικνύουν μια εντελώς αντίθετη συμπεριφορά απ’ αυτήν που ακολουθεί η κοινωνία.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, ο Λαός δείχνει αξιοθαύμαστες αντοχές. Με αλληλεγγύη και συνεργασία, αντέχει στην μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση. Απεναντίας τα κόμματα που τον οδήγησαν σ’ αυτή τη καταστροφή, μετέρχονται τις ίδιες μεθόδους, προκείμενου να υφαρπάξουν για άλλη μια φορά την εξουσία.
Σε λίγες μέρες, θα κριθεί η δική μας αξιοπιστία, θα κριθεί η αντοχή μας για άμυνα μπροστά σ’ αυτήν την ισοπέδωση άξιων, θα κριθεί η συμπεριφορά μας και η αλληλεγγύη απέναντι στις επόμενες γενιές, απέναντι στα παιδιά μας.
Θα κριθεί αν αυτά που καταγγέλλουμε για τα κόμματα εξουσίας τα εννοούμε.

Όλα αυτά τα χρόνια, με κάποιο τρόπο μαγικό το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, χωρίς παρεκτροπές, ακολουθούσε την προκαθορισμένη πορεία. Δίνοντας πιστοποιητικό νομιμότητας στους κατ’ εξακολούθηση «κλεφτές». Αυτή την φορά η σκληρή πραγματικότητα υπαγορεύει να αντιμετωπίσουμε την εκλογική διαδικασία με μέγιστη σοβαρότητα . Δεν είναι όλα θέαμα, για να χειροκροτούμε στο τέλος της παράστασης. Δεν μπαίνουν στο σπίτι μας μέσω του τηλεοπτικού κουτιού για να μας ψυχαγωγήσουν, μπαίνουν για να μας κλέψουν. Τα εκατομμύρια που μαζεύουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς, είναι και αυτά μέρος των ελλειμμάτων που καλούμαστε να καλύψουμε, τα υπόλοιπα, αποτέλεσμα της πολικής που ακολούθησαν για 38 χρόνια, προκειμένου να διατηρηθούν πάση θυσία στην εξουσία εναλλάξ
Το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, αλλά και του εκλογικού σώματος, έχει στραφεί εναντίον του δικομματισμού και της λογικής των κομμάτων που κυβερνούν μέχρι σήμερα. Ας μεγαλώσει κι άλλο.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Πάμε Βαγγέλη

«Πάμε Γιώργο», είχε τον τίτλο στην δεύτερη έκδοση, την πρώτη δεν την θυμάμαι, «Πάμε Βαγγέλη» θα γράψουμε σήμερα, για να δούμε ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή, προς τον Γκρεμό είχαμε κατεύθυνση, μέχρι που πέσαμε…
Πολλές φορές γυρίζω πίσω, για να κάνω τις αναγκαίες συγκρίσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από αυτά που έγραφα τότε. Τα ίδια κα χειρότερα. Ζούμε ένα μεσαίωνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Θα τον ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον να τα λέμε, να τα γράφουμε, όχι που θα αλλάξουμε κάτι, αλλά για να αμυνθούμε ατομικά.
Για το ΠΑΣΟΚ και πάλι για να είμαστε επίκαιροι σήμερα με αυτά που συνέβαιναν εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Περπατούσα στην έρημη πόλη με σκοπό να γίνω ένα με το δρόμο, με τα σπίτια, με τα δένδρα, να διαλυθώ μέσα στα άλλα και να διαλύσω τους απρόσκλητους επισκέπτες, τους εφιάλτες, που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα.
«Η Ελλάδα επιταχύνει με αποφάσεις για το μέλλον». Σταμάτησα μπροστά στην γιγαντοαφίσα, υπογραφή «ΠΑΣΟΚ», μικρή και υποβαθμισμένη, τα υπαρξιακά άρχισαν να υποχωρούν, το ΠΑΣΟΚ, αυτό το άγνωστο, με γέμισε ελπίδα. Επιτέλους είχα κάτι σοβαρό για να σκεφτώ. Το ΠΑΣΟΚ που υπογράφει, είναι η Ελλάδα που επιταχύνει με αποφάσεις για το Μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ όμως πιο είναι; Είναι ένα κόμμα που είναι και δεν είναι. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με τον ιδρυτή του. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με την κυβέρνηση, παρότι αυτή αποτελείτε από στελέχη του. Αυτό το άγνωστο ΠΑΣΟΚ, υπογράφει το σύνθημα της ελπίδας και ταυτίζεται με την Ελλάδα. Αλλά για πια Ελλάδα πρόκειται; Για μια Ελλάδα πού μπορεί να κινηθεί με υψηλές ταχύτητες προς τα εμπρός ή θα χρειαστεί να πετάξει στην πορεία τα περιττά βάρη; Απορίες πολλές, που μπορεί να μου έδιωξαν τις σκέψεις που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα, μου άνοιξαν όμως καινούργιους γρίφους. Ο πρώτος ενθουσιασμός για ένα μέλλον καλύτερο, πνίγηκε από τα ερωτηματικά. Καμία εγγύηση δεν μπορείς να πάρεις, απ’ αγνώστους, απ’ αυτούς που είναι και δεν είναι.

Στάθηκα με την πλάτη γυρισμένη μπροστά στη γιγαντοαφίσα, ήταν έξυπνη ιδέα, οι βιαστικοί οδηγοί δεν θα προσέξουν την υπογραφή, λίγοι σαν εμένα θα βρεθούν να μην τους πιάνει ο ύπνος και να κάνουν ανήθικους συνειρμούς. Τι να κάνουν και αυτοί οι διαφημιστές, δεν είχαν ένα ΜΑΡΤΙΝΙ ή έστω ένα απορρυπαντικό να διαφημίσουν, είχαν να διαφημίσουν ένα κόμμα και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ. Καλά που τα κατάφεραν.
Γύριζα στο σπίτι, υπάρχουν και χειρότερα, οι εφιάλτες που με κράτησαν ξάγρυπνο εκείνο το βράδυ έμοιαζαν άκακα ζωάκια, μπροστά στην αγωνία να γαντζωθώ στο εθνικό όχημα που θα με οδηγήσει στο παράδεισο…
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια, που οδηγηθήκαμε; Το ζούμε. Σήμερα στην αφετηρία με καινούργιο μηχανοδηγό, πάλι με όχημα ΠΑΣΟΚ και με μνήμη σβησμένη ξεκινάμε…
Στις επόμενες εκλογές θα ξαναθυμηθώ αυτό το κείμενο και ελπίζω να μην συντρέχουν λόγοι να το ξαναχρησιμοποιήσω…

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

"Προεκλογική πρωταπριλιά διαρκείας"

Πριν ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος, είχα βάσιμες ελπίδες, ότι ο πολιτικός λόγος θα προσαρμοστεί στην κρισιμότητα των στιγμών. Πίστευα ότι οι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση, απέναντι σε ένα Λαό, που υποφέρει, θα χαμήλωναν το βλέμμα, θα ζητούσαν μια τυπική συγνώμη, θα έριχναν τον τόνο της φωνής. Η διάψευση, ήρθε πριν ακόμα αρχίσει να μετράει επίσημα ο προεκλογικός χρόνος. Ίχνος σεβασμού, οι Μαυρογιαλούροι συνεχίζουν το βιολί τους.
Βρισκόμαστε στον απόηχο του διαγγέλματος του τοπικού Βουλευτή και υποψήφιου με την Ν.Δ Νίκου Δένδια. Παραδίνομαι!
Τα προβλήματα της Κέρκυρας, που έγιναν μνημεία, φρεσκοβαμμένα από τον κερκυραίο βουλευτή παρουσιάστηκαν, στα τοπικά Μ.Μ.Ε., έχοντας τη μορφή προγραμματικών δηλώσεων και μάλιστα «κοστολογημένων». Αυτό το τελευταίο, το «κοστολογημένων» έρχεται κατ’ ευθείαν από Γερμανία και φέρει την υπογραφή της τρόικας.
Μας καθησύχασε ο κ. Δένδιας, ότι λεφτά υπάρχουν για ότι υπόσχεται και μόλις εκλέγει, θα βάλει μπροστά τις μηχανές για την υλοποίηση τους. Ζητήματα που αφορούν την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, τους Δήμους της Κέρκυρας και των Παξών, αλλά και την Κεντρική εξουσία, τα πήρε στις πλάτες του, για να δώσει αυτός ο μόνος και μοναδικός, «κατόπιν ενεργειών του», τη μαγική λύση.

Με αρχηγική εμφάνιση μόνος, μπροστά στο Λαό του, παρέκαμψε τους πάντες, τον Περιφερειάρχη, το Δήμαρχο, το κόμμα του τη Ν.Δ, το Συνεταίρο του κόμματος του, το ΠΑΣΟΚ, που θα συγκυβερνήσουν, τα αρμόδια Υπουργεία, τους συνυποψήφιους του, κάθε αρμόδιο φορέα και έδωσε με «στοχευμένες» και «κοστολογημένες προτάσεις την προοπτική για την αναβάθμιση του Νομού, τη βελτίωση της καθημερινότητας, την ενίσχυση του τουρισμού και της απασχόλησης. Και μη χειρότερα.
«Μακάριοι οι ψηφίζοντες τιτλοφορεί το άρθρο του στην «Καθημερινή ο Παντελής Μπουκάλας «Με τόσο γκρίζο να βαραίνει το νου μας και να τον απελπίζει δυο χρόνια τώρα• με τα ψυχικά μας αποθέματα να φθείρονται ταχύτερα από τα οικονομικά μας• με έναν άνεργο σε κάθε σπίτι• με τους πολυπτυχιούχους νέους να μη βρίσκουν άλλη διέξοδο από τον ξενιτεμό, χρειαζόταν οπωσδήποτε κάτι ευφρόσυνο, κάτι αντικαταθλιπτικό. Και ιδού η παραμυθία, ιδού η προεκλογική πρωταπριλιά διαρκείας…»

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Το μνημόνιο είναι το πρόγραμμα τους

Αυτό που συμβαίνει στην πολιτική, είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία. Ευτυχώς, δεν είναι η κοινωνία καθρέπτης της πολιτικής.
Κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα προεκλογικού χρόνου, τα πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας, επιστρέφουν στις γνωστές μεθόδους. Ρουσφέτι, απειλές, κινδυνολογία, καταστροφολογία, εκβιασμοί, διλήμματα, όλα στο προσκήνιο, προκείμενου να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση. Το πιο αστείο, προβάλλουν, την πρόταση τους για το αύριο, που έχουν υποθηκεύσει. Είναι τα μόνα που διαθέτουν πρόγραμμα υποστηρίζουν. Είναι αυτό που τους έχει υπαγορεύσει η Τρόικα, είναι αυτό που έχουν υπογράψει, και τα δύο. Το μνημόνιο είναι το πρόγραμμα τους.

Και το άλλο! Καινούργιο ΠΑΣΟΚ με το Βενιζέλο, καινούργια Ν.Δ με το Σαμαρά. Δεν απαρνούνται μόνο τους προκατόχους τους, την ιστορία τους, την πορεία τους. Απαρνούνται τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην κοινωνία ή και αν συμβαίνουν σε κάποιο βαθμό δεν έχουν καμία σχέση με την πλειοψηφία. Ούτε το ΠΑ.ΣΟΚ είναι καινούργιο ούτε ο Βενιζέλος, Ούτε η Ν.Δ ούτε ο Σαμαράς.
Διάβασα σήμερα ότι ο δικός μας Ευτύχης Κοντομάρης, προσχώρησε στο κόμμα του Καμένου. Επιτυχία! Το πολιτικό προσωπικό πρώην και νυν, των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα, αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τους αέρηδες, όπου φυσάει. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην κοινωνία.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...