Πως αλλιώς να το πω… Να συνεργαστεί

«Αν ήταν η αριστερά ενωμένη…» Δεν τρέφω αυταπάτες. Υπάρχουν αγεφύρωτες ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές. Είναι διαφορετικά κόμματα αυτά που σήμερα είναι στη βουλή και τα μικρότερα, εκτός βουλής. Δεν σας κρύβω ότι νοιώθω μια συμπάθεια για όλα. Ψηφίζω αριστερά κόμματα, ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες. Ψηφίζω αριστερά ακόμα και αν έχω σοβαρές διαφωνίες. Ψηφίζω κρίνοντας την ωφέλεια της ψήφου μου την δεδομένη χρονική στιγμή. Εξοργίζομαι όταν ακούω κομματικά στελέχη, ενός αριστερού κόμματος, να θεωρούν ότι μόνο το κόμμα τους είναι αριστερό και αντιμετωπίζουν με απαξίωση τα υπόλοιπα. Πολλές φορές αποτελεί και βασική αιτία να αλλάξω την επιλογή μου. Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο κόμμα, άλλωστε αυτό συμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο σε όλα.
Στις επικείμενες εκλογές, εμείς που έχουμε ξεπεράσει τις αγκυλώσεις των στενών κομματικών ορίων, θα χαρούμε όταν το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων της αριστεράς είναι υψηλό. Και θα χαρούμε όταν το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ αυξήσουν τα ποσοστά τους. Πιο απλοϊκά δεν γίνεται να το γράψω. Εμείς που είμαστε απ’ έξω αναγνωρίζουμε τους αγωνιστές, τους ανθρώπους που φυλακίστηκαν, που διώχθηκαν, που αντιστάθηκαν, που θυσιάστηκαν. Και τα τρία κόμματα, όπως και αυτά που είναι εκτός βουλής, έχουν τέτοιες αναφορές.
Η αριστερά δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα, μπορεί όμως, σήμερα που ο Λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με το πιο σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού, που φτάνει στα όρια το κανιβαλισμού, να συνεργαστεί. Να συνεργαστεί σε ένα συνασπισμό κομμάτων, και κινημάτων ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική και να βοηθήσει να βγει η χώρα από το τέλμα.

Μια εβδομάδα προ των εκλογών να ξαναθυμίσω, αυτό που έγραψα την πρώτη της Άνοιξης. «Γιατί πάλι με την αριστερά; Για την προσδοκία, που δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί η αριστερά είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι βάσανο, είναι πόνος και καημός. Ακόμα και σήμερα που γίνεται ποτάμι και απειλεί να γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα ή για να ακριβολογούμε, που θα γκρεμίσει το δικομματικό σύστημα, την εσωστρέφεια που την βασανίζει δεν λέει να την εγκαταλείψει.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να συνηγορούν: Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αρχίζει να εμπιστεύεται πλέον την αριστερά. Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αποδεικνύεται ότι για άλλη μια φορά, προπορεύονται ίσως ακόμα και αυτού του ίδιου του χώρου που καλείτε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μέρες που έρχονται.
Σήμερα η αριστερά περνάει από την θεωρία στην πράξη, από την διαμαρτυρία στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία. Πέρα από την ενίσχυση των ποσοστών της και την αποδοχή της κοινωνίας, χρειάζεται και ενίσχυση στο εσωτερικό της.
Να επανέλθουμε στην αρχή, στην Άνοιξη. Στην άνοιξη της εποχής, της ελπίδας, της προσδοκίας, της αριστεράς. Αν αντέξαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί από ότι θυμάμαι ήττες μετράμε, είναι ο έρωτας που μας κράτησε στην αριστερά.