Τελευταία σελίδα αριστερά

«Θα υπάρξουν και χειρότερα» μου είχε επισημάνει εδώ και χρόνια ένας αναγνώστης. «Μη στεναχωριέσαι γι’ αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν στην σημερινή εποχή, θα υπάρξουν και χειροτέρα», έτσι κλείνει το σχόλιο του, ένας άγνωστος αναγνώστης, με αφορμή το τελευταίο μου κείμενο. Καμία αμφιβολία. Ο κύκλος της καταστροφής έχει ακόμα δρόμο. Ολόκληρο το σχόλιο και η συνέχεια της ανησυχίας. «Ο καπιταλισμός είναι το μέλλον του κόσμου, το σύστημα είναι ο δρόμος του κάθε ανθρώπου, το χρήμα είναι ο θεός του. Ο κόσμος μεταβάλετε συνεχώς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ο κόσμος δεν μένει ποτέ σταθερός. Αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τις κουρτίνες δεν μπορούν να αποφασίσουν για το μέλλον του κόσμου απλώς αποφασίζουν για τις ζωές κάποιων άλλων οι οποίοι αποφασίζουν για τις ζωές άλλων και η αλυσίδα συνεχίζετε. Είμαι ένας από αυτούς που κινούν τα νήματα του κόσμου, και δεν απευθύνομαι μόνο για την Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Μην στεναχωριέσαι για αυτά που βλέπεις στην σημερινή εποχή. Θα υπάρξουν και χειρότε...

Προσπαθώντας να φωτίσω τη μαυρίλα, που όπως λένε πολλοί αναγνώστες χαρακτηρίζουν τα κείμενα μου, κατά καιρούς δημοσιεύω επεξηγήσεις – αποδείξεις, ότι στο τέλος σχεδόν πάντα στέλνουν αισιόδοξα μηνύματα. Πως θα χαράξει η αυγή αν το φόντο δεν είναι μαύρο; Σε φόντο μαύρο, γιατί έτσι και αλλιώς μαύρο, είναι. Η αλήθεια, είναι ότι έχω προβληματισθεί, γιατί ενώ δεν με διακατέχει, ίχνος απαισιοδοξίας, δίνω την εντύπωση στους αναγνώστες, ότι τα κείμενα γράφονται κάτω από πεσιμιστική διάθεση. Για άλλη μια φορά το δηλώνω: αυτή η διάθεση ποτέ δεν με οδήγησε στην ανάγκη να εκφραστώ. Παραθέτω παρακάτω ένα κείμενο, του Δημήτρη Λιαντινη που έλυσε τους προβληματισμούς μου. Αποδεικνύεται πως δεν αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα Οι Έλληνες γενικά υπήρξαν πεσσιμιστές, αλλά ο πεσσιμισμός τους είναι χαρούμενος. Εκεί που τελειώνει η άρνηση και η νύχτα, τους εύρισκε έτοιμους πάντα το φως και το ναι. Σίγουρος στην άκρη του φόβου τους περίμενε ο έλεος. Ο έλεος εδήλωνε την ξανασάρκωση της ζωής επάνω στη μνήμη και στα...

Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. «Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα» δήλωνε προεκλογικά ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος και εμείς βεβαίως αδιαμαρτύρητα ανοίγουμε το δρόμο για να περάσει, όπως το κάναμε παλιότερα και για τον πατέρα του, όπως το κάναμε και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εν συνεχεία για τον ανιψιό του, «Κάντε τόπο να περάσουμε εμείς γιατί εμείς είμαστε η Ελλάδα», εσείς περιμένετε τη σειρά σας, για να χειροκροτήσετε. Και εμείς με τη λήθη να έχει σβήσει και τα πρόσφατα, θα το κάνουμε και ας μην θέλουμε να είναι η Ελλάδα μια οικογενειακή υπόθεση. Ας μη θέλουμε, β...

Για να πούμε την αλήθεια, όταν παίζει η Ελλάδα, την παίζεις στάνταρ. Η πρόσφατη ιστορία της, από τον καιρό που προσπαθούσε να γίνει οργανωμένο κράτος - και ποτέ δεν έγινε - μας παρέχει απλόχερα, τα ασφαλή προγνωστικά για την πορεία της. Θα κάνουμε και αυτόν τον κύκλο. Θα ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση, θα ξαποστάσουμε για λίγο καιρό, όπως λέει και το εθνικό εμβατήριο και «ξανά προς την δόξα … τραβά» Τι να προβλέψουμε; ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι. Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορω τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμει...

Εκατό ευρώ λιγότερα τον Σεπτέμβρη, είχε προηγηθεί ο Αύγουστος. Η αφαίμαξη των μισθών συνεχίζεται. Οι διαμαρτυρίες των αναγνωστών για τα απαισιόδοξα της στήλης πληθαίνουν. Για ακόμη μια φορά να δηλώσω: κατά βάθος είμαι αισιόδοξος. Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, την πεζή πραγματικότητα, υπολείπεται του Ονείρου που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται που αλληλοστηρίζονται. Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε. Σήμερα δεν υπερασπιζόμαστε, τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε στην σκιά ενός Ονείρου. «Φυσικά και ονειρεύομαι Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;» Και μάλιστα ένα μισθό που κάθε μήνα συρρικνώνεται; Διαβάστε τα κείμενα απ’ την ανάποδη να δείτε, την απαισιοδοξία ν...