Ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;

Εκατό ευρώ λιγότερα τον Σεπτέμβρη, είχε προηγηθεί ο Αύγουστος. Η αφαίμαξη των μισθών συνεχίζεται. Οι διαμαρτυρίες των αναγνωστών για τα απαισιόδοξα της στήλης πληθαίνουν. Για ακόμη μια φορά να δηλώσω: κατά βάθος είμαι αισιόδοξος. Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, την πεζή πραγματικότητα, υπολείπεται του Ονείρου που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται που αλληλοστηρίζονται. Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε.
Σήμερα δεν υπερασπιζόμαστε, τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε στην σκιά ενός Ονείρου. «Φυσικά και ονειρεύομαι Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;» Και μάλιστα ένα μισθό που κάθε μήνα συρρικνώνεται; Διαβάστε τα κείμενα απ’ την ανάποδη να δείτε, την απαισιοδοξία να πνίγεται, στα βάθη μιας κουταλιάς νερού. Συναντηθείτε με τους ποιητές, αυτοί ξέρουν καλλίτερα απ’ τον καθένα να υπερασπίζονται τα όνειρα.

Η Κική Δημουλά το υπερασπίζεται, με τέτοιο τρόπο, που τα λόγια είναι περιττά.

Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω. Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως ν' αγγίξω
να μη μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω
το αίτημά μου στην κρεμάστρα
ό,τι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ’ αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου -
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα 'ταν γεράματα.