Τελευταία σελίδα αριστερά

Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Κουράστηκα. Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Βεβαίως και το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι που φτάνει μέχρι τη χώρα που ανακάλυψε ο Κολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψαλτές που κρατούν το «ίσο». Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική. Δεν έχω καμία αμφιβολία, όσο η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία θα συνεχίζονται, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει. Δυστυχώς δημιουργούμε νέα δεδομένα και το χειρότερο μια νοοτροπία αγοράς που περνά σιγά σιγά και στις νέες γενιές. Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακ...

Σήμερα σκόρπια αποσπάσματα, περασμένα και τωρινά, χωρίς σειρά όπως έρχονται στο άγρυπνο μυαλό μου… Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο. «Όπως κάποιοι, εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Στην ονειροπόληση, στην οποία χάνεται με τρόπο εντελώς φυσικό όποιος δεν σκέφτεται, εγώ χάνομαι γραπτώς, γιατί ξέρω να ονειρεύομαι σε πρόζα. Και υπάρχει πολύ ειλικρινές συναίσθημα, πολλή νόμιμη συγκίνηση που δοκιμάζω επειδή δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που η κενότητα, του να νοιώθεις πως ζεις, αγγίζει την πυκνότητα κάποιου πράγματος θετικού…» Από το «βιβλίο της ανησυχίας» του Πεσσόα και πώς να μείνεις απαθείς. Αυτά ήθελα να σας πω και εγώ απόψε, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω. «Χωρίς βουλή χωρίς Θεό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του...

Ουρές σχηματίζονται αυτές τις μέρες στο υπόγειο του Δημαρχείου, για μια πεντάμηνη σύμβαση εργασίας. Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, μαζί με μεσήλικες λίγο πριν την συνταξιοδότηση, λένε Ναι, σε όλες τις ειδικότητες που ζητάει η προκήρυξη, προκείμενου να εξασφαλίσουν μια πρόσκαιρη θέση εργασίας. Η σημερινή εικόνα μου θύμισε κατοχικό συσσίτιο. Στην ουρά για μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ. Το ποσοστό των πολιτών που στερούνται παντελώς εργασίας «σκαρφάλωσε» στο 22,6% κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους, έναντι 20,7% του τελευταίου τριμήνου του 2011 και 15,9% του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος του περσινού έτους. Σε απόλυτα μεγέθη, οι άνεργοι του πρώτου τριμήνου του 2012 ανήλθαν σε 1.120.097 και των απασχολούμενων σε 3.837.950 άτομα. Μπορεί οι αριθμοί, να αποτυπώνουν επακριβώς τα μεγέθη, το βλέμμα όμως της αγωνίας, της απελπισίας, της αγανάκτησης, του πόνου και του φόβου, πως; Πίσω από τις στατιστικές και τους ψυχρούς υπολογισμούς, υπάρχει ένας αγνοούμενος, ένα άνθρωπος...

«Όλοι γυρίζουν κάποτε σε ένα νησί σε μια γυναίκα, στο ανέφικτο… στην κοιλιά της μάνας τους, στα σπλάχνα της γης, στην μόνη αληθινή μοναξιά τους …» , έγραφε στο υστερόγραφο ενός παλαιοτέρου κειμένου, η παντοτινή μου φίλη Ελένη. «Η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή μες στη ζωή μας, διπλό αίμα μέσα στις καρδιές μας, η χαρά χέρι χέρι με τον πόνο, το γέλιο χέρι χέρι με τους ίσκιους, δυο άλογα στον ίδιο ζυγό, τραβώντας καθένα κατά τη μεριά του, καλπάζοντας ξέφρενα». Κάτω από τον ίδιο ζυγό τα άλογα εξυπηρετούν εν τέλει τον ίδιο σκοπό με αποτέλεσμα Δύση και Ανατολή να κρατούν ανέπαφες τις θέσεις τους. «Η ανάγκη το θέλει…» Κι άντε εσύ μες στην ανάγκη σου, να καταλάβεις την ανάγκη. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι όταν τον άλλον τον χρειάζεσαι αυτός λείπει. Γι αυτό τα αισθάνεσαι συνεχώς εκείνα τα ξέφρενα άλογα που τρέχουν συνήθως το ένα στην ανατολή, το άλλο στη δύση. Στην ανατολή η αποδοχή των άλλων, η ηθική και τα πρέπει σου, οι εντολές κι η χαρά των γονιών σου....

Δεν θα γράψω σήμερα για τα 19 χρόνια που κλείνει, η εφημερίδα. Θα γράψω του χρόνου, για τα 20! Επι τη επετείω κείμενο χρόνου και πόθου, για κάποιους που κρατάνε τις στιγμές πολύτιμα φυλακτά. Για εκείνα που δεν έγιναν, επι τη επετείω, των όσων τελικά έχουν συμβεί. Γιατί σε μια απίθανη ζωή, όλα είναι πιθανά. Και η μεγάλη μάχη είναι μονάχα με το χρόνο. Πέρασε ένας χρόνος. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, «Χρονίσαμε ! καλώς εχόντων των πραγμάτων, εξάλλου όλα χρονίζουν, Ακόμα και εν δυνάμει, όσα στο μεταξύ σταματούν. Γιατί όλα όσα είναι πια έτσι, θα μπορούσανε κάλλιστα να ήταν κι αλλιώς», έγραφε η φίλη μου Ελένη Γκίκα. Επιλογές δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας. Θα ονειρευτούμε απόψε ή θα φοβηθούμε το όνειρο; Η βασική επιλογή άλλωστε είναι : «το όνειρο» ή «ο προσγειωμένος ρεαλισμός|», στο φινάλε μετράμε τα κέρδη και τις ζημιές, τόσα για το Όνειρο και άλλα τόσα για το θαύμα, βάλε και την αυτοθυσία, γράψε και τον συμβιβασμό, μέ...