Τελευταία σελίδα αριστερά

Αύγουστος αύριο να μας τρελαίνει τα μυαλά, να τα κουνάει από τη λάθος θέση τους. «Έχει παγωνιά ο Αύγουστος». Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω”. Μια ερωτική ιστορία – ισχυρίζεται ο Κοέλο – κλείνει μέσα της όλα τα μυστικά του κόσμου, η πεμπτουσία όμως βρίσκεται στο φινάλε. Αυτό περισώζει τη λύπη κι έτσι μπορεί και την κάνει νοσταλγία. Εκείνο που επιβάλλει τη μοναξιά και έτσι μπορεί να τη κάνει ανάμνηση. Τα ετερώνυμα έλκονται; γιατί Όχι; Τα σπασμένα γυαλιά πως κολλάνε; Τι μπορεί να συμβεί όταν πρόκειται για ετερώνυμα υλικά; Γιατί για ετερώνυμα υλικά, ακριβώς πρόκειται. Εσύ και εγώ. Κι ας προσποιείσαι έτσι καλά τη φωνή του παρελθόντος μου. Κάποτε ήταν αλλιώς θυμάμαι, κάποτε δεν ήταν έτσι, ούτε τόση μεγάλη μοναξιά , ούτε τόση σιωπή, ούτε και αυτή η μεγάλη αυτοσυγκράτηση,...

Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο η παθητικότητα γίνεται κυρίαρχο στοιχείο. Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων, να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους, στηρίζεται στην επανάληψη. Έχουμε γίνει θεατές, μιας βασανιστικής μείωσης όλων των κεκτημένων. Απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε. Αυτός είναι ένας λόγος, του άνευ προηγουμένου εφησυχασμού. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να λέμε ΝΑΙ η ΟΧΙ. Ποτέ στη μέση, η χρυσή τομή, είναι λοβοτομή. “Τι επιθετική λέξη αυτό το “ίσως”, μου υπενθυμίζει μια βραχνή φωνή, από ραδιοφώνου. “Τι θα πει ίσως; Ναι ή όχι λέει ο κόσμος. Ίσως! Δηλαδή ζήσε στην αμφιβολία, μείνε ακίνητος στο σταυροδρόμι, διότι ο σωστός δρόμος ίσως να είναι αυτός, ίσως και να είναι ο άλλος, δώσε δέκα χρόνια απ’ την ζωή σου γιατί ίσως έρθει αυτός που έφυγε. Άσε με κάτω. Εγώ θέλω τους καθρέπτες να έχουν μνήμη, να βρω τις παιδικές μου δαχτυλιές και τις εφηβικές γκριμάτσες…”

Κάτι μου κάνει το φεγγάρι. Όχι και λυκάνθρωπο βρε αδελφέ, απλά με αναστατώνει τόσο, ώστε να παρέλκεται η φρίκη, να παραμένει το θαύμα και η απορία της ύπαρξης. Πως έχουν τόση σιγουριά στα λεγόμενα τους. Κοίταζα το φεγγάρι στην αρχή της χάσης του και άκουγα την ομήγυρη παρά την θέλησή μου. Δε γλιτώνουμε γαμώτο! Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω θα προτιμούσα καλύτερη να ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Η επιλογή της αποχής από το προσκήνιο της πολιτικής, δεν αποτελεί πρωτοτυπία, απεναντίας χαρακτηρίζει τη στάση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, που σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους, που δεν έχουν την ευχέρεια να αραδιάζουν ψέματα, που αισθάνονται άσχημα αν δεν είναι συνεπείς στις δεσμεύσεις τους και αρνούνται κάθε πρωί να φορούν προσωπεία. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαραίτητο συστατικό στη συλλογική πολι...

  Από μόνος του ο χρόνος είναι ένας κύκλος. Ανοίγει και κλείνει, και σου δίνει την ευκαιρία, να σχεδιάσεις, να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς. Είναι μια αφετηρία. Άλλωστε έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από την εποχή που γνωρίζαμε, ότι «είμαστε από ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα» Και εμείς στα όνειρα μας έχουμε απαιτήσεις « Βρεθήκαμε με ένα σύννεφο αγάπης στα χέρια σαν το ψάρι έξω από τα νερά του και με μια γροθιά έρωτα στο στήθος σαν κολασμένοι κατά λάθος στο παράδεισο» Η ζωή είναι στο επόμενο βήμα, σου φανερώνεται σε τρεις ζωγραφιές, που σε νανουρίζουν, με αρώματα, σου επαναφέρει στη μνήμη όλα όσο έζησες. Τόσο πολλά, τόσα δυνατά, που τρομάζουνε το χρόνο. Θα που πείτε, εν μέσω πανδημίας, εσύ άρχισες τους χορούς; Άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια και έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής; Για να αντέξει. Για να απαιτήσει το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμεί. Άνοιξα τις ερωτικές επιστολές του Σεφέρη στη Μαρώ «Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ...