Τελευταία σελίδα αριστερά

Συνεχίζοντας, τις προσπάθειες αποσυμπίεσης, στο «καταφύγιο της νοσταλγίας» της Σταματέλας σήμερα, γιατί πάντα υπάρχει χρόνος για όνειρα. «Έγραψα, έσβησα, ξαναέγραψα, ξαναέσβησα. Τίποτα δε μου κάνει. Τόσες λέξεις ετούτη δω η γλώσσα, κι όμως αυτές που διαλέγω να βάλω στη σειρά δεν με βοηθούν να ξεκινήσω \, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Σύγχυση! Ω ναι! Αυτή η λέξη που δεν μου αρέσει καν όπως ηχεί. - γχ - Τι δίφθογγος που προδίδει κακή άρθρωση, αμείλικτος, δεν ρέει στη γλώσσα. Μπετόν αρμέ ώσπου να βγεί από τα δόντια. Σύγχυση όμως είναι αυτό που μου συμβαίνει. Δεν ξέρω σε ποιο χρόνο να σταθώ. Μετέωρη να κουμαντάρω το παρόν μου και να στρώνω έδαφος για το μέλλον. Ένα μονοπάτι χωμάτινο, δεν είναι καιρός για δομικά υλικά που να αντέχουν. Χώμα κι όσο κρατήσει. Μα για δες! Υπάρχει κι ένα παρελθόν, πλούσιο, με βιώματα, καλά και κακά. Αναμνήσεις, εικόνες, πρόσωπα, αρώματα που δεν ξεθυμαίνουν. Νοσταλγία. Δεν την προσκάλεσα στη μέρα μου. Έρχεται όμως από μόνη της, Παλλάδα Αθηνά. Από μηχανής θε...

Για την «νοσταλγία – καταφύγιο» αύριο, από την φίλη Σταματέλα.   Σήμερα «Μια ευλαβική ανάμνηση». Φαίνεται απέραντος αυτός ο κόσμος ο μικρός και αν δεν τινάξεις το κεφάλι να   δεις λίγο πιο πέρα, σε εγκλωβίζει.   Κάπως έτσι χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι,   μια κουταλιά   νερό, γίνεται ωκεανός και μας πνίγει.       Η φυλακή είναι εδώ. Προσπαθώντας να διαφυλάξουμε τα όποια συμφέροντά   μας, κτίζουμε τους χώρους διαμονής μας, νοητά κελιά, που στερούνται έξοδο. Τα συμφέροντα μας βρίσκονται έξω από τους κύκλους. Φαντάζομαι τον εαυτό μου, μια απειροελάχιστη κουκίδα στο κέντρο του κύκλου, τρισεκατομμύρια κύκλοι με αγκαλιάζουν θανάσιμα. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο κέντρο μια απέραντης πεδιάδας με ελεύθερες διαδρομές, χωρίς υπόκυκλους. Κύκλοι και υπόκυκλοι. Κύκλοι που εμπεριέχουν αλλά και εμπεριέχονται σε κάποιους άλλους, η ζωή μου σε κάποια περιφέρεια να φυλάει Θερμοπύλες. Αντικρίζοντας σχηματικά την κατάσταση, σ’ αυτήν την διαρκή της κίνηση...

Για νέους αναγνώστες, για παλιούς που το προσπέρασαν, για κάποιους που το ξέχασαν.   Όσο η ζωή αυτού του τόπου παίζεται στη μικρή οθόνη και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, θα το επαναφέρω. Σήμερα αποκτά μια ιδιαίτερη αξία, γιατί το μήνυμα τελικά έχει αποδέκτες τους ίδιους,  που βαυκαλίζονται χτυπημένοι από τη μέθη της μωροφιλοδοξίας τους.   Και έχει   αξία, γιατί ο αληθινός   κόσμος   ασχολείται με πιο σοβαρά πράγματα. Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους εδώ στη μικρή μας πόλη. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές.   Οι πραγματικοί άνθρωποι   δείχνουν ξένοι με όλο αυτό το πανηγύρι. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που κυριαρχούν στην τοπική επικαιρότητα,   είμαι βέβαιος που θα εισέπραττα μόνο μια λέξη:«Μαλακίες». Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σ...

Όταν είχε γραφτεί, χαρακτηρίστηκε ακραίο και εν μέρη άδικο, δεν σας κρύβω ότι     και εγώ κατά βάθος, είχα την αίσθηση της υπερβολής.   Σήμερα με την καταστροφή επιβεβαιωμένη,   φαντάζει αδύνατο να σταθεί με αξιώσεις,   σε ένα δημόσιο διάλογο.               Τα υλικά δεν είναι ανακυκλώσιμα, γ’ αυτό όσες προσπάθειες και να γίνουν, όσα ανακατέματα, αυτής της άνοστης σούπας, οι φελλοί θα έρθουν στην επιφάνεια. Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως η ιστορία μας έχει μάθει. Η γενιά μας γέρασε απότομα, από τα πενήντα. Δεν είναι που τα έκανε θάλασσα, φρόντισε με τις αλλόκοτες επιλογές της, να μην είναι πλέον χρήσιμη. Υπάρχουν χιλιάδες δικαιολογίες. Για το αποτέλεσμα όμως ο λόγος. Και το αποτέλεσμα, είναι που στρίβει με ελαφρά πηδηματάκια, απέναντι στα αδιέξοδα που δημιούργησε.   Σκληρά και άδικα θα μου πείτε, για τους γονείς, που εργάζονται διπλά για να δώσουν στα παιδιά τους και είναι η πλειοψηφία, γι...

Σιγά σιγά   μπαίνουμε σε τροχιά   εορτών   και επειδή οι ευχές,  στην σημερινή σκληρή πραγματικότητα,   με θαύματα   που δεν γίνονται πραγματοποιούνται, ας αρκεστούμε στην εθιμοτυπία   της περίστασης. «…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της, αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία.    Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…» Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο « Ήλπιζε σε θ...