Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Υπό το μηδέν


Στο  τέλος και στην αρχή.  Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος, να ξαναπροσπαθήσουμε.   Ίσως αυτό να είναι  το δώρο του.   Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι  πως το αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο  βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα,  αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή.  Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι  ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο  και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!   
Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες,   δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλούσαμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα.  Φορτωμένοι συμβιβασμούς, σε μια εύθραυστη ισορροπία,  που να πάμε;  «Όταν αποφεύγουμε το θάνατο, την πάντα μεταβαλλόμενη φύση των πραγμάτων, αναπόφευκτα δραπετεύουμε από τη ζωή».  Με τρόπο απόλυτο ο Μ Σκοτ Πεκ σκιαγραφεί τη μεγάλη αρρώστια των ανθρώπων,   την εμμονή στο παρελθόν και στις οικείες καταστάσεις. Την εγωιστική  προσήλωση  στις παλιές πληγές. Την υποταγή στα παλιά τραύματα.  Το φόβο του θανάτου κατά συνέπεια το φόβο της ζωής. Διότι κάθε γέννηση προϋποθέτει  ένα θάνατο.


Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει  διαφορετικά.  Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες.  Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος  εκείνου του πλαστού εαυτού,  που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε  τον εαυτό  μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την αγάπη.  Για να νικήσεις το χρόνο, απαιτείται  μια γέννηση και ένας θάνατος, θάνατος,   του πλαστού και ψεύτικου εαυτού μας,  για να αναδυθεί ο αληθινός.
Με μείον, χωρίς δεύτερη σκέψη, με απώλειες, που  χρόνια προστατεύαμε γιατί φοβόμαστε το τσαλάκωμα, δειλιάζαμε μπροστά στη συντριβή. Με μείον για να απαλλαγούμε από τις σιδερόμπαλες στα πόδια,  να βγάλουμε  φτερά και να πετάξουμε. 
Για  να έρθει ο καινούργιος χρόνος, ο παλιός θα πρέπει να εκπνεύσει. Καλά Χριστούγεννα.

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Και αύριο θα υπάρχουμε



Αποσπάσματα παλαιότερων κειμένων,  που είναι και σημερινά.    Αν δεν υπήρχαν τα Χριστούγεννα του παραμυθιού, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το παρόν και το μέλλον,  ευτυχώς δεν το γνωρίζουν.
«Και των ανθρώπων όμως τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται» (Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ. 101)
Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Αυτό κάνουμε και σήμερα, το παρόν βιώνουμε.
Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός, θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.
 

Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που μοιάζει περισσότερο με ημιυπαίθριο, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.
Τα καταφέραμε και φέτος τα Χριστούγεννα για του χρόνου « Έχει ο θεός»
Τα γράφω με καμάρι. Αφού ακόμα τριγυρίζουμε γύρω από τον Παρθενώνα, το κάθε αύριο γίνεται σήμερα και είμαστε εδώ, αισιόδοξοι για το θαύμα που δεν θα γίνει μιας και από μόνοι μας είμαστε ένα θαύμα!
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών...

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...