Τελευταία σελίδα αριστερά

Η εποχή μας, έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου μεσαίωνα, το πιο κραυγαλέο θα έλεγα, είναι η έλλειψη πνευματικής ηγεσίας. Αυτές τις δύσκολες ώρες που οι εκβιασμοί περισσεύουν, ο εξευτελισμός, και η υποτέλεια έχει πληγώσει βαθύτατα έναν περήφανο Λαό, που ακούει τους γερμανούς πρώην κατακτητές, να μας προτρέπουν να ξεπουλήσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, η πνευματική άνθρωποι της πατρίδας μας τηρούν σιγή ιχθύος. Ενίοτε επικαλούμαστε την απουσία της πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου από την πραγματικότητα. Δικαίως θα έλεγα. Η πνευματικοί άνθρωποι αυτού του το τόπου τα έχουν παρατήσει. Μια πορεία δεξιά και αριστερά που οδηγεί έξω από τη μάχη. Ο πολιτιστικός μεσαίωνας που διανύουμε, η απαξίωση της πολιτικής, η κυριαρχία της τηλεόρασης αποτελούν μέρος της δικής τους ανοχής και απραξίας όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή τραγική πραγματικότητα που βιώνει η χώρα μας και η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να επιλύσει όχι μόνο τα προβλήματα της επιβίωσής...

Δεν είναι τα εξοντωτικά μέτρα που με εξοργίζουν, είναι το ψέμα και το άδικο. Κανείς δεν έχει αμφιβολία σε τούτη τη χώρα, για την αναξιοπιστία της πολιτικής, τέτοια κραυγαλέα περίπτωση όμως, όπως αυτή με πρωταγωνιστή το Γεώργιο Παπανδρέου, όσο καιρό παρακολουθώ τα πολιτικά πράγματα δεν θυμάμαι. «Το κόψιμο των μισθών ή των συντάξεων δεν συμβάλλει στη βιωσιμότητα της οικονομίας» έλεγε αμέσως μετά τις εκλογές ο κ. Παπανδρέου, ομοίως, πριν από λίγες μέρες, ο κ. Παπακωνσταντίνου έλεγε ότι δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ! Τι άλλαξε; Τίποτα δεν άλλαξε. Και ψέματα μας είπαν και μας κλέβουν πάλι για πολλοστή φορά απ’ το υστέρημά μας. Το ψέμα και το άδικο και αυτός ο λαός που το επικροτεί με θυμώνει. «Ο λαός μας λέει ότι «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται» - τρίχες! Τριάντα συναπτά έτη οι ψεύτες, οι κλέφτες κι αυτοί που τους προστατεύουν χαίρουν ασυλίας, τυγχάνουν απαραβίαστοι και με τις ευλογίες του λαού (διά της ψήφου του) τον περιάγουν τώρα σε κοινωνική δουλεία και εθνική υποτέ...

Λίγες ώρες πριν ανακοινωθούν τα πιο σκληρά οικονομικά μέτρα που έζησε η Ελλάδα. Και λέω τα πιο σκληρά, γιατί έχουν φροντίσει να τα κάνουν γνωστά πριν τις επίσημες ανακοινώσεις. Οι ενταγμένοι σ’ αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα τα θεωρούν απολύτως αναγκαία και η αλήθεια είναι, ότι διαθέτουν όλα εκείνα τα επιχειρήματα για να υπερασπίσουν αυτήν την άποψη. Να σταματήσουμε την αιμορραγία για να μπορέσουμε να δανεισθούμε και πάλι χαμηλότοκα και βεβαίως να συνεχίσουμε στο ίδιο περιβάλλον, εξυπηρετώντας τη λογική της αγοράς και περιμένοντας την επόμενη κρίση. Γίνονται τόσο πειστικοί που ακόμα και άμοιρος λαός που δεν χρωστάει τίποτα, αλλά αυτός τελικά θα πληρώσει δείχνει σε ένα βαθμό συγκατάβαση. Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, έγραφα παλιότερα. Αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια την κρίση που ξέσπασε, άλλωστε εμείς της γης οι κολασμένοι μια ζωή χαμένοι είμαστε, αν στερηθούμε και κάτι ακόμα, λίγο το κακό. Και αφού οι εξεγέρσεις είναι δύσκολες στις μέρες μας και οι τράπεζες φορούν αλεξ...

Άνοιξη αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. Εσχάτως προσφέρουμε και τον μισθό μας, που δεν μας φτάνει για να συγκινήσουμε τον πρωθυπουργό… «Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα» δήλωνε από την θέση της αντιπολίτευσης πριν ένα χρόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος και μείς βεβαίως αδιαμαρτύρητα ανοίξαμε το δρόμο για να περάσει, όπως το κάναμε παλιότερα και για τον πατέρα του, όπως το κάναμε και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εν συνεχεία για τον ανιψιό του. «Κάντε τόπο να π...

Μετακόμιση γραφείου αυτή τη φορά, η αιτία της μικρής απουσίας. Πολλές μετακομίσεις σ’ αυτή τη ζωή, πολλές απώλειες κάθε φορά και πολλές ελπίδες. Την ίδια στιγμή που συσκευάζεις το παρελθόν σου σε χαρτόκουτα, την ίδια στιγμή, ανοίγεις δρόμους για το μέλλον. Για όλα αυτά κάποια άλλη στιγμή, σήμερα μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, από την ταγκή γεύση της ήττας. Αυτές της μέρες της απουσίας χωρίς, κάποια επιχειρήματα που να δικαιολογούν την αισιοδοξία, από αίσθημα αυτοσυντήρησης περισσότερο, επαναλαμβάνω: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά» και να σκεφτεί κανείς ότι στο στρατό κινδύνευσα με φυλάκιση, γιατί αρνήθηκα να το τραγουδήσω. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, εκτός φοβερού σεισμού, που θα την σκεπάσει η θάλασσα, δεν πεθαίνει, οι άνθρωποι όμως; Παρακολουθώντας χθες ένα παλαιότερο ελληνικό σήριαλ γυρισμένο το 1995, πάλι για οικονομική κρίση ο λόγος και όμως χωρίς να τ...