Τελευταία σελίδα αριστερά

Έτσι απλά, με υποτονικές έως μηδενικές αντιδράσεις, έφυγε η διαχείριση των απορριμμάτων από τα χέρια μας. Με τη ψήφιση του άρθρου 93 του νομοσχεδίου για το περιβάλλον, η διαχείριση των απορριμάτων περνάει σε μια υπό υπό ίδρυση Α.Ε που θα λειτουργεί στο επίπεδο της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων. Πολλά κρύβονται πίσω από μια τέτοια εξέλιξη, άλλωστε τα σκουπίδια για όλους εμάς, μπορεί να είναι άχρηστα, για κάποιους όμως και αυτό σε μεγαλύτερη κλίμα κα, είναι χρυσός. Είναι μια μεγάλη ήττα για τους Δήμους αλλά και για την κοινωνία. Όπως έγραφα παλαιότερα, με αφορμή τη μεταφορά: “Τα σκουπίδια, είναι δικά μας, δεν μας τα έστειλε κανένας Θεός και ούτε προήλθαν από λοιμούς, σεισμούς καταποντισμούς. Είναι ότι περίσσευσε στο τραπέζι μας, προστάτευσαν και μετέφεραν με ασφάλεια τα αναγκαία αγαθά που μπήκαν σπίτι μας. Πριν γίνουν άχρηστα ήταν χρήσιμα. Την ίδια προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, που απολάμβαναν πριν γίνουν σκουπίδια, θα πρέπει να έχουν και μετά, που περνούν στην αχρηστία.” Δυστυχώς δ...

Μπορεί ν’ ακούγεται προκλητικό. Σε μια περίοδο που τα καφενεία, τα μπαρ και τα εστιατόρια, θα παραμείνουν κλειστά μέχρι το τέλος του μήνα, εγώ να γράφω για αισθητική και ατμοσφαίρα. Συμμερίζομαι το γεγονός ότι η πανδημία λειτούργησε καταστροφικά για το κλάδο της εστίασης και η πολιτεία θα πρέπει να τον στηρίξει με κάθε τρόπο, επιμένω όμως, ότι δίνεται και μια  ευκαιρία να απαλλαγούμε από την κακογουστιά. Αυτό το διάλειμμα μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά για την επόμενη μέρα. Το παρακάτω το έγραψα όταν αυτό που ζούμε μόνο στο σινεμά είχε παιχτεί. “Έκανα μια βόλτα στην πόλη, στην πόλη μας. Ούτε ζεσταινόμουν ούτε κρύωνα. Θα τα χάσουμε όλα. Από κάπου πρέπει να κρατηθούμε. Μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα των καφέ και των μπαρ έψαχνα μικρούς βράχους να κρατηθώ, κάποιο καφενείο κάποιο μπαρ το “Ναυάγιο”, που έχει ιστορία και χαρακτήρα. Απεχθάνομαι τους ανώνυμους χώρους συνάθροισης της μάζας. Έψαχνα ένα χώρο που οι άνθρωποι συναναστρέφονται, επικοινωνούν, διαμορφώνουν ένα ήθος συνύπαρξης...

Γέμισε το fb λουλούδια και ευχές τις τελευταίας μέρες. Από αύριο δειλά δειλά βγαίνουμε από το σπίτι. Η αλήθεια είναι, ότι αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν την τιμητική τους, ήταν ένα ανοιχτό παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Διάβασα πάλι τα παλιά μου κείμενα για το διαδίκτυο. Επικριτικά, σκληρά θα έ λεγα. Ναι είχα επιχειρήματα, δεν έδειξα όμως καμία επιείκεια. “Κουράστηκα”, με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο, έγραφε στο fb. ένας διαδικτυακός μου φίλος. Μου έκανε εντύπωση, έκανα like συμπαράστασης με μια καρδιά μαύρη, σε μια κραυγή που ο άνθρωπος ήθελε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Ήθελε να τ’ ακούσουν οι φίλοι του οι πραγματικοί, ήθελε να το ακούσει κάποιος δικός του. Και που να τα πει... “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι του ξενιτεμένοι , οι δρόμοι ήταν αδειανοί κι η πολιτεία του πιο ξένη...” Εκείνη η κραυγή απόγνωσης, με έκανε να δω με επιείκεια, όλα αυτά που διαδραματίζονται στον μαγικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. “ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ” φώνα...