Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο Λαϊκός στίχος επανέρχεται στην Ελλάδα της κρίσης του 2012. Στίχοι με άρωμα μεταπολεμικό, με χρώμα μετανάστευσης. Κρίμα που δεν ζει ο Καζαντζίδης, για να τραγουδήσει, να πονέσει, να κλάψει μαζί μας, για την Ελλάδα της ανεργίας, της φτώχιας του φόβου και του πληγωμένου εγωισμού. Η θεματολογία των στίχων της μεταπολεμικής Ελλάδας, επανέρχεται κάτω από χειρότερες συνθήκες, δεν μας βρίσκουν στην αφετηρία, στην ανοικοδόμηση, στο κτίσιμο μιας νέας Ελλάδας. Μας βρίσκουν μπροστά σε αβεβαιότητες αδιέξοδα, σε ελεύθερη πτώση που δεν έχει τελειωμό. Αφορμή για τα παραπάνω, οι παρακάτω στίχοι από έναν άνθρωπο του καθημερινού αγώνα. Έναν άνθρωπο που είδε την Ελλάδα να κτίζεται αργά και επίπονα και σήμερα τη βλέπει να βυθίζεται, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο κόσμος ειν’ ανήσυχος Δεν ξέρει τι γυρεύει Όποιον μας βάλουν αρχηγό κάτι μας μαγειρεύει Μόνο τη δυσοσμία τους παίρνουνε τα παιδιά μας. Ξεμείνανε από δουλειά και φεύγουν μακριά μας. Όπως την πάνε τα ζωή θα μας τη βγάλουν τ...

Μήπως να κοιτάξουμε λιγάκι και την επόμενη μέρα. Να δούμε κάποια στιγμή τι θέλουμε από τη ζωή μας. Φτάνει πια αυτή η αναφορά στην ιστορία. Να πετάξουμε επιτέλους τα δεκανίκια που μας παρέχει και να περπατήσουμε μπροστά με τα δικά μας πόδια. Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε; Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα. «Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «Ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου». Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας. Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει. Διαφημίζουμε ...

Όχι δεν διαγράφω την ιστορία, αν θέλουμε όμως να είμαστε ρεαλίστες, η ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας με τα γειτονικά μας κράτη και κυρίως με την Τουρκία θα μας δώσει άλλη δυναμική. Έγραφα παλαιοτέρα: «όταν τα αδιέξοδα με τυλίγουν γυρίζω πίσω αναζητώντας σταθερές». Σήμερα που η χώρα βρίσκεται χωρίς ορίζοντα, στη δίνη του εκφυλισμένου συστήματος που προσκύνησε, η επιστροφή στις ρίζες της, αποτελεί μονόδρομο. Η ψεύτικη εικόνα που δημιούργησε ο εκσυγχρονισμός κατέρρευσε, πρόδωσε τις προσδοκίες των νεοελλήνων που ξημέρωσαν φορτωμένοι, διαψεύσεις και αέρα κοπανιστό… Είχα αναρωτηθεί και εγώ για την απήχηση, που έχουν σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού τηλεοπτικού κοινού τα τουρκικά σίριαλ «Τα λαϊκά στρώματα, αυτά που τρέφονται ψυχαγωγικά με τηλεόραση, αναγνωρίζουν στις χονδροειδείς τυπολογίες των τουρκικών σίριαλ κάτι από τον χαμένο κοινωνικό εαυτό και τις παλαιές βεβαιότητες», υποστηρίζει σε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση ο Ν. Ξυδάκης. «…Η σημαντικότερη αιτία για τη δημοτι...

Ξεκινώντας να γράψω το σημερινό κείμενο, η πρώτη φράση, που δεν έχει σχέση με το παρακάτω, έμεινε να περιμένει τη συνέχεια… τη γραφώ γιατί φοβάμαι, μην τη ξεχάσω: «είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών». Γιατί ζήτησα την βοήθεια των αριθμών, που ποτέ μου δεν χώνεψα, είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Όταν καταφέρει το μυαλό μου να μπει στην ψυχή μου, τα ξανάλεμε. Διάβασα κάπου ότι μερικοί άνθρωποι, πνίγονται από τα πολλά χαρίσματα τους, γιατί είναι παράταιροι και παράκαιροι και μέσα και έξω. Έξω γιατί δεν συμβαδίζουν με την εποχή τους, γιατί παραμένουν το μαύρο πρόβατο του σπιτιού, της γειτονιάς του σχολείου. Μέσα, γιατί δεν ξέρουν να διαχειριστούν όλη αυτή την δύναμη που διαθέτουν και που δεν την αναγνωρίζουν, διότι δεν την διαβάζουν στα μάτια των άλλων, στων άλλων την μίζερη ζωή. Εξάλλου αυτό που μετράει εν τέλει τις αντοχές μας και τις προκοπές μας, είναι η συναισθηματική μας νοημοσύνη και η πειθαρχημένη της δύναμη. Πειθαρχία που οι έχοντες τα χαρίσματα, ούτε ...