Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε; Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα.
«Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «Ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου».
Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας.
Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας, όχι για να δείξουμε την καταγωγή μας, αλλά για να αποδείξουμε, ότι δεν είμαστε άξιοι να προβάλουμε το δικό μας πολιτισμό. Μένουμε προσηλωμένοι στην προβολή των μνημείων μας και κινδυνεύουμε η σημερινή εικόνα να αποκτήσει μνημειακή χαρακτήρα από την εγκατάλειψη.
Η Ελλάδα είναι ιστορική χώρα, άρα και η περιφρόνηση των νόμων και ο λαϊκισμός και το ρουσφέτι, και η αρπαχτή και αυτά «ιστορικά» είναι.
Αυτά δυστυχώς θα αφήσουμε, κληρονομιά στις γενιές που έρχονται. Τα ιστορικά ρουσφέτια, τις ιστορικές αρπαχτές, την ιστορική διαπλοκή, την ιστορική κομπίνα, τον ιστορικό λαϊκισμό τον ιστορικό εκσυγχρονισμό. Και τόσα άλλα τρανά ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγήν.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου